Toen Luiz Inácio Lula da Silva op 27 oktober 2002 de presidentsverkiezingen in Brazilië won, ging er een golf van hoop door globaal Links, en een tijd lang lag zijn naam op ieders lippen. Vandaag wordt hij nog uiterst zelden in de media vermeld, en dan alleen nog zeer node. Hoe zou dat komen?Lula had alles in zich om het troetelkind te worden van intellectueel links, en zijn biografie is dan ook indrukwekkend. Van de bittere armoede in zijn jeugd tot het presidentschap van één van de grootste staten in de wereld is inderdaad niet niks. Maar Lula vertegenwoordigde ook een radicaal-linkse partij, de PT, in 1980 gesticht door een groep intellectuelen en arbeiders, met strekkingen die gaan van centrum-links tot marxisme en christelijke socialisten. Gelegenheid genoeg dus voor Europese sociaal-democratische partijen om nog eens te flirten met een half-revolutionaire partij. Bovendien kon Lula goed opschieten met twee andere troetelkinderen van Europees Links: Hugo Chávez en Fidel Castro, steunde hij de anti-globalistische beweging uitdrukkelijk en ging meteen in de oppositie tegen de Verenigde Staten. Kon het nog beter?
Vandaag zien de zaken er helemaal anders uit. Niettegenstaande Lula en de PT aan de macht kwamen verkozen met een programma van anti-corrupt, blijkt nu dat de PT even corrupt is als gelijk welke andere Braziliaanse partij. Het Mensalão-schandaal brak los op 14 mei 2005 toen het tijdschrift Veja het verhaal bracht over hoe de PT de PTB had «gekocht», en sindsdien heeft de ene onthulling de andere opgevolgd. Hugo Chávez probeerde op een bepaald ogenblik Lula en PT nog te ontzetten met de stelling dat ze het slachtoffer waren van een samenzwering, maar geloofwaardig is dat niet wanneer sommige feiten recht uit een Braziliaanse telenovela lijken te komen. Op 8 juli werd bijvoorbeeld José Adalberto Vieira da Silva op de luchthaven van Cumbica opgepakt met 200.000 reales in zijn bagage en 100.000 dollar in… zijn ondergoed.
Ondertussen valt op hoe oorverdovend stil het eigenlijk is rond het schandaal in de Westerse media, en ook de vakbonden en intellectuelen in Brazilië zelf zwijgen trouwens dat ze er bijna van barsten. Het is nochtans duidelijk dat de PT van kop tot hals corrupt is, maar het hoofd, Lula, is voorlopig buiten schot gebleven. Zijn redding is zijn manier van regeren, namelijk door veel te delegeren, en daardoor zou het dus wel degelijk mogelijk zijn dat hij van niets wist. Voor een conservatief politicus zou dat waarschijnlijk net zijn grootste fout geweest zijn, zelfs als alles goed ging, zegt mijn slecht karakter dan. En ik heb zo een vermoeden dat indien één of andere kleine garnaal van de Republikeinse partij op een luchthaven met 100.000 dollar in zijn ondergoed gesnapt zou worden, de mediastorm niet te overzien zou zijn, en Michael Moore het kwaad zou hebben om zijn camera's snel genoeg aan het draaien te krijgen. Ter vergelijking: het aantal artikels over het Mensalão-schandaal in de gemiddelde kwaliteitskrant is na meer dan vier maanden nog steeds op de vingers van twee handen te tellen, en uitvoerige diepte-analyses en commentaren zijn bijzonder schaars gezaaid. Misschien zijn er wel belangrijkere zaken in de wereld dan een corruptieschandaal in het vijfde grootste land in de wereld, zeker als het de linkerzijde treft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten