maandag, februari 28, 2005

«Alles Voor Vlaanderen» is passé

De tijd dat bij De Standaard bovenaan op de voorpagina nog AVV-VVK prijkte is al lang voltooid verleden tijd. Lezers die zich die tijd nog kunnen herinneren werden er deze morgen nog eens aan herinnerd bij het lezen van het commentaarstuk van de hand van hoofdredacteur Peter Vandermeersch.

Laat ik er geen doekjes om winden: telkens Peter Vandermeersch een commentaarstukje afscheidt krijg ik een acute aanval van heimwee naar Manu Ruys. Het is ronduit pijnlijk te lezen hoe De Standaard geëvolueerd is tot een ordinair propagandakrantje voor de Belgische staat. Kwaliteit is daarbij ver te zoeken. Geniet even mee:
Dat zeven op de tien Vlamingen in de jongste peiling van deze krant nog maar eens zeggen dat een regering niet moet vallen over een institutioneel dossier als Brussel-Halle-Vilvoorde, getuigt nog maar eens van het gezond verstand. Over dat dossier moet, al dan niet met synoptische tabellen in de hand, een zinvol compromis worden gevonden. Liefst zo snel mogelijk, waardoor deze steen uit de schoen van de regering verwijderd is.
Na meer dan veertig jaar is de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde nog steeds geen federale regeringscrisis waard. Moet Vlaanderen dan nog eens veertig jaar wachten voor er een regeringszaak van gemaakt mag worden? Nu ja, het gaat dan ook niet over tabaksreclame rond een Formule 1-wedstrijd — zoiets zou volgens Vandermeersch uiteraard wél een regeringscrisis waard zijn. Overigens stapt Vandermeersch nogal gemakkelijk over een détail heen: het zijn niet de Vlamingen die de val van de federale regering eisen, integendeel, zij doen er zelfs alles aan om die overeind te houden. Het zijn inderdaad de Franstaligen die ermee dreigen de regering ten val te brengen als de Vlamingen hun (grondwettelijk) recht niet laten varen. Waar blijft trouwens de opiniepeiling onder Franstaligen die aantoont hoeveel van hen de federale regering liever willen behouden dan ze te laten vallen over zo een onbelangrijk dossier? Misschien kan De Standaard haar lezers daar dan ook eens een paar keer mee om de oren slaan?

Zo mogelijk nog ergerlijker is dat nu ook Vandermeersch pleit voor een compromis. Of met andere woorden, er zal een prijs betaald moeten worden. En nog wel zo snel mogelijk! Waarom? Om de regering overeind te houden. Wat nog ontbreekt is dat Vandermeersch zélf de uitbreiding van Brussel of goedkeuring van het Minderhedenverdrag voorstelt, wat zeg ik, eist, kwestie van er zeker van te zijn dat de prijs hoog genoeg wordt.

Ik stel me bij dit alles toch vragen. Wat is hier eigenlijk het doel en wat is hier het middel? Moet het probleem zo snel mogelijk opgelost te worden om de regering veilig in het zadel te houden, of moet de regering aan de macht blijven om het probleem op te lossen? Het is ronduit bespottelijk te moeten vaststellen hoe de hoofdredacteur van een zelfbenoemde kwaliteitskrant zich zo verlaagt tot het spelen van lakei van de paarse regering. Het zou onder Manu Ruys niet waar geweest zijn; hij zou ongetwijfeld commentaarstukken van een heel ander kaliber schrijven.

Is De Standaard daarmee een paarse krant? Neen, niet noodzakelijk. Als Peter Vandermeersch het nodig vindt nog eens in zijn pen te kruipen, is er altijd meer aan de hand: de Vaderlandse Plicht heeft dan gewoonlijk geroepen. Een federale regeringscrisis over Brussel-Halle-Vilvoorde moet immers vermeden worden. Ik kan me niet voorstellen dat men in de Brusselse salons happig is op zo een scenario en de kiesstrijd die zo een federale crisis zou veroorzaken. Om nog maar over de moeilijkheden te zwijgen die zouden komen kijken bij de vorming van een nieuwe regering. Met de kattensprong van Elio di Rupo nog vers in het geheugen kan ik me niet van de indruk ontdoen dat men «alle hens aan dek» geroepen heeft. En als het schip van staat deze storm doorstaat, wie weet liggen er dan misschien wel lintjes klaar voor hoofdredacteuren die zo hun best gedaan hebben?

zondag, februari 27, 2005

Di Rupo: «'t Was maar om te lachen»

Elio di Rupo meende het dus niet met zijn voorstel voor een referendum over het voortbestaan van België. Ondertussen reageerden de andere partijen.

Bart Somers begrijpt Elio di Rupo niet, en het is inderdaad zo dat Elio di Rupo hoogst inconsequent is in zijn uitlatingen. Maar anderzijds vindt Bart Somers België te complex om het voor te leggen aan de burger. Elio di Rupo en Bart Somers tonen samen duidelijk aan wat er schort aan België: België is geen democratie, is het nooit geweest, en zal het ook nooit zijn. Het simpele feit dat er over een referendum over het voortbestaan geredetwist wordt zegt op zich al genoeg, maar erger is dat men niet eens een referendum over de Europese Grondwet kan houden zonder dat men voor het voortbestaan van België hoeft te vrezen. In welke andere lidstaat van de Europese Unie kan geen referendum over de Europese Grondwet georganizeerd worden omdat men dan het einde van die lidstaat moet vrezen? In andere landen vreest men voor een referendum omdat de bevolking de Grondwet niet lust, of omdat een referendum gekaapt dreigt te worden door een andere discussie, zoals de toetreding van Turkije of het beleid van de regering, of zelfs het lidmaatschap van de EU op zich.

Bij cdH is men ook al niet bepaald enthousiast voor een referendum over België, maar het omgekeerde zou merkwaardiger geweest zijn. Ook CD&V is trouwens niet te vinden voor een referendum. SPIRIT daarentegen, dat van zichzelf vindt dat het «radicaal democratisch» is, volhardt in de boosheid, of moeten we het zieligheid noemen? De partij is nu ook tegen een referendum over België, omdat «verdere stappen in de staatshervorming beoordeeld worden in het licht van de meerwaarde die ze voor het "goed bestuur" opleveren». Laten we dingen gewoon noemen zoals ze zijn: als België verdwijnt, verdwijnt meteen de hefboom van de sp.a om in Vlaanderen de lakens uit te delen, want ze kan dan niet meer via de oppermacht van de PS in Wallonië een plaatsje in de federale Belgische regering en daarmee ook de Vlaamse regering opeisen. En verdwijnt de sp.a van de macht, dan geldt hetzelfde ook voor SPIRIT. Of kort samengevat: radicale democratie is goed voor het partijprogramma, maar in de praktijk is het hemd nog altijd nader dan de rok, en kan er van een referendum geen sprake zijn. Uit puur zelfbehoud.

zaterdag, februari 26, 2005

Elio di Rupo en zijn referendum

Elio di Rupo verklaarde op een congres van de PS dat hij nadenkt over een referendum over de splitsing van België. Meent hij het, wil hij een eerlijk referendum, en waarom denkt hij erover na?

De redenering is een beetje merkwaardig: een referendum over de Europese Grondwet kan er niet komen omdat Elio di Rupo vreest dat de uitslag in Vlaanderen anders zou zijn dan in Wallonië, en dat dat het einde van België zou betekenen, maar een referendum over de splitsing zélf zou hij wel zien zitten. Het lijkt er inderdaad op dat hij een forcing probeert door te voeren, in de hoop zijn zin te krijgen in het dossier over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik vrees echter voor hem dat hij met vuur aan het spelen is, en dat hij zijn vingers bijzonder lelijk zou kunnen verbranden als zijn spelletje blufpoker verkeerd zou uitdraaien.

Ik deel de mening van Luc Verhelst dan ook niet, namelijk dat Elio di Rupo Waalse onafhankelijkheid zou willen om er alleen de lakens te kunnen uitdelen. Nu reeds is de PS er oppermachtig, en Waalse onafhankelijkheid brengt dus niets bij. Integendeel, de PS zou het Vlaamse geld verliezen, met als gevolg dat het cliëntelisme niet meer gesmeerd zou worden, waardoor de machtsbasis van de PS meteen ook zou verdwijnen. In het ergste geval is het zelfs mogelijk dat Wallonië geen andere uitweg meer zou hebben dan aansluiting bij Frankrijk, waardoor hij van de eerste man in Wallonië (en ergo nu ook in België) zou degraderen tot een kleine garnaal in de Franse PS, als een ietwat lugubere vertegenwoordiger van een streek die ekonomisch op apegapen ligt. Een schertsfiguur als André Flahaut hoeft er al helemaal niet meer op te rekenen ooit nog een rol van betekenis te kunnen spelen in de nationale politiek.

Bovendien strookt dit scenario niet met het recente «charme-offensief» van hem in Vlaanderen. Wat is het nut van zo een offensief als men onafhankelijkheid wil? Een Franstalige die een charme-offensief voert in Vlaanderen heeft nationale -Belgische- ambities. Louis Michel deed precies hetzelfde aan het einde van de jaren '90, voor hij Minister van Buitenlandse Zaken werd. Elio di Rupo doet dit nu omdat hij hoopt op een dikke nationale portefeuille, waarschijnlijk die van Eerste Minister. Was ik in de plaats van Guy Verhofstadt, ik zou er niet gerust in zijn.

Verder, als de PS werkelijk geïnteresseerd zou zijn in Waalse onafhankelijkheid, zou zij dan de weg van een referendum kiezen? Indien de PS onafhankelijkheid zou willen, zou zij die onafhankelijkheid gewoon rechtstreeks opeisen, en binnen de kortste keren ook krijgen. Als de partij federaal dwars gaat liggen, zou er trouwens geen andere mogelijkheid meer zijn, want er zou geen regering meer gevormd kunnen worden. Ook dat pleit dus tegen.

Wat is er dan werkelijk aan de hand? Door de discussies rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kraakt België in haar voegen. De Standaard verkondigde vandaag nog dat «geen hond wakker ligt van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,» maar dit is een leugen van de ergste soort. In welk ander dossier eist maar liefst 30% van de bevolking niet minder dan het aftreden van de regering als het probleem niet voor het einde van het jaar opgelost wordt? Voor zo een groot aantal moet men anders al dioxinekiekens bovenhalen. Gevolg is dat de federale politiek volledig verlamd is, en door de houding van de CD&V onder invloed van de N-VA (en in tweede orde zeker ook uit schrik voor het Vlaams Belang) komt er geen schot in het dossier.

Het zou daarom best wel eens kunnen dat de PS aan het einde van haar Latijn is gekomen. Elio di Rupo is betting the farm, zou men in het Engels zeggen, maar de antwoorden van het Vlaams Belang en de N-VA lieten niet lang op zich wachten. Om in de taal van Shakespeare te blijven, put your money where your mouth is, kaatsten beiden de bal terug. De andere Vlaamse partijen hebben voorlopig nog niet geantwoord, maar van SPIRIT kan een gelijkaardig antwoord verwacht worden. Belangrijker is echter hoe CD&V zal reageren, en in het bijzonder ook VLD en MR, beiden principieel voorstander van referenda. Reageren zij positief, zal het moeilijk worden om het duiveltje terug in het doosje te krijgen.

Ten slotte valt het op dat Di Rupo niet bepaald de indruk geeft een eerlijk referendum te willen. Hij schijnt erop te rekenen dat slechts een minderheid voor een splitsing zou stemmen, maar wat als een meerderheid van de Vlamingen voor stemt, maar een meerderheid van de Belgen tegen? Uit het zelfbeschikkingsrecht der volkeren volgt dat het volstaat dat er in Vlaanderen een meerderheid wordt gevonden voor onafhankelijkheid om België te splitsen. Het kan niet zijn dat een Belgische meerderheid een Vlaamse (of Waalse) meerderheid zou tegenhouden. Zou Elio di Rupo zo'n uitslag aanvaarden?

Nog meer opiniepeilingen

De vorige oefening kan ook gedaan worden voor de drie andere partijen. Bovendien is het interessant even te kijken hoe het plaatje eruitziet als de vlottende gemiddelden voor alle partijen samengebracht worden in één figuur.

De twee paarse partijen lijken lichtjes van mekaar weg te drijven: het gemiddelde van sp.a/SPIRIT gaat 0,57% omhoog, terwijl de VLD 0,73% zakt. Bij de verkiezingen was de VLD 0,1% groter dan sp.a/SPIRIT, terwijl het verschil nu 1,20% in het voordeel van sp.a/SPIRIT uitvalt. Een gevolg van de strubbelingen met Hugo Coveliers?

Ook bij Groen! zit er weinig beweging in, meer zelfs: de resultaten voor deze partij zijn opvallend stabiel en gelijklopend in alle opiniepeilingen. Het gemiddelde gaat in totaal 0,10% omhoog, maar van een trend kan er eigenlijk amper gesproken worden, eerder over schommelingen rond de verkiezingsuitslag. Of een partij die op de linkerzijde zowel federaal als regionaal alleen in de oppositie zit, en de hete adem van de kiesdrempel van 5% blijft voelen daar tevreden mee mag of kan zijn, is een andere zaak.

Ten slotte nog de figuur met de vlottende gemiddelden voor alle partijen. Wat valt op? Bewegingen moeten bijna met een vergrootglas opgespoord worden. Het Vlaams Kartel schommelt rond zijn verkiezingsuitslag, het Vlaams Belang gaat mogelijks lichtjes vooruit, net zoals sp.a/SPIRIT, terwijl de VLD terrein lijkt te verliezen. Groen! blijft stabiel net onder de grens van 8% hangen.

Opiniepeilingen, opiniepeilingen, opiniepeilingen

De Standaard brengt vandaag de resultaten van een nieuwe opiniepeiling, en besluit, voor de zoveelste keer, dat het Vlaams Belang aan zijn plafond zit.

In de bijhorende commentaar waarschuwt de krant er zelf voor dat men aan de hand van deze peiling niet kan beginnen spreken van een «nakende deemstering», en Bart Sturtewagen geeft zich zelfs helemaal bloot waar hij dat laatste «wishful thinking» noemt. Maar toch ademt de bespreking van de resultaten de hoop uit dat het nu eindelijk toch maar eens gedaan is met de gestage groei van het Vlaams Belang. Ik ben eerlijk gezegd ondertussen al de tel kwijt over hoe vaak de krant al voorspeld heeft dat de partij aan haar plafond zit, en vrees dat het voor de redactie weer een pijnlijk ontwaken zal worden bij de volgende verkiezingen.

Hoe dan ook, het is misschien interessanter om de evolutie van het Vlaams Belang te vergelijken met die van het Vlaams Kartel (CD&V en N-VA), en dat voor de drie opiniepeilingen die regelmatig verschijnen, namelijk die van De Standaard-VRT (DSVRT), La Libre Belgique-VTM-Het Laatste Nieuws-RTL (LLBVTMHLNRTL) en Le Soir-RTBf (LSRTBf). Alle drie hebben sedert de verkiezingen van 13 juni 2004 twee peilingen uitgevoerd, zodat men stilaan trenden kan beginnen meten. Een paar dingen vallen op:
  • Alleen bij De Standaard scoort het Vlaams Kartel twee keer boven de 27%, en alleen bij La Libre Belgique scoort het twee keer onder de 25%. De peilingen van Le Soir liggen mooi tussen die van De Standaard en het Vlaams Kartel, en schommelen rond de uitslag van de laatste verkiezingen.
  • Alleen bij De Standaard scoort het Vlaams Belang twee keer slechter dan bij de verkiezingen, en is de trend dalend. Le Soir geeft een fikse sprong voor het Vlaams Belang, terwijl La Libre Belgique een voorzichtig stijgende trend geeft.
  • Merkwaardig is ook dat op minder dan twee weken van mekaar het Vlaams Belang een duik zou maken van maar liefst 4,4%.
Aan de grafiek werden ook de vlottende gemiddelden voor de twee partijen toegevoegd. De gemiddelden werden genomen over de drie opiniepeilingen, met interpolaties tussen de vorige en de volgende peiling waar er geen resultaten voorhanden zijn. Voor het Vlaams Kartel resulteert dat in een gemiddelde dat amper beweegt, en vandaag een stijging van 0,08% aangeeft. Voor het Vlaams Belang geeft dit een stijging van 0,53%, ook niet bepaald veel dus, en bovendien is de trend dalend sedert november.

Conclusie? Ik denk dat het Vlaams Kartel vooral ter plaatste trappelt, en dat het Vlaams Belang lichtjes stijgt. Opiniepeilingen onderschatten gewoonlijk de aanhang van het Vlaams Belang, en Vlaams Belang en Vlaams Kartel zijn dus waarschijnlijk op dit ogenblik aan mekaar gewaagd. Wat de partijen betreft is het ongetwijfeld zo dat het Vlaams Belang nog steeds de grootste Vlaamse partij is.

vrijdag, februari 25, 2005

Menselijke schilden

Eerder deze week verscheen in het Noorse Dagbladet een interessant opiniestuk van de hand van Torbjørn Røe Isaksen, voorzitter van Unge Høyre (Jong Rechts, jongerenafdeling van de Noorse conservatieve partij Høyre). Hieronder een vertaling.

«Ze is één van de minstens elf Noren die zich vrijwillig opgegeven hebben om naar Irak te reizen om er als menselijk schild tegen de Amerikaanse bommen te dienen.»
«Samen met de andere activisten zal ze in scholen, ziekenhuizen en de huizen van de burgerbevolking plaatsnemen.»


Dat was de hoop van de menselijke schilden. De werkelijkheid bleek anders te zijn.

«Deze mensen zullen op vitale, strategische installaties geplaatst worden in alle Iraakse districten, zegt Saad Qasim Hammoudi, leider van de Arab Popular Forces Conference en vooraanstaand lid van de Baath-partij in Irak.»

Citaten uit de Noorse pers van 2003 vertellen veel over de menselijke schilden die naar Irak vertrokken om er de burgerbevolking te beschermen. Dat ze zowel onrechtstreeks als bijzonder rechtstreeks ook het régime van dictator Saddam Hussein beschermden kreeg veel minder aandacht. Achteraf werd er ook weinig aandacht besteed aan het feit dat de Baathist Hammoudi één van de weinigen was die de taak van de menselijk schilden correct beschreef.

Eigenlijk willen we het niet over het verleden hebben. We willen commentaar geven bij een interessante observatie: De menselijke schilden zijn weg. De vele honderden activisten die naar Irak reisden vóór de Verenigde Staten tot de aanval overgingen, die hun Westelijke lichamen wilden gebruiken om ziekenhuizen en scholen te verdedigen, maar die terechtkwamen voor de hoofdkwartieren van de Baath-partij en electriciteitscentrales, die de burgerbevolking wilden beschermen, maar er uiteindelijk voor kozen de bevelen te gehoorzamen om militaire doelwitten te beschermen; ze zijn allemaal weg. Ze stroomden toe om de mensen die in de moorddadige dictatuur van Saddam Hussein leefden te beschermen, maar ze verdwenen zoals sneeuw voor de zon zodra diezelfde burgerbevolking naar de stembussen gaat en een democratie probeert op te bouwen.

Op 30 januari hielden de Irakezen voor de eerste keer in de geschiedenis vrije verkiezingen. Er waren problemen, er waren problemen op voorhand en er zullen ook achteraf nog problemen zijn - maar de hoop die die dag ontstond was echt. Tegelijkertijd mobiliseerden de opstandelingen massaal. Bijna 50 mensen kwamen om, de meesten Irakese burgerslachtoffers. Het verrassende grote aantal Irakezen dat naar de stemlokalen trok deed dat met gevaar voor het eigen leven. «I am a suicide voter,» zei een ironische Soenniet terwijl hij zijn stembrief in de urne stopte. Er werden tegen hen wapens gebruikt door tegenstanders van de democratie en de vijanden van de vrijheid, maar deze keer waren er geen menselijke schilden te bespeuren die overgevlogen waren vanuit Scandinavië. Zelfs nog geen morele steun kon eraf van de radicale delen van de vredesbeweging. Waarom? Wat is er veranderd zodat de burgerbevolking die ten tijde van de dictatuur van Saddam Hussein bescherming waard was, vandaag die bescherming niet meer waard is terwijl het land probeert zich om te vormen tot een democratie?

Het antwoord bestaat uit twee letters. V S. De Amerikanen gingen over tot de aanval in Irak zonder een VN-mandaat, en dat is nog steeds een belangrijke factor voor de veiligheidssituatie in het land. De extreem-linkse factie van de vredesbeweging heeft een allesoverheersende agenda: de strijd tegen de VS en het imperialisme van het Westen. Zij zijn even extreem als sommigen van de meest extreme denkers in Washington DC, en hebben een gemeenschappelijk uitgangspunt. De wereld is volgens verdeeld in goede en slechte krachten. Voor links staan de VS steeds aan de kant van het kwade. Gezien vanuit dat perspectief is het volstrekt verdedigbaar de Irakese bevolking te gebruiken als een menselijk schild, en is het volstrekt verdedigbaar Saddam Hussein te verdedigen tegenover George W. Bush. Het spreekwoord uit de tijd van de Koude Oorlog dat «de vijanden van mijn vijanden mijn vrienden zijn» maakt nog steeds opgeld ter linkerzijde. Wat is anders de verklaring voor het Steuncomité voor Irak dat geld inzamelt voor opstandelingen en moordenaars? Hoe kan men anders de menselijke schilden verklaren die beweren de burgerbevolking te beschermen in een dictatuur, maar niet diezelfde burgerbevolking tijdens de moeilijke overgang naar zelfbestuur en democratie?

Deze intense haat tegen de VS is de benzine en de achilleshiel van de radicale vredesbeweging.

Benzine omdat haat noodzakelijk is om het vuur brandend te houden. Het is altijd gemakkelijker zich te verzamelen tegen een gemeenschappelijke vijand, en wie kan een betere vijand zijn dan de VS? Vesting van het kapitalisme, opperpriester van het individualisme en de grootste militaire macht in de wereld?

Achilleshiel omdat haat blind maakt. In het beste geval delen de menselijke schilden en de radicale vredesbeweging een grenzeloze naïviteit. In het ergste geval is het nieuwe initiatief van de vredesbeweging om alle buitenlandse soldaten zo snel mogelijk uit Irak te verdrijven een recept voor anarchie, bloedbaden en chaos erger dan vandaag.

Er lopen nog steeds menselijke schilden rond in Irak. Maar vandaag gebruiken ze uniformen.


Ondertussen slaagt de sp.a er dus niet in zich te distanciëren van de plasstickers tegen Bush...

Wie heeft Mortier nodig?

Peter Vantyghem stelt vandaag in het commentaarstuk van De Standaard dat we Mortier nodig hebben. Misschien dat men bij De Standaard inderdaad Mortier nodig heeft, maar op andere plaatsen (zoals bijvoorbeeld Salzburg) wordt daar toch net iets anders over gedacht.

De essentie van de verdediging ligt eigenlijk vervat in de volgende twee zinnen in de tweede paragraaf van het commentaarstuk:
Omdat hij met kunst vecht tegen conservatieve reflexen, geniet hij internationaal veel erkenning. Als zo iemand onverwachte dingen zegt, moeten we ze ernstig nemen.
Het klopt dat Mortier tegen conservatieve reflexen vecht, en dat hij daar internationaal erkenning voor krijgt. In de progressieve media. De rest van de wereld, en in Vlaanderen meer dan 70% van de bevolking dus, moet niet veel hebben van een «kunstenaar» die zijn eigen politieke mening zo interessant vindt dat hij ze om de haverklap moet ventileren, gepast of niet gepast. Het klopt dan ook niet dat Mortier «onverwachte dingen» zegt, integendeel zelfs, indien iemand uit de kunstwereld de verdediging van het Vlaams Belang zou opgenomen hebben, dan zou dát onverwacht geweest zijn. En dat we Mortier ernstig moeten nemen komt al helemaal niet onverwacht uit de hoek van De Standaard, ook dat ligt volledig, maar dan ook volledig in de lijn van de verwachtingen.

Neen, de redactie van De Standaard laat zich hier, nogmaals, van haar kleinste kant zien. De commentaar van vandaag komt over als een zielige poging tot verdediging van Mortier, waarbij de redactie duidelijk zelf snapt dat het eigenlijk een hopeloze zaak is. Want zelfs als we Mortier ernstig moeten nemen, heeft hij eigenlijk niet gezegd wat hij gezegd heeft. Ja, hij kon het «wat handiger aanpakken», en het ging niet over Antwerpen, maar over de hele kunstwereld. Wie gelooft zoiets? Het is erg gesteld met de zelfverklaarde kwaliteitskrant uit Groot-Bijgaarden als zelfs de domste uitspraken van de eerste de beste idioot verdedigd worden, als ze maar tegen het Vlaams Belang gericht zijn. Had Mortier bijvoorbeeld eens fel uitgehaald tegen Charleroi omdat het een rode PS-burcht is, zou men wel een heel ander geluid hebben kunnen opvangen. Maar dat zou dan ook een totaal àndere zaak geweest zijn...

donderdag, februari 24, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (18)

Gisteren werd een nieuwe aflevering van het slechte feuilleton «Brussel-Halle-Vilvoorde» ingespeeld in de Kamercommissie voor Institutionele Zaken. Het wordt meer en meer duidelijk dat VLD, sp.a en SPIRIT er geen probleem van maken de zaken op de lange baan te schuiven, als ze al geen zware toegevingen gaan doen aan de Franstaligen, terwijl CD&V en N-VA zelf nog het meeste schrik hebben van hun eigen dreigementen.

Gisteren stelde Didier Reynders (MR) plots voor een hoorzitting te organiseren met grondwetsspecialisten. Enkel CD&V en Vlaams Belang stemden tegen, terwijl sp.a en VLD instemden met deze totaal overbodige vertraging. Wat zal de toekomst nog brengen? Aangezien niet alleen politici talent hebben voor slechtgeschreven kolder, waagt ondergetekende zich aan een scenario voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde:
2 maart
Hoorzitting met grondwetsspecialisten. CD&V en N-VA nemen deel aan de hoorzitting omdat ze aan het einde van de rit niet bedrogen willen uitkomen.
3 tot 8 maart
Tweede ronde van de biechtstoelprocedure
6 maart
Betoging door het FDF in Linkebeek voor de uitbreiding van het Brusselse Gewest. Kopstukken van alle Vlaamse partijen verklaren dat daar geen sprake van kan zijn. Bart Somers (VLD) waarschuwt de Vlamingen dat er toch een prijs betaald zal moeten worden voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
9 maart
De Ministers Reynders en Vande Lanotte brengen verslag uit voor de Kamercommissie. De Franstaligen stellen voor dat er een synthese gemaakt wordt van de resultaten van de biechtstoelprocedure, die tegen midden april klaar moet zijn. CD&V en N-VA maken zich boos omdat dit volgens hen een vertragingsmaneuver is, terwijl sp.a, SPIRIT en VLD geen problemen zien omdat er voortgegaan wordt met de besprekingen. Het Vlaams Belang hekelt de houding van de CD&V.
10 maart
Meeting in Overijse. De burgemeesters van Halle-Vilvoorde worden uitgebreid in de bloemen gezet omwille van hun verzet. Kopstukken van alle Vlaamse partijen zijn aanwezig en ondersteunen de eis tot onverwijlde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
11 maart
CD&V en N-VA publiceren een synthese van de resultaten van de biechtstoelprocedure.
13 maart
Yves Leterme (CD&V) verklaart in de Zevende Dag dat er voor Pinksteren een oplossing moet zijn voor het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde, want anders is er een probleem in de Vlaams Regering.
16 maart
Bespreking van de synthese van de resultaten van de biechtstoelprocedure zoals die voorgedragen werd door CD&V en N-VA. Aangezien er dt-fouten in de synthese staan, wordt de bespreking ervan stilgelegd.
20 maart tot 10 april, paasvakantie
De besprekingen liggen stil. Het Vlaams Belang voert op allerlei markten actie voor de splitsing.
27 maart
In zijn toespraak naar aanleiding van Pasen roept Koning Albert II op tot verdraagzaamheid en eendracht tussen de Gemeenschappen. Eerste Minister Guy Verhofstadt (VLD) brengt ook een paasboodschap, waarin hij stelt dat de ene Gemeenschap niet eenzijdig iets mag opdringen aan de andere Gemeenschap, en hij roept op tot een compromis zonder winnaars of verliezers. Het Vlaams Belang maakt gewag van volksverraad.
1 april
TAK houdt een actie in Laken waarbij Prins Filip als getuige een wet tot splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde ondertekent.
13 april
De Kamercommissie voor Institutionele Hervormingen komt weer samen na de paasvakantie. De Franstaligen stellen voor een recapitulatie te maken van de synoptische tabellen en de synthese van de resultaten van de biechtstoelprocedure om alles terug vers in het geheugen te brengen. VLD, sp.a en SPIRIT sluiten zich hierbij aan, zodat de besprekingen verder kunnen gaan, terwijl CD&V en N-VA protesteren dat dit een vertragingsmaneuver is. Het Vlaams Belang noemt het protest van CD&V en N-VA ongeloofwaardig.
20 april
Didier Reynders (MR) verklaart in de Kamercommissie dat zijn hond de avond voordien de recapitulatie opgegeten heeft, en dat hij ze dus niet kan voorleggen. VLD, sp.a en SPIRIT noemen dit onaanvaardbaar, en CD&V en N-VA sluiten zich daarbij aan, maar aangezien Didier Reynders zijn welgemeende excuses aanbiedt, wordt de zitting verdaagd tot de volgende week.
27 april
Bespreking van de recapitulatie van Didier Reynders (MR). Aangezien er onenigheid is over de recapitulatie, loopt de zitting uit, en wordt om tien uur 's avonds voorgesteld de discussie de volgende week voor te zetten.
4 mei
Opdat de vertegenwoordigers van CD&V hun toespraken voor Rerum Novarum zouden kunnen voorbereiden, wordt de zitting in de Kamercommissie voor Institutionele Hervormingen na vijf minuten afgesloten.
11 mei
Bespreking van de wetsvoorstellen tot splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Omdat onduidelijkheid ontstaat over de geografische afbakeningen van het district, stellen de Franstaligen voor een hoorzitting te houden met een groep aardrijkskundigen. CD&V en N-VA protesteren heftig, VLD, sp.a en SPIRIT steunen het voorstel van de Franstaligen en argumenteren dat de besprekingen verder gaan. Het Vlaams Belang noemt de houding van CD&V en N-VA belachelijk.
18 mei
Tijdens de hoorzitting met de aardrijkskundigen blijkt dat er onenigheid bestaat over de precieze grens tussen Vilvoorde en Dendermonde. De Franstaligen stellen na de hoorzitting voor dat er een ad-hoccommissie opgericht wordt om het probleem op te lossen. VLD, sp.a en SPIRIT sluiten zich hierbij aan, terwijl CD&V en N-VA weigeren deel te nemen aan de commissie.
22 mei
De CD&V verklaart in een persmededeling dat de partij samen met de N-VA toch zal meedoen aan de commissie, opdat ze later niet voor voldongen feiten geplaatst zouden worden. De Franstaligen eisen een uitbreiding van het Brusselse Gewest ter compensatie van een grenscorrectie tussen Vilvoorde en Dendermonde. Patrick Dewael (VLD) waarschuwt de Vlamingen ervoor te geloven dat dit verwezenlijkt zal kunnen worden zonder een prijs te betalen.
8 juni
Nadat bleek dat Dendermonde en Vilvoorde niet eens aan mekaar grenzen, wordt de bespreking van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde voortgezet. De Franstaligen stellen voor een hoorzitting te organiseren met sociologen om de sociale gevolgen van een splitsing te onderzoeken. VLD, sp.a en SPIRIT gaan hiermee akkoord om de besprekingen voor te zetten, en Koen T'Sijen (SPIRIT) verklaart dat de klok nog steeds tikt. CD&V en N-VA vinden dat dit opnieuw een vertragingsmaneuver is, en voorspellen problemen binnen de Vlaamse Regering indien de kieskring niet gesplitst is tegen 11 juli. Het Vlaams Belang vindt het protest van de CD&V en N-VA veel te zwak.
15 juni
Hoorzitting met sociologen over de sociale gevolgen van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde
22 juni
Aangezien 11 juli voor de deur staat, vinden de Franstaligen dat er van een serene sfeer geen sprake meer is nadat Luc van den Brande in een interview daags tervoren verklaarde dat hij na de zomervakantie zijn vertrouwen in VLD, sp.a en SPIRIT zal opzeggen indien de kieskring tegen dan nog niet gesplitst is. VLD, sp.a en SPIRIT hekelen de ophitsende taal van CD&V en N-VA, en sluiten zich aan bij de Franstaligen, op voorwaarde dat er ondertussen discrete besprekingen achter de coulissen gehouden worden. De volgende commissievergadering wordt gepland voor 12 oktober. VLD, sp.a en SPIRIT verklaren dat de besprekingen hierdoor geen vertragingen oplopen, en dat de klok tikt....

dinsdag, februari 22, 2005

Zweedse Milieupartij eist volksraadpleging over Europese Grondwet

De Zweedse Milieupartij is duidelijk uit ander hout gesneden dat het Vlaamse SPIRIT: indien de Zweedse Rijksdag op initiatief van de sociaal-democratische regering van Göran Persson de Europese Grondwet goedkeurt voor de verkiezingen van volgend jaar, zal een verdere samenwerking tussen de Milieupartij en de sociaal-democraten «zo goed als onmogelijk» zijn.

Zweden is wat de Europese Grondwet betreft in hetzelfde bedje ziek als België: de conservatieve oppositie wil er samen met de sociaal-democratische regering de Grondwet in het parlement goedkeuren, zonder een voorafgaand referendum, uit vrees dat de kiezer de Grondwet wel eens zou kunnen verwerpen. Op 14 september 2003 verwierpen de Zweden in een referendum reeds de euro en de Zweedse toetreding tot de EMU, en de kans is dus niet onbestaande dat de Zweedse bevolking ook de Grondwet zou afkeuren. Als tegenreactie op de beslissing werd er een beweging voor een volksraadpleging opgericht, Folkomröstning nu, over alle partijpolitieke grenzen heen, die ondertussen al 100.000 handtekeningen heeft verzameld tegen de beslissing van de politici.

Anders dan in België is er in Zweden geen vrees dat een volksraadpleging gekaapt zou worden om te ageren tegen een mogelijke toetreding van Turkije, maar speelt de skepsis tegen EU bij de bevolking een grote rol. De toetreding tot de EU werd slechts nipt goedgekeurd in de herfst van 1994, en de euro werd zoals reeds gezegd verworpen. De EU wordt door de Zweden ervaren als een bureaucratische moloch, die bovendien de voorzieningen van de Zweedse welvaartsstaat bedreigt door allerlei markt-liberale maatregelen. Op veel sympathie kan de EU dus niet rekenen.

De Milieupartij dreigt er nu mee een samenwerking met de sociaal-democraten onmogelijk te maken na de volgende verkiezingen indien er geen volksraadpleging komt. In Zweden is het zo dat de sociaal-democraten een minderheidsregering vormen die gesteund wordt door de groene Milieupartij en de Linkse Partij. Aangezien beide partijen op de wip zitten, riskeren de sociaal-democraten de macht te verliezen na de volgende verkiezingen indien de Milieupartij bij haar standpunt blijft. Ook de Linkse Partij is voorstander van een volksraadpleging: zij vragen zich trouwens openlijk af waarom de Spanjaarden zich wel mogen uitspreken over de Grondwet, maar niet de Zweden. Voor de Linkse Partij, die net zoals de Milieupartij tegen de Grondwet is, bestaat er echter een alternatief voor een volksraadpleging, namelijk dat er gewacht wordt met de goedkeuring van de Grondwet tot na de volgende verkiezingen. De kiezer kan dan bewust zijn stem geven aan één van de partijen die voor of tegen de Grondwet zijn.

Hoe dan ook dwingt de houding van de Milieupartij onnoemelijk meer respect af dan die van SPIRIT, waarvan de voorzitter zelfs niet durft deel te nemen aan de stemming over een volksraadpleging.

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (17)

Pieter de Crem (CD&V) verklaart in een interview met het gespecialiseerde vakblad Dag Allemaal dat hij een opening ziet voor een oplossing van het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde. De vraag is alleen wat de kartelpartner N-VA van die opening vindt, om over de burgemeesters van Halle-Vilvoorde nog maar te zwijgen. Verder schetst hij een merkwaardig scenario voor de Vlaamse regering — een signaal naar de regeringspartners dat het allemaal misschien zo'n vaart niet zal lopen?

Allereerst de opening die Pieter de Crem ziet: een soort van inschrijvingsrecht voor de Franstaligen zodat zij voor administratieve zaken in het tweetalige Brussel terecht zouden kunnen. Hij noemt dat inschrijvingsrecht «uitdovend», en het merkwaardigste aan heel de zaak is misschien nog wel dat hij zélf die term in de mond durft te nemen. De term is immers onlosmakelijk gekoppeld aan de faciliteiten, en heeft op die manier een betekeniswijziging ondergaan die vergelijkbaar is met de term «onverwijld» de laatste acht maanden. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het Vlaams Belang niet ver moet zoeken om het voorstel van Pieter de Crem af te schieten. Van de kant van de N-VA valt er voorlopig nog geen reactie te noteren, maar ik kan me niet voorstellen dat ze op het hoofdkwartier van blijdschap een gat in de lucht hebben gesprongen.

Een meer fundamenteel puntje is of het wel aan Pieter de Crem is om zulke voorstelletjes te lanceren. Hij lijkt een beetje op een slechte kaartspeler die per ongeluk een kaart op tafel laat vallen, zodat de tegenspeler tenminste weet welke kleur hij moet uitkomen. Ik durf er niet aan te denken welke kaarten er werden doorgeven via de biechtstoelprocedure, waar CD&V en N-VA natuurlijk niet konden ontbreken.

Ten slotte dan, wat te denken van het scenario dat De Crem schetst in geval er «heibel» zou ontstaan binnen de Vlaamse regering? Die regering zou zich dan alleen nog met «lopende» zaken bezighouden. Vier jaar lang, wie gelooft dat? De Crem geeft hier nies anders een signaal aan sp.a en VLD dat als het niet lukt, de CD&V (en N-VA) een periode zal inlassen waarin er wat mokkig zal gedaan worden tegenover hen, kwestie van de achterban wat te sussen. Maar je kan er gif op innemen dat men na een paar maanden, als het geen weken zijn, terug aan behoorlijk bestuur zal doen. In het belang van het land, uiteraard, wat had je gedacht?

zondag, februari 20, 2005

Buitenlandse wijsheden van Karel de Gucht niet voor binnenlands gebruik

Bij menig Vlaming zal een ferme bulderlach opgestegen zijn, of een stevige vloek al naargelang het humeur en het karakter, bij het aanhoren van de wijze raad die De Gucht afscheidde na zijn bezoek aan Congo.

Karel de Gucht pleit voor een regering van Nationale Eenheid na de volgende Congolese verkiezingen. De grootste politieke krachten moeten volgens hem kunnen deelnemen aan de macht, en er moet vermeden worden dat sommige verliezers zich gemarginaliseerd zouden voelen. Mooie woorden, daar niet van, wijze woorden zelfs, en in een land met zoveel problemen als Congo zeer zeker relevant.

Men zou er echter bijna bij vergeten dat deze woorden uitgesproken werden door de man die de term «mestkevers» lanceerde. Over marginalisering gesproken, al gaat het hier strikt genomen eigenlijk niet over de verliezers maar de winnaars van àlle verkiezingen van de laatste vijftien jaar. Nog beter wordt het wanneer hij verkondigt dat de grootste politieke krachten moeten kunnen deelnemen aan de macht, terwijl hij zelf partijgenoten laat buitenzetten als zij ervoor pleiten samen te werken met... de grootste politieke partij in Vlaanderen!

Ik weet niet hoezeer de Congolese politici de Belgische binnenlandse politiek kennen, en of er onder hen misschien persmaps verspreid werden die buiten de genealogie van De Gucht ook wat citaten en recente heldendaden van onze Minister van Buitenlandse Zaken bevatten. Maar moest dat het geval zijn, denk ik dat menig Congolees politicus spontaan aan een lokale variant van het spreekwoord «voor eigen deur vegen» zal gedacht hebben bij deze uitspraken van Karel de Gucht. De Gucht gedraagt zich als het arrogante ettertje dat ver van huis gaat verkondigen dat broertjes en zusjes lief moeten zijn voor mekaar, maar eens thuis slaat hij bij de eerste de beste gelegenheid zijn eigen tweelingbroer de kop in.

En een cynicus zou bovendien nog opmerken dat het Vlaams Belang en de Vlaamse Beweging in het algemeen historisch gezien een enorme strategische flater hebben begaan door zich altijd pacifistisch en geweldloos op te stellen. Want als ze ooit de wapens hadden opgenomen, zou De Gucht er zélf voor pleiten om hen aan de regeringstafel uit te nodigen, of niet soms? En dat geweld loont had Wallonië ten tijde van Koningskwestie ook al veel beter begrepen dan Vlaanderen.

zaterdag, februari 19, 2005

België op sterven na dood

België is duidelijk op sterven na dood. Het beste bewijs is dat men rond de «viering» van 175 jaar België nu ook al «markante uitspraken» verzamelt. Ter vergelijking: dit jaar viert Noorwegen 100 jaar onafhankelijkheid, en niemand die het hier in zijn hoofd haalt om industriëlen en vakbondsbazen uit de salons te halen om hen te laten verkondigen dat ze zich Noors voelen.

De aangehaalde uitspraken zijn anderzijds inderdaad markant te noemen: als ze niet bol staan van de leugens, druipt de onbenulligheid er zo af. Als bijvoorbeeld Rudi Thomaes verkondigt dat hij als topman van Alcatel-België ijverde voor het behoud van tewerkstelling in heel het land, zegt hij eigenlijk niet meer dan dat hij zijn job deed. Baudouin Velghe vindt dan weer dat België één moet blijven omdat sommige Limburgers voor Standard Luik supporteren. Goed dat Pfaff niet meer voor Bayern München speelt, want anders hadden we ons misschien nog moeten aansluiten bij de Duitse Bondsrepubliek.

En dan de leugens dus. Ons land is teveel versnipperd en al zo klein. Een pleidooi voor de aanhechting van Luxemburg? Een splitsing zou duur zijn, maar of dat duurder wordt dan de «solidariteit» in de Sociale Zekerheid wordt er niet bij verteld. Een onafhankelijk Vlaanderen zou in de Europese context niet meetellen, alsof België op dit ogenblik wél een zwaargewicht zou zijn. Het is trouwens een bekentenis van formaat als België niet meer is dan een verstandshuwelijk om de invloed van Vlaanderen en Wallonië op Europees vlak groter te maken dan wat eigenlijk natuurlijk zou zijn.

En dan de klassieker dat België twee culturen zou verenigen. Ten eerste telt België drie (cultuur)gemeenschappen (als zelfs de «Belgen» dat al niet meer weten!), en tweede is die vereniging zo intens dat Franstaligen die zich in Halle-Vilvoorde komen vestigen en er al tientallen jaren wonen gewag maken van schendingen van de mensenrechten, ja zelfs een genocide als ze vijf woorden Nederlands moeten praten aan het gemeenteloket.

Het is slecht gesteld met de Belgische staat als het niet meer vanzelfsprekend is dat de inwoners zich Belg voelen. Als men bovendien zijn toevlucht moet nemen tot onbenulligheden en zelfs leugens om België te verantwoorden is het duidelijk dat de ontbinding slechts nog een kwestie van tijd is. Het gaat er dus niet meer over óf België zal verdwijnen, maar wel wanneer en hoe.

Plassen op Bush

Naar aanleiding van het bezoek van Bush deelt animo, de jongerenorganisatie van de sp.a, stickers uit waarmee men op Bush kan plassen. Jammer dat ze niet eerder op dit geniale idee zijn gekomen, dan hadden ze naar aanleiding van Motorcycle Diaries ook stickertjes kunnen verspreiden om te plassen op Ché. En bij het volgende bezoek van Stevaert aan Cuba kunnen ze misschien een campagne starten om te plassen op Castro. Plassen op de Chinese leiders tijdens het koninklijke bezoek aan China is misschien niet zo opportuun — in Laeken plast men daarentegen al op de Dalai Lama zonder dat ze er stickers voor nodig hebben.

Eigenlijk zijn de manifestaties rond het bezoek van Bush inderdaad niet meer dan enkele «traditionele rituele betogingsdansen», zoals Fustigator het uitdrukte in een commentaar bij Luc van Braekel. Wie even verder kijkt dan het uiterlijke gedoe rond het bezoek, sterk gesteund door de weldenkende media en openbare omroep, kan er niet omheen dat links ideologisch ondertussen al vijftien jaar niet meer dan een lege doos is. Waarom maakt animo zoveel kabaal tegen Bush? Juist, omdat hij in Afghanistan en Irak democratische verkiezingen mogelijk gemaakt heeft! Een ware schande dus, en men kan zeggen van Fidel Castro wat men wil, maar niet dat hij zoiets onnoemelijks ooit in Angola of zelfs nog maar in eigen land georganiseerd heeft.

Tot slot hoop ik dat N-VA niet op het onzalige idee zal komen om de mensen ook te laten plassen op Elio di Rupo. Ze riskeren dan weer een proces wegens racisme aan hun broek te krijgen, en bovendien ben ik niet eens zeker van de reactie van Di Rupo.

vrijdag, februari 18, 2005

Meer geld voor Brussel

De federale en de Brusselse regering hebben een akkoord bereikt waarbij de federale regering een half miljard euro in Brussel investeert.

Het valt op dat het akkoord vooral een Franstalig onderonsje was: Laurette Onkelinx (PS), Didier Reynders (MR), Charles Picqué (PS) en Evelyne Huytebroeck (Ecolo). En o ja, Guy Vanhengel (VLD) mocht ook zijn handtekening onder het akkoord plaatsen. Alleen mensen met een bijzonder slecht karakter zouden hierbij durven denken dat de Franstaligen aan zelfbediening doen met belastinggeld dat voornamelijk uit Vlaanderen komt.

Het is echter naar mijn mening een beetje merkwaardig dat dit akkoord er gekomen is zonder slag of stoot in de context van de besprekingen van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. De VLD waarschuwt (of eist?) al maandenlang dat de Vlamingen een prijs zullen moeten betaling voor de splitsing, maar vers geld voor Brussel is blijkbaar probleem. Anderzijds, de heldendaden van Guy Vanhengel kennende mogen we misschien al tevreden zijn dat de Vlamingen geen compensatie moeten betalen voor het voorrecht dat ze nu krijgen om 330 miljoen euro vers geld in Brussel te steken.

donderdag, februari 17, 2005

SPIRIT: radicaal democratisch of radicaal zielig?

SPIRIT, de partij met een programma waar het woord «democratisch» vaker in voorkomt dan er mieren rondlopen in een overbevolkte mierenhoop, heeft nu definitief bewezen dat het zo ongeveer het zieligste stukje partij moet zijn dat er op de wereld bestaat. De Standaard drukt het bijzonder vriendelijk uit wanneer het het parcours van de partij in het dossier over het EU-referendum «bijzonder bizar» noemt.

Eerst was de partij als «radicaal democratische» partij onvoorwaardelijk voor. Meer zelfs, op dat punt was er een tegenstelling tussen SPIRIT en sp.a, het bewijs bij uitstek dat SPIRIT een eigen koers vaart en niet zomaar een persoonlijk vehikeltje is dat moet verhullen dat Bert Anciaux eigenlijk een ordinaire overloper naar de sp.a zou zijn. Tot bleek dat SPIRIT in dit dossier eigenlijk op de wip zat: stemt de partij voor, dan komt het referendum er; stemt de partij tegen, dan komt het er niet. Het kwam er toen enkel nog op aan een excuus te vinden om de koerswending in te zetten.

En dat excuus was natuurlijk snel gevonden. Het is natuurlijk ook deze keer weer de schuld van het gekuip van het Vlaams Belang dat SPIRIT niet meer voor een volksraadpleging kan zijn, zoals eerder reeds gemeld. En dus ging SPIRIT tegenstemmen in de kamercommissie, dacht iedereen. Tot Geert Lambert gisteren dus een stukje bijzonder slechte komedie opvoerde in de commissie door op het cruciale moment «weggeroepen» te worden «om technische redenen». Juist ja. Geert Lambert mag ons natuurlijk altijd de échte technische redenen meedelen, maar tot het tegendeel bewezen is neem ik aan dat het eenvoudigweg was omdat de PS het risico niet wou nemen dat Lambert «per vergissing» (of in een radicale bui?) plots toch voor zou stemmen.

Was Geert Lambert dan de enige zielepoot van dienst in de commissie? Hij was misschien de grootste zielepoot, maar niet de enige, want ook de sp.a is sterk in de kunst van het slechte theater. De partij is immers tegen zolang de Grondwet niet eerst gewijzigd wordt, maar is ook tegen een wijziging van de Grondwet. Waarom de partij tegen een grondwetswijziging is, verzuimt ze te zeggen. Erg geloofwaardig is het allemaal niet, om niet te zeggen ronduit doorzichtig.

En wat met de VLD? Verhofstadt zou Verhofstadt niet zijn als hij ook in dit dossier niet gewillig schandknaap voor Elio di Rupo zou spelen. Of zoals De Standaard opmerkt, «premier Verhofstadt, die voor 13 juni hevig pleitte voor een raadpleging, zwijgt tegenwoordig over dit parlementair dossier.» Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Rik Daems niet bepaald geneigd is om door te zetten om de volksraadpleging voor de plenaire vergadering te brengen. Hij mag al blij zijn dat hij niet zelf mee de stemmen tegen de volksraadpleging moet leveren.

maandag, februari 14, 2005

Meer dan dertig procent stemt separatistisch

Vandaag verschenen in Le Soir de resultaten van een nieuwe opiniepeiling. De Standaard geeft daarbij ook details vrij over de verhoudingen binnen het Vlaams Kartel, en dat laat toe even weg te dromen over hoe de zaken er zouden voorstaan indien de Vlaams-nationalisten zouden samenwerken in plaas van mekaar tegen te werken.

Zowat alle kranten titelen dat uit de nieuwe opiniepeiling blijkt dat het Vlaams Kartel op dit ogenblik de grootste formatie is in Vlaanderen. Alleen een kniesoor die vindt dat een verschil van 0,4% iets te klein is zo een conclusie te trekken. Het Vlaams Belang is in ieder geval de grootste Vlaamse partij; dat staat buiten kijf. Maar als de «serieuze» journalisten de statistische regels aan hun laarzen mogen lappen, dan mag een prutser zoals ondergetekende dat even goed.

Ongeveer twee maanden geleden deed ik al eens de oefening «wat als de N-VA niet de CD&V maar het Vlaams Belang als kartelpartner had gekozen?» Deze keer is de oefening zelfs gemakkelijker, dankzij De Standaard. Tellen we dus de aanhang van Vlaams Belang en N-VA samen, dan komen de Vlaams-nationalisten nu op 30,9% uit. De eerstvolgende partij is dan de CD&V, met slechts 21,7%, een verschil van meer dan 9%! De rest is weergegeven in de figuur hieronder.


Of deze simulatie realistisch is, is een open vraag. Of in België die Gedanken frei sind weet ik niet, dromen mag in ieder geval voorlopig toch nog. Maar het is natuurlijk helemaal niet zeker dat de kiezers van de N-VA de partij zouden volgen in een kartel met het Vlaams Belang, al was dat ook niet zeker toen de partij voor de CD&V koos. Feit is dat meer dan dertig procent van de Vlamingen separatistisch stemt, en dit in het jaar dat we België 175/25 «vieren».

zaterdag, februari 12, 2005

Frans-libertarische analyse van België

Fabrice Ribet komt in een analyse van België tot de slotsom dat de geldstromen van Noord naar Zuid contraproductief werken. In Vlaanderen zal geen mens daarvan opkijken, maar beneden de taalgrens ligt dat natuurlijk iets anders.

Fabrice Ribet is een libertarische anarchist uit Lyon die een analyse maakt van de Belgische politiek van regionale egalisatie, zeg maar de befaamde «solidariteit in de sociale zekerheid». Hij maakt daarvoor gebruik van een analyse van Olivier Doms, en komt tot de volgende conclusie:
Comme le dit Olivier Doms en conclusion, l'expérience belge de politique d'égalisation régionale n'atteint pas les buts affichés. Au lieu d'étendre la prospérité des régions riches vers les régions pauvres, elle a accéléré la chute de ces dernières. Les politiciens de Wallonie et de Bruxelles voient dans les programmes de transferts régionaux le moyen d'accroître leur empire bureaucratique et leurs dépenses. Les transferts régionaux ont isolé ces deux régions des conséquences de ces régimes de régulation, ce qui les appauvrira plus encore.

Au lieu de réduire les velléités séparatistes, cette politique les a intensifiées.
Hopelijk vindt zijn analyse enige weerklank in Franstalig België. Dat er jaarlijks ettelijke miljarden euro's volkomen zinloos uit Vlaanderen gezogen worden is uiteindelijk nog het minste kwaad: erger is dat op die manier de Waalse bevolking gevangen gehouden wordt in een economische puinhoop die uiteindelijk maar één doel lijkt te dienen: het behoud van de machtspositie van de PS. Het is die partij die de facto de macht in handen heeft in België.

Klassenstrijd van de PS

In welke eeuw zou de PS zich mentaal bevinden? Ik gok op de negentiende eeuw. Het voorstel om de eerste klasse bij de NMBS af te schaffen is geen alleenstaand geval. In het (Franstalige) onderwijs komt nu het Latijn onder vuur, «tenzij aangetoond wordt dat het Latijn niet gebruikt wordt om onderscheid te maken tussen sterke en zwakke leerlingen», aldus Marie Arena.

Het is al langer bekend dat socialisten een broertje dood hebben aan onderwijs dat toelaat dat sterkere leerlingen een steviger pakket voorgeschoteld krijgen dan de zwakkere. Gelijke kansen moeten immers ook resulteren in gelijke resultaten, en dus moet men maar naar beneden nivelleren. Nog erger wordt het wanneer scholen openlijk sterkere en zwakkere richtingen inrichten, en daarbij het Latijn gebruiken als ijkmiddel. Afschaffen die boel dus! Bij de PS is de klassenstrijd nog niet dood.

In Noorwegen is het onderwijs van het Latijn al lang afgeschaft. Wie hier in het middelbaar Latijn wil leren, kan enkel nog terecht bij Oslo katedralskole. Gevolg is dat de kennis van de Romeinse beschaving in Noorwegen vrijwel tot nul herleid is. Referenties naar Cicero of Cæsar kan men maar beter achterwege laten, en uitdrukkingen als «ante meridiem» zijn een compleet mysterie voor de meeste universitairen heb ik al tot mijn scha moeten ondervinden. Wie in een avondcursus wat Russisch, Fins of Esperanto probeert te leren wordt er vaak voor het eerst in zijn leven geconfronteerd met het exotische begrip «naamvallen». Dat wil zeggen, buiten de occasionele Noor die dan toch Duits als derde taal koos, en zelfs in de klas oplette, wat niet altijd het geval is (Frans en Spaans zijn veel populairder dan Duits als derde taal).

De Franstaligen organiseren hun onderwijs natuurlijk zoals ze willen, en sociale ongelijkheid is niet bepaald een goed dat men dient te koesteren, maar of het verstandig is het kind met het badwater weg te gooien, zoals met Latijn ongetwijfeld het geval zou zijn, is een andere vraag.

Doodsoorzaak: Nederlandstaligheid

De Franstaligen uit de Vlaamse Rand rond Brussel zijn ongerust omdat ze vrezen niet meer in het Frans terecht te kunnen op het noodnummer 101. Hoewel Vlamingen in Vlaams-Brabant sterven aan Nederlandstaligheid, heb ik zo een vermoeden dat in Vlaams-Brabant niet één Franstalige ooit aan Franstaligheid is gestorven, en dat dat in de toekomst ook niet dreigt te gebeuren.

De Brusselse PS-voorzitter Philippe Moureaux, die dus eigenlijk niets te zoeken zou hebben in de Vlaamse Rand als Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst zou zijn, treedt op als woordvoerder van de Franstaligen die vrezen niet meer in het Frans terecht te kunnen op het noodnummer 101. Zoals dat tegenwoordig de gewoonte is bij de VLD, sprong Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (VLD) onmiddellijk in de houding voor de PS, en verklaarde hij dat er over de tweetaligheid van de dienst gewaakt zal worden. O ja, tweetaligheid dus?

In Dilbeek (waar Vlamingen thuis zouden zijn) kunnen ze meespreken over die tweetaligheid. Het verhaal van het overlijden van Christiane de Celle is ronduit schrijnend, maar het zal de Vlaamse intellectuelen van allerlei slag niet beletten te blijven verkondigen dat niemand wakker ligt van de taaltoestanden in Brussel-Halle-Vilvoorde. De verklaring van de artsen achteraf zou men hen op het voorhoofd moeten tatoueren:
Elle est morte. C'était parce qu'elle est néerlandophone qu'on l' a laissé crepée.
Merkwaardig dat de Liga van de Mensenrechten en de CGKR nog geen rechtzaak aangespannen hebben tegen de betrokkenen, maar die hebben misschien belangrijker dingen te doen waar geen mensenlevens bij op het spel staan. Kan men zich trouwens het omgekeerde voorstellen? Ik bedoel daarmee niet Vlaamse artsen die een Franstalige in Vlaams-Brabant hulp zouden weigeren, maar dat een Nederlandstalige MUG-eenheid naar Waals-Brabant zou gestuurd worden, waarbij geen enkele van de artsen ook maar een woord Frans zou spreken, met als gevolg dat de Franstalige patiënt er het leven bij inschiet.

Het is daarom goed te weten dat Dewael zal waken over de tweetaligheid van de dienst 101. Hopelijk kunnen op die manier in de toekomst zulke voorvallen vermeden worden.

vrijdag, februari 11, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (16)

Het Vlaams Kartel zal nu toch deelnemen aan de «biechtstoelprocedure», hoewel het daar officieel niets te zoeken heeft. Bart de Wever vreest dat het anders voor het Kartel «aan de einde van de pijplijn slikken of stikken is». Over de derde optie, uitspuwen, spreekt hij niet. Ondertussen stelt Christos Doulkeridis (Ecolo) een communautair niet-aanvalspact voor, waarna hij de uitbreiding van Brussel nog eens bovenhaalt.

Bart de Wever ontkent dat het Vlaams Kartel een bocht neemt door tóch deel te nemen aan de biechtstoelprocedure, maar rechtlijnigheid kan men het Vlaams Kartel ook weer niet bepaald verwijten. Zo vaardigt het Kartel Bart de Wever en... Luc van den Brande af. Een maand geleden eiste diezelfde Luc van den Brande nog dat er tegen half februari resultaten op tafel moesten liggen, want anders dreigde hij ermee het vertrouwen in de VLD en de sp.a op te zeggen. We zijn nu half februari, er zijn geen resultaten te bespeuren, en Van den Brande zal zelfs te biechten gaan bij Reynders (MR) en Vande Lanotte (inderdaad: sp.a). Mijn voorspelling van een maand geleden dat er tegen 15 februari niets zou gebeuren is eigenlijk een goede samenvatting van de gebeurtenissen van de laatste weken.

Belangrijker is dat de N-VA nu dus enkel nog over slikken of stikken spreekt. Een onaanvaardbare oplossing uitspuwen (concreet: elk compromis waarbij een prijs betaald moet worden voor de splitsing) wordt zelfs niet meer vermeld als een optie, en ook de dreigementen over het opblazen van de Vlaamse regering door het opzeggen van het vertrouwen in de VLD en de sp.a zijn verdwenen. Persoonlijk heb ik het gevoel dat de N-VA al druk bezig is de achterban voor te bereiden op «slikken», net zoals de achterban in de herfst voorbereid werd op een uitstel tot na Nieuwjaar.

In Brussel dan weer lanceert Christos Doulkeridis (Ecolo) een niet-aanvalspact. Dat niet-aanvalspact zou eruit moeten bestaan dat er een pauze wordt ingelast van vijf tot tien jaar, en tijdens die periode zou een status quo inzake institutionele hervormingen aangehouden moeten worden. Of nog, de Vlamingen moeten hun vragen en eisen opbergen, en in ruil daarvoor krijgen de Franstaligen het status quo dat zij eisen. Het is goed dat Doulkeridis er zelf bijvertelt dat het om een niet-aanvalspact gaat, en niet een oorlogsverklaring, want anders had ik het alvast niet gemerkt.

donderdag, februari 10, 2005

Conservatieven winnen Deense verkiezingen

De conservatieve regering van Anders Fogh Rasmussen (Links, maar vergis je niet in de naam!) won dinsdag de verkiezingen in Denemarken, en blijft daarmee ook de volgende vier jaar aan de macht. Mogens Lykketoft van de sociaal-democraten, en Holger K. Nielsen van de Socialistische Volkspartij. Beide linkse partijen verloren zetels, niettegenstaande ze in de oppositie zaten.

Het is misschien merkwaardig dat een regering die door heel «weldenkend» Europa uitgescholden wordt wegens haar «dom-rechts» beleid de verkiezingen kan winnen. Anders Fogh Rasmussen heeft dan ook vele zonden op zijn kerfstok, stuk voor stuk doodzonden zelfs.

Een eerste doodzonde is natuurlijk dat hij Bush steunde bij de interventie in Irak. Kritiek op die steun kwam er echter zo goed als niet tijdens de verkiezingscampagne, al doen de opiniepeilingen waarmee men ons om de oren slaat vermoeden dat zo ongeveer 99,9% van de Europeanen tegen is. Daarom alleen al zou het toch een thema moeten zijn waarmee links gemakkelijk punten zou kunnen scoren, maar blijkbaar liggen de Denen er niet wakker van.

Anders is het gesteld met de immigratiepolitiek. Patrick Dewael plant zelfs een studiereis naar Denemarken om er de immigratiepolitiek te gaan «bestuderen», wat natuurlijk een hoop kritiek oplevert die kant noch wal raakt. Volgens 11.11.11 is de politiek van Fogh «op het randje van wat volgens het internationaal recht toelaatbaar is,» of met andere woorden, ook zij erkennen dat de politiek wel degelijk toelaatbaar is. Feit is dat zelfs de sociaal-democraten het succes van de immigratiepolitiek hebben moeten erkennen, en het niet hebben kunnen uitspelen als een argument tegen de regering. Bovendien is het zo dat Fogh Rasmussens eigen schoondochter getroffen wordt door één van de maatregelen, waardoor hij gemakkelijk kon aantonen hoe principieel de immigratiemaatregelen voor hem wel zijn. In dat verband kan Patrick Dewael misschien eens aan Fogh Rasmussen uitleggen hoe principieel de VLD wel was in verband met de regulariseringen van de asielziekers, de snel-Belgwet en het migrantenstemrecht. De enige partijen die wel kritiek uitten op het immigratiebeleid waren de «rood-groene» Eenheidslijst en Radikaal Links onder leiding van Marianne Jelved, en zij gingen dan ook sterk vooruit, echter ten koste van de andere partijen binnen het linkse blok.

Een andere doodzonde is dat de conservatieve minderheidsregering steunt op de Deense Volkspartij, geleid door Pia Kjærsgaard. De Deense Volkspartij had er overigens op gehoopt om na de verkiezingen mee in de regering te kunnen treden, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat dat niet zal gebeuren. Hoe dan ook, ook omwille van de steun van de Deense Volkspartij wordt Fogh Rasmussen verketterd in Europa, onder andere door Elio di Rupo. De Denen trekken zich alvast weinig van de verwijten van Elio di Rupo aan, want de Deense Volkspartij ging er bij de verkiezingen op vooruit.

Een andere zonde die in de rest van Europa misschien niet zo bekend is, is dat Fogh Rasmussen als één van zijn eerste beleidsdaden allerlei openbare commissies afschafte die als voornaamste taak schenen te hebben progressieven een loon te verschaffen terwijl ze hun «cultureel en educatief» werk konden uitvoeren. Zoals verwacht kon worden kreeg Fogh Rasmussen hierdoor heel de linkerzijde over zich heen, maar de gewone Deen in de straat had alleen maar sympathie voor de maatregel. De maatregel zal bij de verkiezingen in ieder geval niet in zijn nadeel gespeeld hebben, onder meer ook omdat nogal wat «intellectuelen» de laatste vier jaar hebben moeten werken in plaats van kritische maatschappijanalyses te maken op kosten van de belastingbetaler.

En ten slotte kreeg Fogh Rasmussen op het einde van de verkiezingscampagne nog onverwachts hulp van een kleine groep radicale islamisten. Volgens hen is de Deense maatschappij door en door rot (al betwijfel ik dat ze Shakespeare zouden gelezen zouden), en is het dus strijdig met de islam gebruik te maken van het stemrecht. Betere tegenstanders kon de conservatieve regering zich natuurlijk niet wensen — de verdedigers van de multi-culturele maatschappij kwamen in ieder geval in een bijzonder lastig parket terecht.

maandag, februari 07, 2005

Brussel-Halle-Vilvoorde: Quousque tandem? (15)

Het lijkt erop dat men de publieke opinie er stilaan op aan het voorbereiden is dat er helemaal niets zal gebeuren in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde. De recentste uitspraken van zowel Karel de Gucht als Didier Reynders toch gaan in die richting. Johan vande Lanotte weet zelfs al wiens schuld het is. In de herfst van verleden jaar werd op dezelfde manier de bevolking voorbereid op het uitstel tot na Nieuwjaar.

Karel de Gucht «wil niemand de garantie geven dat de kwestie nu wordt opgelost.» Hij wil wel dat de kieskring gesplitst wordt, maar wil er geen «idioot hoge prijs» voor betalen. Volgens het Vlaamse regeerakkoord zou er eigenlijk zelfs helemaal geen prijs betaald mogen worden, maar dat regeerakkoord, ook door de VLD ondertekend, lapt hij dus aan zijn laars. Of zoals hij het zelf stelt:
De VLD zal de federale regering Verhofstadt niet laten vallen omdat B-H-V niet is gesplitst.
Karel de Gucht heeft duidelijk zijn lesje geleerd in de affaire rond het migrantenstemrecht: voor de VLD is het aan de macht blijven op federaal niveau heiliger dan wat dan ook, en daar kunnen desnoods de Vlaamse, Liberale en Democratische principes voor opgeofferd worden.

Aan Franstalige kant meent «biechtvader» Didier Reynders dat hij geen verplichting heeft om tot een oplossing te komen:
Je n'ai pas une obligation de résultat dans un dossier comme celui-là.
En als er geen oplossing gevonden kan worden? Zijn collega-«biechtvader» Johan vande Lanotte weet op voorhand al wie de zondaar is:
Le tout est de savoir si le CD&V et la N-VA se montreront raisonnables.
Ach, die dekselse onredelijke Vlamingen die het telkens weer onmogelijk maken om harmonieus samen te leven in België! CD&V en N-VA zouden er ondertussen toch best aan doen er zich op voor te bereiden dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde er helemaal niet komt, en hoe ze dat in de Vlaamse regering gaan oplossen zonder al te veel gezichtsverlies lijden.

Dalaï Lama komt niet naar België

Dit is het soort van berichten waarvan je eerst nog denkt en hoopt dat je het verkeerd gelezen hebt. Maar de Dalaï Lama komt dus niet naar België in juni. En natuurlijk, wat had je gedacht, hij heeft zélf zijn reis geannulleerd...

Het officiële verhaal is «dat er zich een probleem voordeed,» en dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken zo behulpzaam was de Dalaï Lama hiervan op de hoogte te brengen. De Dalaï Lama is ontegensprekelijk een wijs man, en hij zal de hint dus wel onmiddellijk begrepen hebben. Koning Albert II werd immers vorig jaar in mei uitgenodigd voor een bezoek aan China, en laat dat nou toch toevallig niet dezelfde periode zijn waarin de Dalaï Lama België zou bezoeken. Van brute pech gesproken!

Het kleinste kind voelt aan dat er hier iets niet klopt. De perfecte timing voor de Chinese uitnodiging is uiteraard geen toeval — Beijing houdt Tibet al bezet sinds 1950, en vergeleken daarmee is het slechts een kleintje om het bezoek van de Dalaï Lama op die manier bewust in het honderd te sturen. Erger is het gesteld aan Belgische zijde, dat zich duidelijk heeft laten rollen, al dan niet bewust. Een andere indruk kan men moeilijk overhouden na het lezen van de persmededeling van Walter Muls van SPIRIT, tot nader order nog altijd één van de meerderheidspartijen. Ook het gekronkel van Minister van Buitenlandse Zaken Karel de Gucht om er toch maar de nadruk op te leggen dat de Dalaï Lama zélf beslist heeft zijn reis te annuleren stinkt uren in de wind.

Nu is het zo dat China een handelspartner is waarmee rekening gehouden moet worden, en welke mening men ook heeft over het communistische régime aldaar, staan er veel banen op het spel als men Beijing nodeloos voor het hoofd stoot. Maar anderzijds kan het mijns inziens toch niet onmogelijk geweest zijn om Eerste Minister Wen Jibao vriendelijk en diplomatisch aan het verstand te brengen dat de koning begin juni al bezet was, tenzij hij er werkelijk op uit zou geweest zijn een fikse diplomatieke rel te veroorzaken. Neen, dan kiest Brave Little Belgium liever de zijde van de sterkste partij natuurlijk. Met principes schermt men alleen wanneer het goed uitkomt.

Ondertussen krijgt men toch wel een bijzonder wrange smaak in de mond wanneer men de kerst- en nieuwjaarsboodschap van nog geen twee maanden geleden eens herleest. Wat stond daar ook al weer allemaal in?
Ik ben er immers van overtuigd dat wij [Belgen] een welbepaalde boodschap kunnen brengen. Ze bestaat erin verschillende culturen echt te doen samenleven binnen een zelfde politieke samenhang.
Een uitspraak waar men niet bepaald veel potten mee zal breken, al moet opgemerkt worden dat het een voordeel is als één van de verschillende culturen een chronische Lamme-Goedzakmentaliteit heeft. Maar goed, lezen we verder:
De oorzaak van de talrijke conflicten die de wereld teisteren is meestal te zoeken in de niet-erkenning van de etnische of religieuze of culturele identiteit van een deel van de bevolking.

Een van de grote uitdagingen van onze tijd bestaat er dan ook in tussen verschillende bevolkingsgroepen een goede harmonie te realiseren, met eerbied voor de eigenheid van eenieder, en in de overtuiging dat die verschillen in identiteit, verrijkend zijn.
En wat doet ons land met die uitdagingen?
Precies die uitdaging neemt ons land terdege aan.
«Terdege» dus. Voor alle duidelijk heb ik het woord onverwijld opgezocht op Vandale.Net, en het betekent dus wel degelijk «stevig, flink, goed». In Antwerpen zegt men dan «Met alle Chinezen, maar niet met den dezen.»

Het is duidelijk wat hier dus aan de hand is. Zoals het Koningshuis in België stelselmatig de kant kiest van de sterkste partij, namelijk het Waalse socialisme van de PS, puur uit lijfbehoud (en kan men het hen eigenlijk kwalijk nemen dat ze hun job veilig willen stellen?), kiest het ook in China de kant van de sterkste partij, namelijk Beijing, en dat voor een vuistvol yuans. Maar ondertussen houdt men wel mooie kerst- en nieuwjaarsboodschappen, die men dus bij de eerste de beste gelegenheid mooi onder tafel veegt. Een misselijkmakend schouwspel.

Laten we hopen dat ook prins Filip mee mag naar China, en dat er voldoende journalisten van Story present zullen zijn om eventuele nieuwe wijsheden te noteren.

zondag, februari 06, 2005

Expansionisme van Picqué

Charles Picqué (PS), minister-president van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest, doet in de uitzending L'invité van RTL-TVi uitspraken die niet meer of niet minder zijn dan uitingen van Franstalig expansionisme. Moeten de Vlamingen werkelijk een debat aangaan met iemand die de territoriale integriteit van Vlaanderen niet wil respecteren?

In een eerste uitspraak verwerpt hij de huidige grenzen van het Vlaamse Gewest:
Dan riskeren de Franstaligen het verlies van Brussel, dat een ingesloten entiteit binnen Vlaanderen zou worden.
Wie dus dacht dat Brussel nu reeds een ingesloten entiteit binnen Vlaanderen was (zie kaartje hiernaast), is eraan voor de moeite. Heeft Picqué in zijn geest Sint-Genesius-Rode al aangehecht bij Brussel, en zo voor een corridor gezocht naar het Waalse Gewest? Maar hij gaat verder:
We weten dat sommige Vlamingen de taalgrenzen binnen België willen bevriezen met de bedoeling om er later de grenzen van de staat Vlaanderen van te maken
Vlamingen die dachten dat er door het afschaffen van de beruchte talentellingen een einde gekomen was aan het Franstalige expansionisme vergissen zich dus, en de eis tot uitbreiding van het Brusselse Gewest wordt hiermee dus bevestigd. En ruimer gezien is dit nog maar eens een bevestiging van de absolute noodzaak om de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde zo snel mogelijk te splitsen, en de faciliteiten zo snel mogelijk af te schaffen, want zolang beiden blijven bestaan, zullen de Franstaligen blijven denken dat die gebieden vroeg of laat toch nog bij Brussel zullen kunnen komen.

RSS feeds voor de Vlaamse politieke partijen

Sinds vandaag schraapt Politiek.Net RSS feeds voor alle politieke partijen bij mekaar. Eigenlijk wekt het verbazing dat niet één Vlaamse politieke partij zélf een RSS feed aanbiedt met de persberichten of andere regelmatige publicaties, maar misschien komt daar binnenkort verandering in?

Luc van Braekel schreef het nog een goede veertien dagen geleden: Ministers moeten meer bloggen en RSS'en. Hetzelfde kan gezegd worden van de Vlaamse politieke partijen: bijna helemaal publiceren ze hun persberichten op hun webstek, en de meesten hebben ook andere publicaties die perfect aangeboden zouden kunnen worden als een RSS feed, maar niet één partij biedt zelf een RSS feed aan. Het werd dus hoog tijd dat daar iets aan gedaan werd.

Wat de technische kant van de zaak betreft, de RSS feeds zijn voorlopig uiterst minimaal en hebben hier en daar nog wat last van kinderziektes, maar die worden de komende dagen en weken aangepakt. Het viel anderzijds wel op dat de partijen over het algemeen software gebruiken die gemakkelijk uitgebreid zou moeten kunnen worden om zélf RSS feeds aan te bieden. Laten we hopen dat we binnenkort al de eerste partijen van het lijstje kunnen schrappen omdat het bijeenschrapen niet meer nodig is!

zaterdag, februari 05, 2005

Nederlandse zelfverloochening

In sommige Nederlandse scholen heerst een vlagverbod om allochtonen die aanstoot nemen aan de Nederlandse driekleur te ontzien. Blijkbaar stelt de schooldirectie zich niet de vraag wat allochtonen nog in Nederland te zoeken hebben als ze niet eens de Nederlandse vlag kunnen verdragen.

In sommige scholen is ook het dragen van van Lonsdale-kleding verboden, maar dat is van een andere orde omdat het naar gelang de omstandigheden inderdaad om een provocatie aan het adres van de allochtonen kan gaan. Anders is het wanneer de Nederlandse vlag zelf in het gedrang komt. Men kan stellen dat ook een vlag als provocatiemiddel gebruikt kan worden, maar dan is het nog altijd merkwaardig dat de Nederlandse vlag in die zin überhaupt gebruikt kan worden.

Anderzijds stemt de Nederlandse toestand tot nadenken. Dit jaar zijn er in België immers nogal wat feesten gepland, en die kunnen bijzonder provocatief zijn voor de allochtonen met al dat vlagvertoon. Zou men niet best uit voorzorg alvast de Belgische driekleur op de festiviteiten verbieden, als men al niet het hele gedoe afgelast? Ik kan me amper voorstellen dat de organisatoren zouden willen aanzetten tot discriminatie...

vrijdag, februari 04, 2005

N-VA citeert selectief

De N-VA citeert behoorlijk selectief Derk Jan Eppink. Intelligent is misschien anders...

Donderdag publiceerde Derk Jan Eppink een zeer lezenswaardig opiniestuk in De Standaard, en vandaag citeert de N-VA die paragrafen waarin hij de januskoppen van sp.a en SPIRIT flink aan de kaak stelt. Maar de eropvolgende paragraaf die ook raak is, heeft de N-VA niet overgenomen:
België kan mede zijn 175ste verjaardag vieren door toedoen van Vlaamse politici die dapper roepen bij de bierpomp maar die niet verder komen dan 'onverwijlde' ultimatums en desnoods twee keer betalen. Welk ander volk zou zoveel geduld hebben?
Een vergetelheid, of was het om de opmaak niet te verknoeien? Alle gekheid op een stokje, als de N-VA dan toch uit een opiniestuk wil citeren, zou het misschien passen toch iets meer te citeren dan die paragrafen waar de boezemvijanden door de mangel gehaald worden. Als ze dan nog hun citaat laten stoppen vlak voor de paragraaf waar ze een schoentje kunnen vinden dat hen als gegoten past, kan je je beginnen afvragen waar ze eigenlijk nog mee bezig zijn. Een betere illustratie van de pointe van het opiniestuk is nauwelijks mogelijk:
Vlaamse politici ('verenigd' in een zogenoemd Vlaams Front) onderhandelen, maar calculeren het verlies al in. De hamvraag is enkel: wie krijgt de schuld? Zij onderhandelen als het ware tegen elkaar.

donderdag, februari 03, 2005

Kansen van kardinaal Danneels

Het ziet ernaar uit dat de dood van de paus opnieuw te vroeg aangekondigd werd. Zijn toestand is voorlopig stabiel, en binnen enkele dagen zou hij het ziekenhuis mogen verlaten. Telkens de paus ziek is duikt onvermijdelijk de naam van kardinaal Danneels op als mogelijke volgende paus, althans in België.

Bij Paddy Power zijn de weddenschappen over de opvolger van de paus open. De kansen voor kardinaal Danneels worden door hen blijkbaar niet zo hoog ingeschat, want voor hem kan er 20:1 (5%) gewed worden. Dan zijn de kansen van kardinaal Tettamanzi duidelijk beter, namelijk 5:2 (40%), gevolgd door kardinaal Hummes en kardinaal Arinze, allebei 3:1 (33%).

Vlaamse Auschwitz-resolutie wansmakelijk stukje Groen!e zelfbevrediging

Groen! deelt mee dat het een vertaling van de Auschwitz-resolutie uit het Europese Parlement zal indienen in het Vlaamse Parlement «om te weten waar welke partij voor staat». Dat is natuurlijk onzin, omdat dat uit de stemming in het Europese Parlement reeds gebleken is. Veel meer dan een rondje zelfbevrediging op de kap van de slachtoffers van Auschwitz is dit dus niet.

Aangezien de resolutie in het Europese Parlement een referentie naar de huidige racistische en extreem-rechtse partijen bevatte, weigerden de vertegenwoordigers van het Vlaams Belang de resolutie goed te keuren, en onthielden ze zich. Gevolg was natuurlijk nogal wat geveinsde en opgeklopte verontwaardiging uit linkse hoek, want de referentie had haar werk dus gedaan.

Nu wil Groen! dat nummertje dus nog eens overdoen in het Vlaamse Parlement. Overigens hoort de resolutie beter thuis in Kamer en Senaat, maar daar heeft Groen! sinds de verkiezingen van 2003 geen vertegenwoordigers meer. Hoe dan ook, zin heeft zo een oefening niet, omdat de stemming in het Europese Parlement al aangaf wat de positie van elke partij is. Het enige doel kan dus zijn dat men zich nog eens kan laten opwinden door het stemgedrag van het Vlaams Belang — de referentie naar extreem-rechtse en racistische partijen is essentieel en zal dus wel niet vergeten worden — maar verder wordt er niemand beter van. Van veel respect tegenover de slachtoffers van Auschwitz getuigt het in ieder geval niet wanneer ze ingeschakeld worden in zo een goedkoop nummertje zelfbevrediging.

De Groen!e partij zou trouwens veel geloofwaardiger overkomen indien ze bij gelegenheid ook resoluties ter herdenking en veroordeling van de misdaden van het communisme zou steunen, graag ook met een referentie naar hedendaagse extreem-linkse partijen en politici die flirten met communistische dictators. En het wordt afwachten hoe de partij zal reageren op het voorstel tot verbod van hamer en sikkel. T-shirts met de afbeelding van Ché mogen daar trouwens voor mijn part aan toegevoegd worden. Ik heb echter zo een vermoeden dat de partij op dat vlak niet bepaald haantje-de-voorste zal willen spelen.

dinsdag, februari 01, 2005

Biechtstoelprocedure: versnellings- of vertragingsprocedure?

Steve Stevaert stelt de biechtstoelprocedure voor om een oplossing voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde te versnellen. Zo een procedure zou echter zonder twijfel precies het omgekeerde effect hebben, een vertraging dus, want het stelt de bespreking van de wetsvoorstellen in de Kamercommissie nog maar eens uit.

Aangezien de CD&V reeds een synoptische tabel klaar heeft, is er eigenlijk geen reden om morgen de bespreking van de wetsvoorstellen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde niet aan te vatten. Het is dan ook merkwaardig dat Steve Stevaert een oplossing voorstelt voor een probleem dat er eigenlijk niet is. Er is immers geen «zoektocht naar een oplossing» die versneld moet worden, want de oplossing is reeds gekend, en de sp.a heeft er zich bij de vorming van de Vlaamse regering toe verbonden de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde onverwijld te helpen realiseren.

Bovendien is het onnodig dat de Vlaamse partijen bij Vande Lanotte en Reynders (MR) zouden komen aangeven hoe ver zij kunnen gaan in het dossier,want ook dat is reeds gekend: voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zal er geen prijs betaald worden (gratis dus), en ook daartoe heeft de sp.a zich verbonden bij de vorming van de Vlaamse regering. De uitspraak van Stevaert over het politieke luik van een compromis, namelijk «wie geeft wat en wie krijgt wat», is dan ook flagrant in strijd met het Vlaamse regeerakkoord, tenzij alleen de Franstaligen zouden geven en alleen de Vlamingen zouden krijgen. Van een compromis is er dan ook geen sprake. Als echter de vertegenwoordigers van de sp.a morgen in de Kamercommissie dezelfde lijn volgen als Steve Stevaert, zullen CD&V en N-VA opnieuw hun houding tegenover hun Vlaamse regeringspartners moeten evalueren.

Poll: Verkiezingen om B-H-V?

Bij De Standaard loopt er op dit ogenblik een poll (peiling) met de vraag of de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde de val van de (federale) regering en dus nieuwe verkiezingen waard is.

Op dit ogenblik hebben 2227 mensen gestemd, en 1254 (56,31%) stemden «Ja». De andere 973 stemden dus «Neen», en vinden de splitsing geen nieuwe verkiezingen waard. Het is misschien interessant om deze uitslag te vergelijken met de laatste verkiezingen: VLD en sp.a-SPIRIT behaalden toen samen 39,2%, waar dat in 2003 nog 48,7% was. (Inderdaad, de paarse regering heeft nooit een meerderheid gehad in Vlaanderen.) Er is dus reden om aan te nemen dat «de» Vlaming nog veel minder begrip zal kunnen opbrengen voor het behoud van de federale regering ten koste van Brussel-Halle-Vilvoorde.

Anderzijds valt het op dat er toch nog zoveel Vlamingen te vinden zijn die liever de federale regering overeind houden. Bij de Franstaligen is dit niet eens een kwestie die een peiling waard is: uiteraard laat men er desnoods de regering vallen om Brussel-Halle-Vilvoorde één te houden — daar zijn alle Franstalige partijen het over eens. En zo zijn er in de Franstalige media ook geen stemmen te vinden die ervoor pleiten de «dorpspolitiek» stop te zetten en die tegenstanders uitschelden voor «dom, bekrompen of een verzuurd chagrijn». Die dan bovendien met een grote stelligheid het volgende beweren, jammer genoeg zonder bronvermelding:
De overgrote meerderheid van de publieke opinie heeft daar [er regeringen voor offeren] al met een duidelijk nee op geantwoord.
Wat sneu dat de bezoekers van De Standaard blijkbaar in meerderheid dom, bekrompen of verzuurde chagrijnen zijn. Hoe dan ook, op zulke gevallen hebben we in Vlaanderen werkelijk een wereldpatent. Trouwens, over dorp gesproken, het gaat hier over meer dan een half miljoen mensen verspreid over 35 gemeenten, waaronder 2 steden. Ter vergelijking: Luxemburg en Malta hebben een kleiner bevolkingsaantal en zijn rechtstreeks lid van de Europese Unie. Niemand bij zijn volle verstand zou het in zijn hoofd halen Luxemburg aan te hechten bij België en dan van dorpspolitiek te spreken als de Luxemburgers hierover zouden klagen. Luxemburgers zijn dan ook geen Vlamingen...