dinsdag, augustus 30, 2005

Ethische hellende vlakken

De Standaard bracht vandaag een stand van zaken wat betreft de ethische dossiers in het parlement. Opvallend is hoe de hellende vlakken daarbij aan het werk zijn, precies zoals de tegenstanders steeds voorspeld hebben, telkens tot grote verontwaardiging van de voorstanders. Vandaag krijgen de tegenstanders gelijk, maar het zijn de voorstanders die hun slag thuishalen.

VLD en sp.a willen vandaag de euthanasiewetgeving uitbreiden tot minderjarigen en dementerenden. Maar hoe begon het ook al weer? Eerst was er de abortuswetgeving, die absoluut geen aanleiding zou geven tot een regeling voor euthanasie. Op 16 mei 2002 werd de Belgische euthanasiewet dan ook goedgekeurd in de Kamer, en vandaag wil men dus, terwijl men nog over een paarse meerderheid beschikt, snel werk maken van een regeling voor minderjarigen en dementerenden. Een meerderheid, dat betekent wel een federale meerderheid, want aangezien zowel CD&V als Vlaams Belang tegen zijn, zou er in het Vlaamse Parlement geen meerderheid gevonden kunnen worden voor de euthanasiewet, laat staan een uitbreiding ervan. Waarvoor 175 jaar België al niet goed is.

Een herlezing van het opiniestuk van 25 augustus 1999 van Herman de Dijn over euthanasie is vandaag echter meer dan de moeite waard:
Zodra euthanasie is gelegaliseerd, staat de deur open, niet alleen voor euthanasie bij depressieve jonge mensen, maar op termijn zelfs bij ,,zelfbeschikkende'' kinderen van 12 jaar (of zal het 14 zijn?).
We zijn amper zes jaar verder, en zijn woorden lijken al waarheid te worden. O ja, Ron Berghmans reageerde een paar dagen later en vond dat het opiniestuk van De Dijn niet bepaald serieus te nemen was, en stelde daarbij een zeer rake vraag:
Waarop baseert De Dijn zijn toekomstvisie dat het recht op euthanasie niet zal stoppen bij terminale patiënten, maar onvermijdelijk uitgebreid zal worden?
Misschien moet iemand Ron Berghmans vandaag nog maar eens met die vraag confronteren…

Het opiniestuk van Jos Decorte van 31 maart 2000 en de reactie erop van Mark Depauw zijn een variatie op hetzelfde thema. Jos Decorte stelt de vraag:
Als we euthanasie mogen toepassen op terminale kankerpatiënten, waarom dan niet op comapatiënten die al jaren als een plant vegeteren, en waarom dan niet op dementerende wilsonbekwame en fysiek afgetakelde bejaarden?
Mark Depauw is het er niet mee eens en windt zich behoorlijk op:
[…] Decorte ziet het breder en past zijn theorie van het hellend vlak toe op onderwerpen als snelheidsbeperking op de autoweg, alcoholverbod in het verkeer en zelfs euthanasie.
[…]
Want wat zegt Decorte nu precies? Dat A, de positie waarop we ons nu bevinden, de enige zaligmakende is, omdat wie evolueert naar B uiteindelijk uitkomt bij E, de praktijk of de stelling die iedereen wil vermijden. Deze redenering rammelt aan alle kanten, maar misschien nog het meest bij A en bij E. Want wat is A in de meeste gevallen anders dan een vroegere positie B, C, D of zelfs E?
Zélfs euthanasie! Foei dus, maar Mark Depauw wist op dat ogenblik natuurlijk nog niet dat we in 2005 de «vroegere posities» A, B (abortus) en C (euthanasie) al achter de rug zouden hebben, en er hardop en concreet nagedacht zou worden over D (euthanasie voor minderjarigen en dementerenden). Van E is er voorlopig nog geen sprake – Mark Depauw zal het daar wel volledig eens mee zijn.

In het dossier van de holebi-adoptie zijn we ondertussen even ver. Eerst was er het samenlevingscontract, want het huwelijk was achterhaald. Dat samenlevingscontract moest natuurlijk openstaan voor holebi's, om het holebi-huwelijk te kunnen voorbereiden (juni 2003). Vandaag spreken we over holebi-adoptie, hoewel de voorstanders van dat huwelijk zwoeren dat ook hier van een hellend vlak geen sprake zou zijn.

Ook deze keer zullen de voorstanders van de «vooruitgang» in de vermelde ethische dossiers verbolgen reageren wanneer de tegenstanders zich afvragen waar al deze «vooruitgang» zal eindigen, en het hellend vlak hardnekkig afwijzen, ook al heeft de haan ondertussen al drie keer of zelfs meer gekraaid. Wat de holebi-adoptie betreft hoeven we ons echter niet teveel zorgen meer maken, aangezien er van het traditionele huwelijk nog maar bitter weinig zal overblijven in de Belgische wetgeving en er dus niet veel «vooruitgang» meer te boeken valt. Misschien een regeling voor polygamie, in een vlaag van multiculturalisme, of de mogelijkheid om met de eigen kat of hond, of waarom niet een paard te trouwen? In het euthanasiedossier zijn we echter nog lang niet aan het einde toe. Mijn vermoeden is dat de paarse federale meerderheid nog snel het onderste uit de kan zal proberen te halen, nu de CD&V in de oppositie zit, om met de opgebouwde «voorsprong» een tijdje de conservatieve winter te kunnen overleven. Regeren is immers vooruitzien, ook voor paars.

vrijdag, augustus 26, 2005

Overspel en overspel

Merkwaardig hoe een «kwaliteit»skrant enerzijds het overspel van Patrick Dewael breed kan uitsmeren en in de diepte kan analyseren zonder over het overspel van Guy Verhofstadt met ook maar één woord te reppen. Een artikel met als titel «Een vice-premier is verliefd» terwijl de premier zelf ook «verliefd» is, is naar mijn mening zelfs ronduit hallucinant. Eén referentie maakt de krant –voor een goed verstaander weliswaar– om tegelijkertijd een sneer te kunnen geven naar de «weblogs»:
VLD-mandatarissen duiken wel meer op in vrouwenaffaires. Als die politiek niet relevant zijn, bericht de Wetstraatpers daar nooit over. En als het wel relevant wordt, blijft de schroom bijzonder groot. Zelfs als bepaalde weblogs, die de nodige details wel naar buiten brengen, de lijdzaamheid van die media aanklagen.
Dat een premier zijn vrouw bedriegt is natuurlijk politiek niet relevant. Ook niet als diezelfde premier zijn eigen kiezers bedriegt door desnoods een volledige uitverkoop van de Vlaamse Rand aan de Franstaligen aan te bieden in ruil voor het behoud van zijn postje. Argumenten voor waarom het wel politiek relevant zou kúnnen zijn lees je in de commentaren op een artikeltje van Luc van Braekel.

dinsdag, augustus 23, 2005

Elio di Rupo: lichtend voorbeeld of dwaas?

Bart Sturtewagen verdedigde vandaag reeds voor de tweede maal Elio di Rupo en zijn Marshall-plan, hoewel men levensgrote vraagtekens kan plaatsen bij de houdbaarheid van die verdediging. Gérard Deprez van zijn kant dan weer noemt vandaag in La Dernière Heure het Marshall-plan van Elio di Rupo «une imbécillité», onderstreept het belang van de transferts in de Sociale Zekerheid voor Wallonië en licht in één moeite door Brussel uit Vlaanderen.

Twee maanden geleden al vond Bart Sturtewagen het nodig Elio di Rupo en zijn Marshall-plan te verdedigen, en aan zijn discours is sindsdien nog niets veranderd: volgens Sturtewagen verwacht Elio di Rupo immers geen hulp vanuit Vlaanderen, en is de benaming Marshall-plan ongelukkig gekozen. Nochtans vertelde Jean-Claude van Cauwenberghe toen aan La Libre Belgique dat Elio di Rupo wel degelijk hulp van het federale –en dus ook het Vlaamse– niveau verwachtte, en werd hij voor die uitspraak nooit terechtgewezen. Meer zelfs, gisteren herhaalde Van Cauwenberghe die uitspraak nog eens door uitdrukkelijk te stellen dat wat de heropleving van Wallonië betreft, «de resultaten zullen afhangen van de internationale conjunctuur en van de maatregelen van de federale regering om werk te creëren». Noem me gerust «benepen en voorspelbaar», maar ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand als Van Cauwenberghe zulke uitspraken tweemaal kan doen zonder dat ze in overeenstemming zijn met de mening van Elio di Rupo, wat Bart Sturtewagen ook moge beweren. En dat geldt bovendien a fortiori als Jean-Claude van Cauwenberghe voor die uitspraken nooit teruggefloten wordt.

Wat vindt ondertussen Gérard Deprez van dat fameuze Marshall-plan van Elio di Rupo? Blijkbaar heeft hij de boodschap van Elio di Rupo minder goed begrepen dan Bart Sturtewagen:
C'est une imbécillité, une absurdité! Où va-t-on aller chercher les paquets de milliards de l'époque? Aux Etats-Unis? Au fédéral?
En gevraagd of er misschien niet met Vlaanderen onderhandeld kan worden, antwoordt hij als volgt:
Et les négocier contre quoi?!!! Aujourd'hui, c'est déjà l'aide de la Flandre qui fait la différence. Si la Wallonie a un PIB de 77% par habitant mais sauve la mise en terme de niveau de vie, c'est grâce aux transferts. Sans eux, il faudrait raboter les prestations sociales de 25%!
Ze zullen het in belgicistische kringen niet graag lezen. Trouwens, Bart de Wever van de N-VA werd al voor mindere uitspraken gekielhaald, om over het Vlaams Belang nog maar te zwijgen. Gérard Deprez gaat echter goed zijn gangen in het interview:
La Wallonie est sous-performante. Le décalage continue par rapport à la Flandre. Le rythme est moins soutenu. Parce que la croissance flamande se ralentit…

Prenez la moyenne du PIB par habitant. C'est 77,2 en Wallonie, 105,4 en Flandre et 216,4 à Bruxelles! Le Sud a deux fois plus de chômeurs que la Flandre. 40% des sans emploi le sont depuis au moins deux ans, contre 20% au Nord. Et avec 26,5%, on a un des taux de chômage des jeunes les plus élevés d'Europe!
Laat het duidelijk zijn: als er in het Zuiden van het land ergens spijkers met koppen geslagen worden, is het niet in de PS van Elio di Rupo zoals Bart Sturtewagen denkt, maar wel bij de MR&Co waar Gérard Deprez toe behoort. Gérard Deprez neemt in het interview trouwens uitdrukkelijk de verdediging van Alain Destexhe (MR) op. Anderzijds blijft het toch ook opletten geblazen met de recente evoluties binnen de MR, want de partij zit in het Waalse Gewest en de Franstalige Gemeenschap in de oppositie, en politieke partijen hebben het dan altijd iets gemakkelijker om de ekonomisch rampzalige toestand van een land te onderkennen. Bovendien zit het op het communautaire vlak niet helemaal snor met Gérard Deprez:
Pourquoi ne pas avoir le courage de faire coïncider la capitale wallonne avec sa capitale économique réelle qu'est Bruxelles? La capitale fédérale n'est pas en Wallonie? Elle n'est pas davantage en Flandre, ce qui n'a pas empêché celle-ci de la choisir.
Ten eerste is Gérard Deprez niet helemaal consequent met zichzelf, want eerder in het interview toont hij zelf aan dat Brussel absoluut geen reële ekonomische hoofdstad van Wallonië is:
Seul le Brabant wallon a un bon taux de développement économique, grâce à sa proximité de Bruxelles.
Een stad die te ver weg ligt van vier van de vijf Waalse provincies om er ook maar enige ekonomische invloed op te kunnen uitoefenen kan bezwaarlijk de reële ekonomische hoofdstad van dat gewest genoemd worden. Maar ten tweede kan daar tegenover gesteld worden dat Brussel sociaal-ekonomisch wél volledig geïntegreerd is in Vlaanderen, en het kaartenhuisje van Deprez stuikt meteen volledig in mekaar. Over het geografische aspect zwijgen we dan nog, tenzij Brussel sedert kort door één of andere Franstalige verordening zo'n 10 meter boven het Vlaamse grondgebied is beginnen zweven.

maandag, augustus 22, 2005

Groen! en de vogelgriep

Groen! eist bij monde van Jef Tavernier dat Minister van Volksgezondheid Rudy Demotte (PS) maatregelen neemt tegen de vogelgriep, en meer concreet dat hij een landelijke voorraad antivirale middelen inslaat. Maar hoe consequent is die partij met zichzelf minder dan een maand na haar noodkreet ten gunste van de homeopathie?

Jef Tavernier heeft natuurlijk gelijk: de Belgische overheid is wat de vogelgriep betreft misdadig traag in haar reactie. Je zou warempel beginnen denken dat de federale regering hier dezelfde strategie probeert toe te passen als tegen het moslimfundamentalisme: wil je vrede, doe dan of je neus bloedt zolang je niet openlijk aangevallen wordt. Ik vrees echter dat het H5N1-virus zich niet onder de indruk zal laten brengen door een appeasement-politiek.

Anderzijds is de persmededeling van Groen! merkwaardig in die zin dat de partij met geen woord rept over homeopathische middeltjes. Blijkbaar verwacht de partij, als het erop aankomt, toch alle heil van de farmaceutische industrie in de vorm van antivirale geneesmiddelen, alhoewel ze anders steeds op de barrikaden staat voor de homeopathie. Een beetje een gezworen atheist die op zijn sterfbed er toch maar gauw nog even de priester bij laat halen dus. Er is nochtans geen gebrek aan homeopathische middeltjes tegen griep, zowel preventief als na een uitbraak. Om de partij even te citeren:
Eén op de drie Belgen gebruikt homeopathie en voelt zich daar goed bij. Alternatieve verzorging valt dikwijls goedkoper uit voor patiënt en voor de overheid.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat Groen! minister Demotte niet aanmaant om ergens in het buitenland een flesje in te kopen om de weerstand tegen de griep te verhogen, en de bronnen van Spa tijdelijk te nationaliseren om het middeltje drie miljoen maal te verdunnen. Op die manier kan men alvast bij één op drie Belgen met een bijzonder krachtig middel de weerstand tegen griep opdrijven, en dit zou ongetwijfeld goedkoper zijn, zowel voor de patiënt als voor de overheid, dan een aankoop van die dure antivirale middelen. Meer dan drie miljoen quasi volledig immune Belgen zouden trouwens de verspreiding van griep in het land in grote mate kunnen vertragen, en daardoor ook de sceptici kunnen beschermen. En moest iemand dan toch nog griep opdoen –het lijkt me bijzonder onwaarschijnlijk– dan kan hij of zij natuurlijk terecht bij o.m. A. Vogel voor een Influasan-kuur. Ja toch? Het dappere België zou hiermee trouwens geschiedenis kunnen schrijven door eens en voor goed aan te tonen dat homeopathie wel degelijk werkt en niet zomaar een moderne vorm voor kwakzalverij is. Of een grote kans maken om collectief een Darwin Award voor 2005 in de wacht te slepen…

donderdag, augustus 18, 2005

«‘Jongen’ sterft tijdens maken van bom»

Volgens De Standaard stierf gisteren een «jongen» tijdens het maken van een bom in Grorud, een wijk van Oslo. Een beetje informatie over de achtergrond van de «jongen» en de omstandigheden van de ontploffing geven het bericht mischien toch wel een ander kleurtje.

In totaal waren vijf personen aanwezig in het huurappartement toen de bom ontplofte. Allereerst is er de zeventienjarige jongen die bij de ontploffing omkwam. Hij heeft de Noorse nationaliteit, maar is van Syrische afkomst. Zijn negentienjarige broer raakte zwaargewond, en moest naar het ziekenhuis van Ullevål gevoerd worden voor onmiddellijke operatie. Verder was er een twintigjarige vriend van de twee broers, van Pakistaanse afkomst, al beweert zijn advocaat vanavond dat hij op het ogenblik van de ontploffing niet aanwezig was. Hij zou namelijk buiten geweest zijn om een sigaret te roken. Ten slotte waren ook de twee vriendinnetjes van de broers in het appartement, beiden Noors. Aangezien zij wat verder weg van de twee broers pizza zaten te eten, raakten zij slechts lichtgewond bij de ontploffing.

De «jongen» die omkwam bij de ontploffing was echter niet bepaald een onbekende bij de politie. Verleden jaar werd hij veroordeeld voor 17 strafbare feiten, waaronder een gewelddadige overval op een superette in Romsås, geweld tegen een werknemer van de kinderbescherming, bedreigingen, geweld tegen personen, bezit van hasj, autodiefstal en geweld tegen een vrouwelijke gevangenisbewaakster. Tijdens zijn gevangenschap zou hij een beker met urine en water naar de bewaakster hebben gesmeten, waardoor zij de inhoud in haar ogen, mond en op haar kleding kreeg. Zijn negentienjarige broer zou dan weer iemand neergestoken hebben met een keukenmes.

Op hun palmares staat ook het opblazen van bankautomaten, en dat zou meteen ook het motief zijn. Concreet zouden zij de bom gemaakt hebben om de nieuwe biljetautomaten van Oslo Sporveier, het openbaar vervoer in Oslo, te kunnen kraken. Oslo Sporveier liet al weten dat het de laatste tijd ondervonden heeft dat meerdere automaten vernield werden. Bovendien meldden buren dat ze de laatste tijd al vaker opgeschrikt werden door ontploffingen, maar dan wel buiten. Eén van de buren van de «jongens» vertelde alvast aan Aftenposten dat hij eigenlijk al lang een ongeluk als dat van gisteren verwachtte. Andere buren wouden dan weer geen verklaringen afleggen aan journalisten, omdat zij vreesden dat de broers bestempeld zouden worden als terroristen. Het is inderdaad al ver gekomen als twee criminele broers niet meer rustig in hun appartementje mogen experimenten met het maken van bommen zonder dat ze zo een stempel opgedrukt krijgen!

Maar goed, gisteren is dus een «jongen» omgekomen tijdens het maken van een bom. Van terrorisme is er waarschijnlijk geen sprake, ook al werd in eerste instantie even de Noorse Veiligheidsdienst PST ingeschakeld. Maar dat de «jongen» niet bepaald een nazaat van de vikingen was, en volgens zijn strafbaar ook niet echt een lieverdje, is blijkbaar van geen tel wanneer «neutraal en kwaliteitsvol» over het voorval bericht moet worden. Het contrast met de Noorse media, waar een kat wel degelijk een kat genoemd wordt, is in ieder geval groot.

dinsdag, augustus 16, 2005

Klacht tegen Luxemburgs referendum

Op 10 juli stemde 56,5% van de Luxemburgse bevolking Ja in een referendum over de Europese Grondwet. Morgenvoormiddag start in Luxemburg de behandeling van een klacht hierover, ingediend door Roy Reding voor de Administratieve Rechtbank van het Groothertogdom.

Roy Reding diende een klacht in bij de Administratieve Rechtbank omwille van het feit dat de regering door haar campagne voor een Ja het gelijkheidsbeginsel, ingeschreven in artikel 10 van de Luxemburgse Grondwet, geschonden zou hebben. In zijn klacht wijst hij er overigens op dat hij het principe zelf van de volksraadpleging niet in vraag stelt, maar wel de «anti-democratische houding van een regering» die belastingsgeld gebruikte om de mening van de bevolking in één bepaalde richting te beïnvloeden. De regering-Juncker maakte daarvoor gebruik van advertenties in kranten en reclamespots op radio en televisie om de bevolking te overtuigen Ja te stemmen. Roy Reding hoopt echter dat door zijn klacht in de toekomst de spelregels wat betreft de publieke financiering van de campagnes van een volksraadpleging duidelijk zullen zijn. Wat het concrete geval van 10 juli betreft, stelt hij dat een annulatie van het referendum en de uitslag ervan de enige mogelijke oplossing is.

Roy Reding heeft geluk dat hij maar in Luxemburg woont. Indien hij in Vlaanderen zou wonen, zou hij zijn handen meer dan vol hebben om anti-democratische houdingen van regeringen te bestrijden – Matthias Storme kan er waarschijnlijk over meespreken. Ook het befaamde Handvest van het Staatsburgerschap, waarvan de federale regering onlangs beviel, zou misschien op weinig sympathie van hem kunnen rekenen. Dat handvest propageert immers uitdrukkelijk het recht op abortus, euthanasie en het holebi-huwelijk als een onderdeel van de Belgische democratie, niet alleen op kosten van de belastingsbetaler maar binnenkort misschien zelfs als onderdeel van de eindtermen van het onderwijs.

donderdag, augustus 11, 2005

Aflaten in Keulen

De deelnemers aan de Wereldjongerendagen in Keulen kunnen speciale aflaten verkrijgen indien zij met de nodige devotie aan de plechtigheden deelnemen. Rik Torfs zit er niet op te wachten.

Aflaten hebben nog altijd een bijklank van commercie en misbruiken, maar de tijd dat men aflaten kon kopen is allang voorbij. In Keulen gaat het echter om iets helemaal anders. Niet alleen kan je een aflaat verdienen door deel te nemen aan de plechtigheden met de vereiste devotie, maar ook door te bidden voor de deelnemers en aan God te vragen dat de jonge christenen zich versterken in hun geloof en in het respect voor hun ouders, en zich engageren om christelijk te leven. Niet bepaald iets om je druk over te maken, zou je misschien denken, en tenslotte toch niet meer dan een formalisme, maar dat is dan buiten Rik Torfs gerekend.

Rik Torfs zat namelijk niet bepaald te wachten op deze aflaten. (Of die Wereldjongerendagen überhaupt op hem gericht zijn is m.i. trouwens zeer de vraag.) Hij geeft driemaal toe dat paus Benedictus XVI eigenlijk niets verkeerd doet («Hij schaft niet af wat altijd heeft bestaan. Hij bevestigt wat nooit werd ontkend. […] Hij is daartoe […] juridisch volledig gerechtigd.»), maar toch kan hij de zaak niet zomaar aanzien, en plaatst hij concreet drie kanttekeningen bij deze aflaten.

Een eerste kanttekening gaat over het verschil tussen «traditie» en «repetitie», en Rik Torfs ziet in de aflaten een onvermogen tot hervorming van de Kerk. Deze aflaten kunnen echter moeilijk een herhaling genoemd worden van de middeleeuwse aflaten, en lijken eerder een nieuwe invulling van een oud gebruik. Een onvermogen tot hervorming zie ik daar dus niet in, tenzij men natuurlijk wil hervormen om te hervormen.

De tweede kanttekening gaat over het gebrek aan ernst dat hij de paus verwijt, waarbij Rik Torfs in alle ernst de aflaten van Keulen knoopt aan de zegening van een aantal Ferrari's op het Sint-Pietersplein. Maar wat hem vooral dwars zit is dat de paus «de gelovigen die in denken genoegen scheppen» zou vergeten. Misschien een open deur, maar zou Rik Torfs al eens nagedacht hebben over waar het feitelijk om gaat bij deze aflaten? Een oproep tot respect voor de ouders, engagement om christelijke te leven en versterking van het geloof – stof genoeg, zou ik zo zeggen. Bovendien richt Rik Torfs als nederige katholiek toch wel een bijzondere oproep aan de paus:
Zwijg altijd over wat niet belangrijk is, zwijg soms over wat wel belangrijk is.
Het primaat van Rik Torfs dus, want de paus moet op bevel van Rik Torfs soms zwijgen over belangrijke zaken. Er ongetwijfeld bij te verstaan: zaken die Rik Torfs belangrijk vindt, en waarover hij en de paus van mening verschillen. En over onbelangrijke zaken moet de paus zelfs altijd zwijgen. Niet dat het wenselijk is dat een paus over vanalles en nog wat zijn mening verkondigt, maar een totaal verbod is toch ook niet van de poes. Anderzijds, wie herinnert zich nog de kritiek van zijn studenten, die hem reactionair noemen en hem verwijten dat hij in zijn eigen faculteit geen inspraak duldt? Zij hebben zeker ervaring met leiders die soms zwijgen over wat belangrijk is en altijd over wat niet belangrijk is… Trouwens, zijn deze aflaten belangrijk? Rik Torfs geeft er in ieder geval zelf uitgebreid zijn mening over.

Ten slotte benadrukt Rik Torfs nogmaals dat deze paus hem niet verrast. Op zichzelf ook niet bepaald een verrassing natuurlijk, maar zijn conclusie hieromtrent is anders wel pijnlijk:
Het risico is duidelijk: steeds meer succes bij steeds minder mensen. In het Westen, welteverstaan. Maar daar leven wij toevallig wel.
Ten eerste is het duidelijk dat aangezien de navel van Rik Torfs zich in het Westen bevindt, dat ook het enigste is wat voor hem relevant schijnt te zijn. Niettegenstaande hij genoegen schept in het denken, is denken in een ruimer kader dan alleen maar het Westen niet aan hem besteed. Maar ook beperkt tot het Westen is zijn klacht niet bepaald indrukwekkend als we de katholieke Kerk even vergelijken met de protestantse kerken die het volgens hem ongetwijfeld «beter» doen. Lesbische priesters, homoseksuele bisschoppen en huwelijksinzegening waarbij de eigen kinderen voor bruidskindjes spelen, het kan allemaal, maar die Kerken zijn eerder op sterven na dood dan springlevend. Ik vraag me alleen af wat Rik Torfs tegenhoudt om zich bij hen aan te sluiten, in plaats van dagelijks gekweld te moeten worden door deze enge paus.

dinsdag, augustus 09, 2005

Sabine H. en de erfenis van de DDR

De Brandenburgse minister van Binnenlandse Zaken Jörg Schönbohm (CDU) kreeg de afgelopen dagen uit politieke hoek bakken kritiek over zich heen omwille van zijn verwijzing naar de «Proletarisierung» van de DDR als één van de factoren die in de zaak Sabine H. meegespeeld heeft. Aan wetenschappelijke zijde wordt er echter veel genuanceerder gereageerd.

In een eerste reactie op de ontdekking van de negen kinderlijkjes zei Jörg Schönbohm, die op de post van minister van Binnenlandse Zaken aast bij een eventuele overwinning van de CDU/CSU bij de komende verkiezingen in Bondsrepubliek, dat hij een verruwing van de Oost-Duitse randgebieden waargenomen had. Als oorzaak daarvan had hij het gebrek aan overdracht van normen en waarden en de «gedwongen proletarisatie» onder het SED-régime aangewezen. De kritiek hierop liet niet lang op zich wachten: zowel Die Grünen, de SPD als de FDP reageerden scherp, en ook partijvoorzitster Angela Merkel van de CDU riep Schönbohm tot de orde. Rode draad in de kritiek op Schönbohm is dat hij een veralgemening zou maken om een concreet geval te verklaren, en bovendien de Oost-Duitsers beledigd zou hebben.

Schönbohm heeft ondertussen zijn uitspraken wat genuanceerd. Het was volgens hem absoluut niet de bedoeling de Oost-Duitsers te beledigen, en bovendien was het hem vooral te doen om het feit dat blijkbaar niemand iets gemerkt had of ingegrepen heeft. Mij valt echter op hoe snel de kritiek op zijn uitspraken kwam, en dan vooral de hevigheid ervan. Wolfgang Thierse (SPD), voorzitter van de Bondsdag, liet zich wat dat betreft volledig gaan in de Berliner Zeitung:
Ich halte absolut nichts von einfachen Erklärungen und persönlichen Schuldzuweisungen nach dem Motto «Die DDR ist die Wurzel allen Übels».
Dat laatste lijkt inderdaad een gevoelig punt te zijn, maar een aantal wetenschappers willen die stelling toch niet hélemaal van de hand wijzen. Wat het debat over normen en waarden betreft moet dit bij een aantal progressieve politici ongetwijfeld pijn doen. Zo haalt de criminiloog Christian Pfeiffer er de misdaadstatistieken bij, en rekende uit dat in Oost-Duitsland kinderen een driemaal grotere kans lopen door hun ouders gedood te worden dan in West-Duitsland. Vlak na de Wende was dat verschil trouwens groter dan nu. Ook de historicus Hubertus Knabe van de Stasi-Gedenkstätte Berlin-Hohenschönhausen vindt het zinvol na te denken over de maatschappelijke oorzaken van de zaak-Sabine H., al wijst hij er ook onmiddellijk op dat het uiteraard niet opgaat alle Oost-Duitsers voor kindermoordenaars te verslijten.

Dat laatste klopt uiteraard, net zoals men ten tijde van Dutroux ook niet in elke Belg een pedofiel diende te ontwaren, maar toch blijven de cijfers van Pfeiffer wat ze zijn. Maar er klinken ook andere stemmen, en de socioloog Karl-Siegbert Rehberg stelt bijvoorbeeld dat men uit dit afzonderlijke geval geen algemene mentaliteitsstructuur van de Oost-Duitsers mag aflezen. Dat is echter niet wat Schönbohm gedaan heeft. Zijn collega Bernhard Muszynski is overigens in hetzelfde bedje ziek. Meest lijkt de kritiek dat Schönbohm niet mag veralgemenen nog op de verdediging van de roker die meent dat zijn longkanker aan iets anders te wijten is dan aan zijn dagelijkse sigaretjes van de voorbije dertig jaar. Voor één roker kan dat waar zijn, maar niet als ze met bosjes tegelijk vallen. De voorbije jaren werden er in het Oosten van Duitsland minstens zeventien gevallen gemeld waarbij in totaal meer dan veertig baby's en kinderen omkwamen.

maandag, augustus 08, 2005

België in 2025, nee bedankt!

In de serie «Leven in 2025» bracht De Standaard vandaag een aflevering over België in 2025. De schrijver schat de kans dat België in 2025 nog bestaat vrij groot in, maar ik hoop dat hij ongelijk heeft.

Wat betreft de overlevingskansen van België, is het misschien goed eens te kijken naar één van de stellingen bij Ideosphere, namelijk EUBord. De markt is daar immers van mening dat de kans dat er binnen de tien jaar een grenswijziging gebeurt binnen de EU ongeveer 60% is. Zo een grenswijziging hoeft niet noodzakelijk een opsplitsing van België te zijn, maar kan even goed de afscheiding van Baskenland of Schotland zijn. Draaien we echter de stelling om, dan beweert de markt dat de kans dat er zich de eerstkomende tien jaar geen grenswijzigingen voordoen, en dus ook geen opsplitsing van België, meer dan 35% bedraagt. Voor de separatisten onder ons is er dus duidelijk nog werk aan de winkel.

Maar goed, terug naar het artikel in De Standaard. Opmerkelijk is bijvoorbeeld de volgende bewering:
Wallonië wordt in de Vlaamse media steeds vaker beschouwd als buitenland. De tijd dat Vlaamse Wetstraatjournalisten moeiteloos een gezicht konden plakken op de namen van alle Franstalige ministers ligt ook al even achter ons.
Op zich is de bewering correct, maar wat blijft er van deze bewering over als we de rollen even omdraaien? Zou Vlaanderen in de Waalse media binnen- of buitenland zijn? Binnenland wanneer het over «mensenrechten» gaat – Franstalige mensenrechten dan toch. Maar wanneer een Waals journalist een artikeltje over Vlaanderen wil schrijven, en er een Nederlandse titel wil opplakken, loopt het natuurlijk al snel compleet fout. Het zegt eigenlijk genoeg: terwijl de Waalse media er nog niet eens in slagen de Vlaamse media te lezen, vindt men het in de Vlaamse media een achteruitgang dat Wallonië buitenland geworden is.

En ook volgend citaat is merkwaardig:
Vandaag zijn de geesten in elk geval nog niet rijp voor een rondje herfederaliseren. Vlaanderen heeft met de halve wereld culturele verdragen gesloten. Met de Franse Gemeenschap is dat echter nog niet gelukt.
De lezer met een slecht geheugen wordt hier immers een beetje op zijn honger gelaten, want waarom wil dat stoute Vlaanderen met de Franse Gemeenschap geen cultureel verdrag sluiten? Communautaire rancune misschien? Of gewoon slechte wil? Over territoriale integriteit en de erkenning daarvan door de Franstalige politici wordt alvast met geen woord gerept. Vlaanderen heeft immers steeds gesteld dat er van een cultureel verdrag geen sprake kan zijn zolang de Franstaligen de gewestelijke grenzen van Vlaanderen niet erkennen, en blijft daar voorlopig ook aan vasthouden. En dat de Franstaligen de gewestelijke grenzen nog steeds niet erkennen en botweg weigeren te respecteren, werd de afgelopen maanden nog maar eens overvloedig bewezen. Moeten wij werkelijk met zo een partner een cultureel verdrag afsluiten?

zaterdag, augustus 06, 2005

Politie Westkust zorgt voor Franse taalfaciliteiten

«Waar Franstaligen gaan langs Vlaamse wegen, komt men taalfaciliteiten tegen.» Het zou een Vlaams spreekwoord kunnen zijn, en de politie Westkust leverde nog maar eens het bewijs dat het alvast klopt als een bus.

Op het eerste zicht is het misschien een beetje zoeken naar spijkers op laag water: de politie Westkust heeft een overeenkomst gesloten met de politie van Charleroi, waarbij enerzijds de politie Westkust de politie van Charleroi bijstaat bij voetbalwedstrijden wanneer Vlaamse voetbalploegen op bezoek komen, en anderzijds de politie van Charleroi de politie Westkust in het zomerseizoen helpt om Franstalige slachtoffers van criminaliteit in hun eigen taal aan te kunnen spreken. En inderdaad, het zal wel een pak gemakkelijker zijn om bij voetbalwedstrijden de orde te handhaven als er een paar Vlaamse agenten aanwezig zijn, en daar is dus iedereen mee gediend, zowel de politie als de Franstalige en de Vlaamse voetbalsupporters. Verder is het natuurlijk ook geen lachertje als je net slachtoffer bent geworden van een «feit» om dan nog eens je uitleg te moeten doen in een vreemde taal.

Maar er is meer. Zo vertelt commissaris Johan Geeraert onder meer dat «het gros van onze 180 mensen […] de Franse taal machtig [is], maar toch vatten zij soms belangrijke nuances niet». Ik zou daar tegenover willen stellen dat ik zo een zwak vermoeden heb dat als je in Charleroi je verhaal aan de politie in het Nederlands kwijt wil, je je geen zorgen hoeft te maken over de nuances van je verhaal. Mijn slecht karakter zegt me immers dat het gros van de agenten er nog niet eens de datum van vandaag in het Nederlands zou kunnen begrijpen al hing hun leven er van af. En als jouw leven ervan af zou hangen, is het nog niet eens zeker dat ze het zouden wíllen begrijpen.

Verder is er dan de ondertitel bij het artikel van De Standaard die al een ander verhaal laat vermoeden dan wat de titels van Het Nieuwsblad en West-Vlaams Regio Nieuws vertellen: «Zeventig procent daders en veel slachtoffers zijn Franstalig». «Zeventig procent» en «veel» dus. Zou het kunnen dat er absoluut geen sprake is van zeventig procent slachtoffers die dringend in hun eigen taal voortgeholpen moeten worden? In de artikels van Het Nieuwsblad en West-Vlaams Regio Nieuws zit er dan weer een zinnetje verborgen in de inleiding: «Toch blijven nog bijna 70 procent van de daders Fransen.» Het gaat dus niet eens over Franstalige Belgen, maar over Fransen, buitenlanders dus, die hier faciliteiten aangeboden krijgen.

En faciliteiten zijn het wel degelijk, want de politie Westkust schrijft zelf het volgende:
Zij [leden van politiezone Charleroi dus] zullen hun collega's [van de Westkust] bijstaan bij het opmaken van de Franstalige processen-verbaal […]
Nogmaals, zij schrijven dat zelf, dus is er geen sprake van een domme journalist die een uitspraak verkeerd begrepen heeft: de politie Westkust stelt Franstalige processen-verbaal op, een duidelijke administratieve tegemoetkoming aan anderstaligen. Of wat men in de volksmond een taalfaciliteit noemt. Ik kan me al voorstellen dat de politie in Charleroi of welke andere Waalse gemeente dan ook op dat vlak al even welwillend zou zijn om Nederlandstalige processen-verbaal op te stellen.

Filip Dewinter tweemaal in de fout met video

Filip Dewinter plaatste eerder deze week een video op het Internet waarop te zien is hoe twee minderjarigen in een auto inbreken in de Somerstraat in Antwerpen. Gevolg: het parket stelt een onderzoek in, omdat het in België niet toegelaten is de identiteit van minderjarigen die ter beschikking van de jeugdrechter staan bekend te maken. Waarop het Vlaams Belang uiteraard moord en brand schreeuwt. Resultaat van het hele zaakje: vooral dat Filip Dewinter in volle komkommertijd nog eens in het nieuws is geweest, maar of er ondertussen in de Somerstraat veel veranderd is durf ik te betwijfelen.

Om te beginnen speelt Filip Dewinter het spel zeer onzuiver, want hij probeert in de video het bewijs te zien dat het beleid van Dirk Grootjans faalt:
Het Vlaams Belang stelt vast dat nét in een buurt die geruime tijd terug door de schepen voor integrale veiligheid Dirk Grootjans als prioriteit en «hot spot» werd verklaard, de normvervaging quasi totaal is. Al de maatregelen die de schepen in deze buurt wou nemen schijnen weinig succes te kennen.
Dat had gekund, ware het niet dat de video die hij op het Internet plaatste al meer dan een jaar oud is en meer bepaald dateert van 25 april 2004. Nu is Dirk Grootjans al langer dan een jaar schepen van veiligheid, maar het is toch straf dat Filip Dewinter verwacht dat zijn nieuwe veiligheidsplan ook feiten in het verleden zou hebben kunnen verhinderen.

Tweede fout is dat Filip Dewinter duidelijk het conflict heeft gezocht, hoewel dat strikt genomen niet nodig was. Als het Filip Dewinter er werkelijk om te doen was geweest de criminaliteit in de Somerstraat te illustreren, dan had hij dat even goed kunnen doen met precies dezelfde video indien hij de minderjarigen onherkenbaar had gemaakt. Het parket zou dan geen reden gehad hebben om een onderzoek tegen hem in te stellen, maar de controverse zou natuurlijk ook niet zo groot geweest zijn als nu. Het Vlaams Belang noemt in een reactie het onderzoek van het parket trouwens «hallucinant», maar een goede verklaring waarom precies een video met herkenbare minderjarigen op het Internet geplaatst moest worden heb ik voorlopig nog niet gelezen.

Jurgen Verstrepen meent dan weer dat er niets aan de hand zou mogen zijn, omdat de wet volgens hem «achterhaald en niet doeltreffend» is:
Misdadigers van welke leeftijd ook moeten maar leren omgaan met de mediatechnieken van vandaag.
Daar is zeker iets van aan, en in Seoul is er een vrouw die daar zelfs kan van meespreken, maar de vraag is wat Filip Dewinter eigenlijk wou aanklagen: de wet op de privacy of de criminaliteit in Antwerpen.

Verder schrijft het Vlaams Belang dat «zulke vandalenstreken helaas dagelijks [gebeuren]». Als ik het goed begrijp, zou men dus vrijwel dagelijks opnamen kunnen maken in de Somerstraat. Ik wil nog aannemen dat het gros van die streken uitgevoerd wordt door minderjarigen, maar waarom dan nu een video van meer dan een jaar oud bovengehaald moest worden is me niet helemaal duidelijk. Op een paar dagen tijd had men toch gemakkelijk een nieuwe video kunnen produceren, niet?

Het lijkt me duidelijk dat Filip Dewinter deze week bewust het conflict opgezocht heeft om zich nog eens in de slachtofferrol te kunnen wentelen, zonder dat er aan het echte probleem iets zal veranderen. En dat dit gebeurd is met voorbedachte rade geeft Filip Dewinter zelf toe wanneer hij zegt dat hij op voorhand hierover een aantal advocaten geraadpleegd heeft. Hij wist dus goed waaraan hij begon, terwijl het een koud kunstje was geweest het conflict te omzeilen. Bovendien gebruikt hij een video die meer dan een jaar oud is om kritiek te leveren op een nieuw veiligheidsplan. Wat mij betreft gaat hij hiermee dus twee keer in de fout. Na de episode rond de grafschennis in Sint-Niklaas had men misschien kunnen verwachten dat men bij het Vlaams Belang alvast voor een tijdje het verstand zou gebruiken, maar blijkbaar was dat toch weer net iets te veel gevraagd.

donderdag, augustus 04, 2005

Zweeds feminisme

Lagere belastingen voor alleenstaande moeders en een herbronning van de emancipatiepolitiek, dat zijn de voorstellen van een Zweedse regeringscommissie. Gudrun Schyman van de nieuwe politieke partij Feministisch Initiatief (Feministiskt initiativ, Fi) verlangt echter arbeidsduurverkorting naar zes uur per dag.

Op 17 september 2006 zijn er verkiezingen voor de Zweedse Rijksdag, en naar aanleiding daarvan werd op 4 april eerder dit jaar door o.m. Gudrun Schyman het Feministisch Initiatief voorgesteld. Fi is een feministisch netwerk, maar het is de bedoeling dat het zich tegen volgend jaar zal omvormen tot een partij die kan deelnemen aan de verkiezingen. Uit opiniepeilingen is al gebleken dat Fi wel eens een bedreiging zou kunnen vormen voor de sociaal-democraten van huidig premier Göran Persson, en op die manier misschien zelfs onrechtstreeks een conservatieve regering in het zadel zou kunnen helpen.

Waarom werd Fi opgericht? De platformtekst zegt dat Fi strijdt «om de systematische onderdrukking van de vrouwen en de patriarchale machtsverhoudingen af te schaffen». Wie ooit van ver iets gehoord heeft over de «miserabele» toestand van de vrouw in Zweden, zal het misschien niet geloven, maar het staat er dus echt. En omdat de partij het zoals gezegd nogal goed doet in de opiniepeilingen, beginnen nu ook de andere linkse partijen op de feministische trom te slaan.

Zo kwam een commissie opgericht door de sociaal-democratische regering tot de conclusie dat er dringend nood is aan een nieuw orgaan ter bevordering van de emancipatie. Waarom ook niet, nu deze zomer bleek dat er in Zweden amper 552 organen en raden bestaan die een schamele 230.000 mensen onledig houden. Iemand zou misschien eens een commissie moeten oprichten om te onderzoeken hoe de Zweden in zo een minimalistische staat kunnen overleven. Staffan J. Thorsell wil alvast zoals nogal wat critici niet van nog maar eens een raad met nog maar eens vijftig werknemers weten. Maar verder stelde de commissie ook voor dat alleenstaande ouders minder belastingen zouden moeten betalen, en in de praktijk betekent dit dus dat vooral vrouwen hiervan zouden profiteren. De commissie wil ook dat er maatregelen komen zodat het ouderschapsverlof gelijker verdeeld zou worden tussen man en vrouw – minder keuzevrijheid voor de ouders dus om dat zelf te regelen en te beslissen.

Voor Fi gaan deze voorstellen echter niet ver genoeg. Zo eist het bijvoorbeeld ook een arbeidsduurverkorting tot zes uur per dag, en dat bij wet vastgelegd wordt dat het ouderschapsverlof gelijk verdeeld wordt tussen beide ouders. De Partij van Links, die de regering van Persson ondersteunt, liet alvast weten dat dit wat hen betreft twee oude strijdpunten zijn. Toch is ook binnen Fi niet alles koek en ei. Tiina Rosenberg, professor in de gender studies en lesbisch aktivist dreigt er immers mee uit Fi te stappen indien het de rechten van de homofielen, biseksuelen en transseksuelen niet hoger in het vaandel voert. Volgens haar kijken namelijk ook feministen teveel vanuit een heterofiel perspectief tegen de maatschappij aan. Hopelijk blijft ze toch maar aan boord, zodat Fi over figuren zoals haar kan blijven beschikken om wat meer evenwicht en realisme in de politiek te brengen.

woensdag, augustus 03, 2005

EU, Turkije, Cyprus, Armenië en de Koerden

Zowel Dominique de Villepin als de N-VA willen dat Turkije Cyprus erkent voor er sprake kan zijn van onderhandelingen over een toetreding tot de Europese Unie. Maar betekent dit voor hen dat indien Turkije Cyprus erkent, alle problemen van de baan zijn?

Met de ondertekening van een protocolakkoord over de uitbreiding van de douane-unie tot de tien landen die verleden jaar lid werden van de Europese Unie kwam Turkije verleden vrijdag tegemoet aan de laatste belangrijke eis van de Europese regerings- en staatsleiders om onderhandelingen over een eventueel toetreden te kunnen starten. De Franse Eerste Minister Dominique de Villepin liet echter ondertussen weten dat hij een nieuwe voorwaarde stelt, namelijk de expliciete erkenning van Cyprus, al is niet duidelijk wat die voorwaarde precies waard is. Hij wil immers niet gezegd hebben dat Frankrijk een veto tegen het opstarten van de onderhandelingen zal inbrengen indien aan de voorwaarde niet voldaan is.

Turkije is een hete aardappel voor de Europese politici, zowel voor de voorstanders als de tegenstaders van een Turks EU-lidmaatschap. Het probleem van de voorstanders is dat een groot gedeelte van de Europese bevolking uitdrukkelijk tegen is, en dat Turkije één van de Europese lidstaten weigert te erkennen. Bovendien is er nog het Koerdische probleem en de Armeense genocide. Het probleem van de tegenstanders is dat zij over Turkije geen klare wijn durven te schenken omdat zij vrezen voor racisten uitgescholden te worden, en daarom hun toevlucht zoeken tot schijnvoorwaarden. Daarbij laten zij zich er vaak toe verleiden om die voorwaarden nog voldoende vaag te formuleren, zodat Turkije erin slaagt om naar de letter te voldoen aan die voorwaarden, maar niet naar de geest. De goedkeuring van het protocolakkoord is daar een goed voorbeeld van. Naar de letter is er immers voldaan aan een belangrijke voorwaarde, maar niet naar de geest omdat Turkije verklaarde dat de goedkeuring geen impliciete erkenning van Cyprus inhoudt. Met als gevolg dat politici als De Villepin nu mooi in hun blootje staan.

En daarmee bewijst De Villepin deze week dat hij geen ezel is, want een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Theoretisch is het correct dat onderhandelingen met een kandidaat-lidstaat «moeilijk» zijn als die kandidaat-lidstaat één van de lidstaten weigert te erkennen, maar dat is in verband met Turkije het punt niet. Stel immers dat het morgen Cyprus wel erkent – kunnen de onderhandelingen dan wat De Villepin betreft wel van start gaan op 3 oktober? Indien ja, dan zal hij op het thuisfront zwaar in de problemen komen, want het is niet omwille van de Cypriotische kwestie dat de Franse bevolking tegen een Turkse toetreding is. Indien niet, hoe gaat hij dan aan de Turkse bevolking uitleggen dat zelfs wanneer Turkije aan de bijkomende voorwaarde voldaan heeft, het nog steeds geen lid kan worden van de EU (en er dus eigenlijk ferm ingeluisd werd)? Het zou De Villepin sieren indien hij klare wijn zou schenken, zowel tegenover de Franse als de Turkse bevolking. Bovendien zou het ook geen kwaad kunnen indien De Villepin zou vertellen wat de gevolgen zullen zijn indien niet aan de bijkomende voorwaarde voldaan wordt, want het heeft er alle schijn van dat hij het misschien niet echt helemaal meent. Een volgehouden Turkse weigering om Cyprus te erkennen lijkt immers niet automatisch te leiden tot een Frans veto, en vandaar ook de vraag wat de nieuwe voorwaarde van De Villepin eigenlijk waard is.

De N-VA is in hetzelfde bedje ziek als De Villepin met haar persmededeling van deze namiddag. Want enerzijds schrijft de N-VA dat het «uitgesloten [is] dat met Turkije gesprekken worden aangeknoopt over toetreding tot de EU, terwijl de huidige Unie niet eens geheel door dat land wordt erkend», maar anderzijds heeft «de N-VA [...] zich bij monde van Europarlemntslid Frieda Brepoels steeds verzet tegen de Turkse toetreding». De N-VA stelt dus een voorwaarde aan Turkije om lid te worden van de Europese Unie, om dan een paragraaf verder te stellen dat ze steeds tegen het Turkse lidmaatschap is geweest onder welke voorwaarde dan ook. Waarom dan voorwaarden stellen?

Hetzelfde probleem stelt zich trouwens wat de erkenning van de Armeense genocide betreft, of een oplossing voor de Koerdische kwestie, nog twee voorwaarden die vaak aangehaald worden door tegenstanders van Turks lidmaatschap. Geen van beide kwesties doet immers ter zake in dit debat. Indien Turkije niet alleen Cyprus zou erkennen, maar er ook in zou slagen de Koerdische kwestie op een bevredigende wijze op te lossen, en bovendien de Armeense genocide zou erkennen, allemaal onder het motto Paris vaut bien une messe (een uitdrukking die De Villepin wel bekend in de oren zal klinken), dan nog blijft het feit dat 97% van Turkije niet in Europa maar in Azië ligt. En daarom ook geen lid zou mogen kunnen worden van de Europese Unie.

maandag, augustus 01, 2005

Noorse kiescampagne… in Pakistan

De Noorse kiescampagne voor de parlementsverkiezingen van 12 september werd in gang gezet door Kristin Halvorsen van de Socialistische Partij van Links (SV)… in Pakistan.

Op 12 september wordt er in Noorwegen een nieuw Storting (parlement) gekozen, en de kiescampagne komt stilaan op gang. Traditioneel begint die in augustus, maar dit jaar startte Kristin Halvorsen de campagne reeds in juli met een vijfdaagse reis naar India en Pakistan.

Waarom India en Pakistan? Het grootste deel van de Noorse immigrantenbevolking is uit Pakistan afkomstig, en vooral dan de streek rond Kharian. Deze stad in Punjab wordt lokaal ook wel «Little Norway» genoemd omwille van de massale emigratie naar Noorwegen. Op landsbasis maken Noren met een immigrantenachtergrond ongeveer 3,6% van het kiezerspubliek uit, maar lokaal in Oslo gaat het om ongeveer 12%. Bij gemeenteraadsverkiezingen, waarvoor iedereen na een verblijf van minstens drie jaar in Noorwegen stemrecht heeft, loopt dat in Oslo zelfs op tot 18%. Hier moet wel bij vermeld worden dat de deelname aan de verkiezingen bij immigranten beduidend lager ligt dan bij de rest van de bevolking, maar dan nog blijft dit een bevolkingsgroep die niet te verwaarlozen valt voor partijen die het goed willen doen in Oslo.

Overigens gaat het voor SV hierbij niet alleen om de immigranten. Een campagne gericht op immigranten slaat immers ook goed aan bij het linkse publiek dat voorstander is van een vrijere immigratie, een publiek dat trouwens vooral in de steden terug te vinden is. Ideologisch staat SV het dichtst bij Groen!, en de foto hiernaast, genomen tijdens het bezoek aan Amritsar, zal bij menig Vlaming wel herinneringen oproepen aan de hoofddoek van Mieke Vogels.

Het is trouwens niet de eerste keer dat een Noors politicus in het buitenland de boer optrekt om stemmen te ronselen. De eerste politicus die dat deed was Carl I. Hagen van de uiterst-rechtse Vooruitgangspartij (Frp.), maar dan wel met dit verschil dat hij campagne voerde bij geëmigreerde Noren. Nogal wat gepensioneerde Noren hebben zich namelijk geïnstalleerd aan de Costa del Sol in Spanje, en verblijven er zowat het hele jaar rond. De Vooruitgangspartij heeft ondertussen zelfs een lokale partijafdeling in Spanje opgericht.

Anderzijds is SV niet de enige Noorse partij die bij de immigrantenbevolking stemmen probeert te halen. Eigenlijk doen zowat alle partijen in mindere of meerdere mate dat, zelfs de Vooruitgangspartij. In 1993 nam Carl I. Hagen bijvoorbeeld deel aan de viering van de Pakistaanse nationale feestdag op 14 augustus, echter wel met de uitdrukkelijke boodschap dat hij daar niet aanwezig was om stemmen te komen winnen voor de gemeenteraadsverkiezingen een paar weken later. Uiteraard niet.

Ideologisch gezien is het echter zo dat eigenlijk het christen-democratische Krf het nauwst aansluit bij de politieke mening van de meeste moslims in Noorwegen, en dat omwille van haar boodschap van normen en waarden. SV is bijvoorbeeld voorstander van het adoptierecht voor holebi-paren, niet bepaald een programmapunt waarmee de partij veel stemmen zal scoren onder gelovige moslims. Kristin Halvorsen moet dan ook regelmatig op een zeer slappe koord dansen wanneer ze campagne voert bij islamtische immigranten, en moest onder andere al «nuanceren» dat SV tegen gedwongen huwelijken is, maar wel het verschil ziet tussen gedwongen en gearrangeerde huwelijken. Bovendien loopt ondertussen nog het onderzoek naar de moord op de Pakistaanse Rahila Iqbal, een moord waarvan nog altijd niet duidelijk is of het nu om een eremoord gaat of niet.