maandag, november 27, 2006

Lege flesjes op het vliegtuig mag ook niet

Deze namiddag keerde ik terug naar Oslo van een week-endje in Vlaanderen. Aangezien de veiligheidscontrole er tegenwoordig vooral op gericht is de mensen te verhinderen elke potentieel vloeibare stof mee te nemen op het vliegtuig, had ik mijn flesje water reeds op voorhand uitgegoten, maar toch mocht het niet mee. Lege flesjes staan namelijk ook op de zwarte lijst. Waren het de resterende waterdruppeltjes aan de binnenkant die een veiligheidsrisico vormden, of de mogelijkheid om het flesje achteraf terug op te vullen met nieuw water, ik weet het niet, maar het ging in ieder geval zonder genade de vuilbak in.

De huidige veiligheidsmaatregelen zijn nog het best te omschrijven als gesystematiseerde complete nonsens. Eén zaak is dat niet uitgesloten kan worden dat het uiteindelijke resultaat van de huidige klopjacht op alles wat vloeibaar is misschien wel juist is dat vaste explosieven vandaag gemakkelijker dan ooit op een vliegtuig mee gesmokkeld kunnen worden. Een andere is dat de metaaldetectors vandaag zo scherp afgesteld zijn dat je niet veel meer nodig hebt dan een polshorloge om al uit de rij gepikt te worden voor een extra controle. Veel tijd om nog mee te volgen hoe iemand zich bij de veiligheidscontrole gedraagt rest er dus niet meer, en nochtans is het op die manier dat de échte terroristen tegengehouden zullen moeten worden.

Wat de vloeistoffen betreft is mijn indruk, na een paar uurtjes lezen links en rechts op het internet, dat met grote zekerheid uitgesloten kan worden dat het mogelijk is een vliegtuig met behulp van vloeibare explosieven op te blazen. Vloeibare explosieven zijn grofweg onder te verdelen in twee klassen: ofwel zijn ze zo instabiel dat je ze nooit heelhuids op het vliegtuig gesmokkeld kan krijgen zonder een half chemisch laboratorium mee te zeulen, ofwel zijn ze zo stabiel dat je een ontsteker van zo'n kaliber nodig hebt dat die best wel opgemerkt zal worden bij de veiligheidscontrole. Mijn conclusie: de huidige veiligheidsmaatregelen zijn meer ingegeven door incompetentie en paniek –altijd al een slechte combinatie geweest– dan door iets anders. Dat enkele Britse would be terroristen absoluut geen kaas gegeten hebben van praktische scheikunde is volgens mij geen voldoende reden om massaal tubes tandpasta en flesjes frisdrank te confisceren op de luchthavens.

Maar goed, stel toch even dat er een bedreiging zou uitgaan van vloeistoffen, wat voor zin heeft het dan lege waterflesjes in beslag te nemen? Geen van de controleurs twijfelde er deze namiddag aan dat mijn flesje wel degelijk leeg was, d.w.z. dat er geen vloeistof in zat en dat ik met het flesje ook niets gevaarlijks zou kunnen beginnen op het vliegtuig. Te meer daar er enkele tientallen meters verder reeds volle flesjes water verkocht worden. De boodschap die ik echter kreeg was dat ook lege flesjes op de lijst stonden, en zodus. Ik vraag me dus werkelijk af welk genie die lijst samengesteld heeft. Lege waterflesjes zijn blijkbaar verboden op het vliegtuig door niets anders dan door associatie: vloeistoffen zijn gevaarlijk, vloeistoffen kunnen in flesjes vervoerd worden, dus zijn ook flesjes op zich gevaarlijk. Worden we straks op de luchthavens ook nagekeken op water in de knieën? Of knieën zonder meer? Je weet maar nooit of één of andere terrorist een plannetje zit te smeden…

De vraag die bovendien op mijn lippen lag maar die ik niet durfde stellen –ik ben namelijk niet gek– was of ook lege dozen vandaag nog toegelaten zijn. Immers, in dozen kunnen vaste explosieven vervoerd worden, en da's toch minstens even gevaarlijk? Goed dat communautaire onderhandelingen niet in verre oorden gevoerd worden, want anders zouden Vlaamse politici met hun lege dozen snel in de problemen komen bij de veiligheidscontrole. Misschien daarom dat lege dozen nog niet op de lijst staan? Dode mussen daarentegen waren al langer verboden, wegens vogelgriep. Een hele geruststelling.

vrijdag, november 24, 2006

De leugenaar belogen

Eerste Minister Guy Verhofstadt gisteren in de Kamer:
Deze zomer had ik nog telefonisch contact met Wolfgang Bernhard. Die ontkende staalhard dat er van een sluiting sprake zou zijn. Strikt genomen heeft hij toen niet gelogen. Maar het is wel de vraag of het intellectueel ook eerlijk was, als men ziet wat er nu gebeurt.
Hier volstaat slechts één woord: Burgermanifesten.

Eigen VW-Volk Eerst, maar liever geen bussen van Van Hool

De kreet «Eigen volk eerst» en «Jeder für sich» was niet van de lucht deze week. Vooral de Franstalige pers blonk uit door het aanhalen van de oude Vlaams Blok-slogan. Vanuit het Zuiden van het land gezien is er niet zoveel verschil tussen een slechte Duits en een slechte Vlaming: is le flamand immers geen boers dialect van l'allemand? Laten we trouwens eerlijk zijn, veel goede Duitsers en goede Vlamingen lopen er sowieso niet rond, en «Eigen volk eerst» in de mond van een Duitse manager stoppen is dus al even natuurlijk als een Italiaan een voorkeur voor spaghetti toedichten.

Maar wat is nu eigenlijk de klacht van het Verenigde Belgische Proletariaat bij de afslanking van VW? Dat de Duitse directie liever in het buitenland bespaart dan in eigen land? Laten we de zaken even omdraaien: als men in Vorst kunstmatig een fabriek open houdt om 5.000 Belgische banen in stand te houden, dan zijn dat net zo goed 5.000 Duitse banen die moeten verdwijnen. Of Braziliaanse banen, of waar dan ook. Waar men dus eigenlijk over klaagt is niet het protectionisme van de Duitse directie, maar de eigen onmacht om zelf niet een protectionistische maatregel te nemen. De onmacht om zelf «Eigen volk eerst» toe te passen met andere woorden, niet meer of niet minder dan dat. Om de VW-Vorst open te houden, niet in het belang van het algemeen, globaal nut, maar om eigen Belgische banen veilig te stellen. Dat sommige persstemmen nu oproepen ervoor te zorgen dat de beslissingscentra zoveel mogelijk in België behouden zouden moeten worden doet trouwens herinneringen oproepen aan Luc van de Brande, die daarvoor toen uitgebreid de huid volgescholden werd. Hij wou dan ook de beslissingscentra in Vlaanderen verankeren, en niet in (Franstalig) België, en dat is natuurlijk iets helemaal anders.

En terwijl de Franstalige persstemmen toch zo hard roepen, is het misschien eens goed te herinneren aan het aankoopbeleid van de Waalse vervoersmaatschappij TEC. Er was al de illegale aankoep van Franse bussen in 1993, maar amper veertien dagen geleden greep Van Hool alweer naast een contract bij TEC, deze keer ten voordele van een Belgisch filiaal van de Franse groep Irisbus. Liever Franstalige bussen uit het buitenland dan Vlaamse bussen uit België. Plots maakt het niet zoveel meer uit waar het beslissingscentrum van een bedrijf ligt, en het begrip «federale solidariteit» vinden zij niet terug in hun dictionnaire. Van hypocrisie gesproken.

dinsdag, november 21, 2006

Verdraagzaamheid van de Vlaamse jeugd van tegenwoordig

Uit een onderzoek van hoogleraar Marc Hooghe moet blijken dat Vlaamse jongeren geïnteresseerd zijn in politiek. Als onderdeel van het onderzoek werd ook gepeild naar de partijpolitieke voorkeur van de jongeren, maar de resultaten ervan zijn moeilijk te duiden, en de berichtgeving erover laat in ieder geval sterk te wensen over.

De eerst kolom in onderstaande tabel geeft de resultaten weer die in de pers verschenen. Eerste vaststelling is dat de som van de percentages slechts 83,5% bedraagt. Betekent dit dat 16,5% van de jongeren geen antwoord heeft gegeven? Of stemmen zij op andere partijen, zoals bijvoorbeeld PvdA en Union Francophone? We hebben er het raden naar.

Partij Jongeren Herschaald 2004 Afw. 2004 2006 Afw. 2006
CD&V-N-VA 18% 21,6% 26,1% -17% 30,1% -28%
Vlaams Belang 22,5% 26,9% 24,1% +12% 21,5% +25%
sp.a-SPIRIT 18% 21,6% 19,7% +9% 19,2% +12%
VLD-Vivant 13% 15,6% 19,8% -21% 18,9% -18%
Groen! 12% 14,4% 7,6% +89% 7,6% +89%

In de tabel worden daarom de resultaten herschaald naar een som van 100% zodat ze vergeleken kunnen worden met de uitslagen van de verkiezingen in 2004 en 2006. Dat betekent dat andere partijen verwaarloosd worden, maar erg veel maakt dat niet uit voor de rest van het verhaal omdat vooral de grootteordes van de afwijkingen van belang zijn.

Opvallend in het artikel is dat de score van het Vlaams Belang uit de resultaten gepikt wordt en de overgang vormt tussen een vaststelling over de onverdraagzaamheid van de jongeren en hun partijpolitieke voorkeuren. Een vergelijking met de verkiezingsresultaten leert echter dat het Vlaams Belang niet bepaald oververtegenwoordigd is bij de Vlaamse jongeren, zeker niet vergeleken met de afwijkingen die voor andere partijen genoteerd worden. Meer zelfs, er is één partij die sterk oververtegenwoordigd is bij de jongeren, namelijk Groen! met zo'n 90%, en die partij is net de tegenpool van het Vlaams Belang, in het bijzonder wat betreft het migrantendebat. Die opvallende oververtegenwoordiging wordt zelfs niet vermeld. Combineer dat bovendien met het resultaat van sp.a-SPIRIT, lichtjes oververtegenwoordigd bij de jongeren, en het is duidelijk dat zogenaamde onverdraagzaamheid van de hedendaagse Vlaamse jongeren helemaal niet tot uiting komt in hun partijpolitieke voorkeur, integendeel zelfs.

Ook de slotbemerking dat het Vlaams Blok tien jaar geleden slechts 10% van de jongeren stemden haalde is opmerkelijk als suggestie dat de jongeren van verdraag minder verdraagzaam zouden zijn dan die van tien jaar geleden. Bij de verkiezingen van 1995 behaalde het Vlaams Blok 12,2%, en vier jaar eerder behaalde het 10,3%. Of met andere woorden, ook toen was het aandeel Vlaams Blok-stemmers onder de jongeren niet groter dan onder de Vlaamse bevolking in het algemeen. Ter vergelijking, in 1991 behaalde Agalev 7,8% van de stemmen, en in 1995 7,0%, terwijl die partij toen zelfs de grootste was bij de jongeren.

De conclusie moet daarom eerder zijn dat Vlaams Blok/Vlaams Belang onder de jongeren niet meer stemmen haalt dan in de rest van de bevolking, maar dat Agalev/Groen! voortdurend sterk oververtegenwoordigd is. De reporter van dienst kiest er echter voor gewoon over dat feit te stappen, terwijl een foutieve voorstelling van de grootte van de aanhang van het Vlaams Blok/Vlaams Belang sterk in de verf gezet wordt. Het zegt waarschijnlijk meer over de politieke voorkeur van de reporter dan over die van de Vlaamse jongeren van vandaag, of tien jaar geleden. Bovendien kan men de vraag stellen of die oververtegenwoordiging van Agalev/Groen! er niet eerder op duidt dat de Vlaamse jongeren precies verdraagzamer zijn dan de rest van de bevolking, en wat de reden daarvoor zou kunnen zijn. Jeugdige naïviteit is een mogelijk antwoord op die laatste vraag, maar zou ik zelfs niet durven suggereren.

zondag, november 19, 2006

Miss Brussel met lijken in de kast

Het zag er allemaal zo veelbelovend uit: Halima Chehaima, dochter van een Marrokaanse vader en een Belgische moeder verkozen tot Miss Brussel, en wie weet, misschien ook wel Miss België? Als zinnebeeld van het multiculturele Brussel van de toekomst kon het in ieder geval wel al tellen. Ondertussen is de droom lelijk uit mekaar gespat.

Eerste schoonheidsfoutje: de jongedame uit Molenbeek bleek voor de gemeenteraadsverkiezingen op de lijst van de PvdA+ te staan, en dat mag niet. Niet omdat de PvdA een vieze partij is met een uitgesproken anti-democratisch programma, maar omdat de kandidaten van de miss-verkiezingen politiek neutraal moeten zijn. Naar het schijnt omdat ze alle Belgen (welke?) moeten vertegenwoordigen. Probleem was echter dat haar kandidatuur voor de PvdA net iets te laat aan het licht kwam om nog van de lijst geschrapt te kunnen worden, en dus behaalde zij op 8 oktober zeggen en schrijven 49 voorkeursstemmen. Een gemiddelde missverkiezingen telt al gauw meer deelnemers dan dat aantal.

Het tweede schoonheidsfoutje was echter veel erger: Halima heeft een tijdlang aan de arm van een zekere Bilal Ould Haj gelopen, een figuur dat niet bepaald te omschrijven valt als de ideale schoonzoon. Wat hij allemaal op zijn kerfstok heeft is te veel om in dit korte artikel op te sommen, maar één van zijn heldendaden was de marteling van een 83-jarige vrouw in Sint-Agatha-Berchem, onder meer door haar knieën te breken, haar haar in brand te steken en brandende sigaretten op haar arm uit te duwen, en dat allemaal voor een handvol euro's. Letterlijk, want meer dan 500 euro's had ze niet in huis. Een kameraad van hem zou trouwens betrokken geweest zijn bij de overval op Eddy Sabbe. Terzijde: hem naar Tanger overplaatsen zal wel onmenselijk zijn zeker?

Soit, Halima heeft dus een tijd met hem «gelopen», en naargelang de bron (zijzelf, nu) was dat alleen maar vriendschap, of
(kwade tongen) was het zo dik aan dat er sprake was van trouwplannen. Het ziet er in ieder geval naar uit dat haar verhaal langs alle kanten rammelt, en dat het knappe snoetje van Halima in deze zaak al meer dan één leugen heeft verteld.

Het is natuurlijk zo dat zij niet bepaald de eerste miss zou zijn met een vriendenkring of een liefje van bedenkelijk allooi, maar het tempo waaraan de lijken uit de kast van deze 18-jarige rollen doet toch de wenkbrauwen fronsen. Als multiculturele verrijking van de Brusselse missverkiezingen heeft zij in ieder geval al ruim haar steentje bijgedragen.

zaterdag, november 18, 2006

Positioneert Bart Somers zich voor 2009?

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen op de Vlaamse Raad leert dat CD&V en N-VA er in 2009 maar te kiezen zouden hebben met wie ze in een regering zouden willen stappen. Alleen een rooms-rode coalitie komt nog één zetel te kort.

Na de verkiezingen van 13 juni 2004 was het Vlaams Belang groot genoeg om alleen een coalitie te kunnen vormen met CD&V-N-VA. Paars en paars-groen lagen helemaal in de touwen, en een olijfboomcoalitie met CD&V-N-VA, sp.a-SPIRIT en Groen! had een eerder krappe meerderheid. Die laatste partij bedankte echter voor regeringsdeelname, murw als ze nog was na het débâcle van 2003. De enige werkbare coalitie was daarom een tripartite, met een ruime meerderheid van 85 op 124 zetels.

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober op de Vlaamse Raad leert dat de zaken de volgende keer, in 2009, er wel eens helemaal anders zouden kunnen uitzien. Een olijfboomcoalitie heeft in die projectie een ruimere meerderheid, terwijl een rooms-blauwe coalitie nipt mogelijk wordt. Een rooms-rode coalitie daarentegen is net niet mogelijk. Door het spel van de kieskringen behaalt VLD-Vivant een zetel meer dan sp.a-SPIRIT, hoewel de laatste over heel Vlaanderen meer stemmen behaalde, en dat maakt net het verschil tussen een rooms-blauwe meerderheid en een rooms-rode minderheid. Paars en paars-groen lijken dan weer voltooid verleden tijd: beide coalitie zakken in 2006 nog dieper weg dan in 2004.

Wat betekent dit concreet? Deze projectie kan een verklaring geven voor de opmerkelijke koerswijziging van de VLD, zeker als ze gecombineerd wordt met de laatste weekvraag van De Stemmenkampioen. De resultaten van die weekvraag zeggen dat de VLD langs rechts kiezers afstoot, en bij CD&V, N-VA of Vlaams Belang weinig of geen kiezers weet weg te lokken, maar wel bij sp.a-SPIRIT. Voor de federale verkiezingen van 2007 betekent dit dat de VLD een nieuwe paarse coalitie opgeeft en in de plaats daarvan rekent op Yves Leterme. Met zijn eis voor een nieuwe communautaire ronde staat hij er immers ironisch genoeg garant voor dat de VLD opnieuw aan de regeringstafel zal zitten om een tweederde meerderheid te leveren als paars haar federale meerderheid verliest. In 2009 is er echter geen tweederde meerderheid nodig in het Vlaams Parlement, en zal VLD er zelf moeten voor zorgen dat ze aan de bak kan komen.

Voor de VLD zijn er in 2009 drie coalities die stokken in de wielen kunnen steken voor de partij: een coalitie tussen CD&V, N-VA en Vlaams Belang, een rooms-rode coalitie en een rooms-rood-groene. Zolang het cordon sanitaire stand houdt, is de eerste coalitie uitgesloten. Een rooms-rode coalitie levert slechts een krappe meerderheid op, als ze al een meerderheid zou weten te behalen. Er bestaat echter het risico dat Groen! in 2009 wel bereid zal zijn rooms-rood te depanneren, en die meerderheid lijkt moeilijker te breken.

Tenzij natuurlijk. Eén zaak is dat de VLD netto geen kiezers mag verliezen om de kansen op een rooms-blauwe meerderheid gaaf te houden. Langs rechts verliezen om langs links evenveel kiezers bij te winnen is dus op zich geen probleem, zeker als die rechtse kiezers toch alleen maar in de ongevaarlijke put van Vlaams Belang en een eventueel Cassandra-project terecht komen. Indien de VLD er echter in slaagt om sp.a-SPIRIT kleiner te maken zodat rooms-rood onmogelijk blijft en rooms-rood-groen onwerkbaar wordt, dan zit Bart Somers in 2009 weer aan de Vlaamse onderhandelingstafel, ofwel voor een rooms-blauwe regering, ofwel voor een voortzetting van de tripartite. En daar draait het voor een politieke partij in uiterste consequentie natuurlijk om: aan de macht komen, en aan de macht blijven.

woensdag, november 15, 2006

Geen tranen voor Mama Galledou

Eind vorige maand, aan het einde van de ramadan, staken groepjes «jongeren» in Marseille enkele bussen in brand, met in één daarvan de 26-jarige studente Mama Galledou uit Senegal. Zij raakte daarbij over meer dan 60% van haar lichaamsoppervlakte verband, en vocht een tijdje voor haar leven. Het valt echter op dat, aangezien haar aanvallers tot de «verkeerde» bevolkingsgroep behoren, er op het politieke toneel een oorverdovende stilte en sereniteit heerst. Verder dan een obligate veroordeling van de feiten zonder er al te veel zijn ziel in te leggen komt men niet en wil men blijkbaar ook niet echt gaan.

Tot nu toe werd er slechts één demonstratie gehouden als steunbetuiging aan de jonge vrouw, en die bracht zeggen en schrijven 250 mensen op de been, voornamelijk onderwijzers, vorsers en andere leden van de faculteit waar Mama Galledou studeerde. Men kan de vraag stellen hoe de zaken eruit zouden gezien hebben als niet «jongeren» verantwoordelijk waren geweest, maar men de schuld op één of andere manier in de schoenen van de politie had kunnen schuiven. Mijn vermoeden is eerder dat Frankrijk dan ettelijke nachten in lichterlaaie zou staan als protest tegen het racisme van de politie, en dat er ook in Brussel snel enkele auto's in brand zouden staan, doch uiteraard officieel zonder enig verband met de eventuele gebeurtenissen in Frankrijk.

In eerste instantie werden voor de feiten vijf minderjarigen aangehouden: Cédric en Ayoub, 15 jaar oud, en Eddy, Romuald en Amdjad, 17 jaar oud, terwijl maandag nog een zesde minderjarige van 16 jaar werd ondervraagd en aangehouden. Wat zo schrijnend is aan de hele zaak is dat ook hier weer zes totaal onschuldige lammetjes aangehouden werden. Volgens de familie van Ayoub had hij de laatste tijd wel twee bêtises uitgehaald, maar stond hij nu onder streng toezicht van zijn vader en was hij op het ogenblik van de feiten aan het chatten op het Internet. Eddy daarentegen had onlangs een moto-ongeval gehad en was gespalkt aan het rechterbeen. Zijn kameraden verklaarden aan Le Figaro dat ze daarom helemaal niet konden begrijpen hoe hij in het incident betrokken zou kunnen geweest zijn, maar het is wel merkwaardig dat de politie die spalk nog niet heeft kunnen opmerken.

Van de kant van de politie komt echter een heel ander verhaal. Volgens een bron van Libération, dicht betrokken bij het onderzoek, zouden de jongeren, ondanks hun jeugdige leeftijd, niet aan hun eerste ondervraging toe geweest zijn en daarom eerder moeilijk onder druk te zetten. Allemaal zouden ze bekend zijn bij de politie voor geweldplegingen, diefstallen en vandalenstreken, en sommigen van hen worden omschreven als «serie-bekogelaars van politiewagens» («serial caillasseurs de voitures de flics»). Voowaar een vrolijke bende dus.

De advocaten van de verdachten zien de zaken dan weer helemaal anders. Zij hebben in ieder geval de heersende sereniteit niet opgemerkt, en doen zelfs ronduit hun beklag over de «mediatieke vuurzee» («embrasement médiatique») die op het dossier zou wegen. Zeker, Minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy was even op bezoek in Marseille en eiste de strengste straffen voor de daders «ongeacht hun leeftijd», maar dat was het dan. Meer zelfs, die uitspraak werd prompt opgevolgd door een betoging van een vijftigtal jongeren met slogans als «Sarko, fais pas ta pub!!!» en «Stop à la Gestapo». In de ogen van sommigen is blijkbaar nu ook al het eenvoudige ondervragen en oppakken van misdadigers een Gestapo-techniek geworden.

Maar misschien is voor hen al het simpele feit dat er überhaupt zoiets als een politie bestaat en dat die ook in hun wijk optreedt al een brug te ver. Bernard Coume, vertegenwoordiger van de politievakbond Alliance pour les Bouches-du-Rhône, schetst het volgende beeld van de situatie in Marseille:
In 1996 telde het departement 6.700 agenten die 40,5 uren per week werkten. In 2006 blijven er daarvan nog slechts 4.000 over die 35 uur doen. De realiteit in het departement is dat er sedert 1 augustus 24 agenten gewond zijn geraakt, meer dan 40 politiewagens bekogeld of volledig vernietigd werden door het vuur, daarvan één legerwagen van de veiligheidspolitie CRS, dat er schoten gelost werden op een politiewagen van de hulpdiensten in het 3de arrondissement van Marseille, en Molotov-cocktails geworpen werden naar het politiecommissariaat van Vitrolles…
Van een vuurzee is er dus wel degelijk sprake, maar niet zoals de advocaten het bedoelden. Op het Internet is er in ieder geval niet veel van te merken: veel meer dan een tiental artikels per krant zijn er over de zaak niet te vinden, en de journalisten schijnen niet echt uit te blinken door ijver om bijvoorbeeld alle mogelijke presidentskandidaten eens uit te vragen wat zij nu van deze zaak vinden. Laat staan dat organisaties, die er anders wel als de kippen bij zijn om één en ander in de juiste richting te duiden en uitgebreid van achtergrondinformatie te voorzien, zich nu opvallend koest houden, en bijvoorbeeld helemaal niet oproepen tot massale betogingen om het ongenoegen van de bevolking te laten blijken en niet in het minst om de democratie nog maar eens te redden. Niets van dat alles.

Mama Galledou had duidelijk het ongeluk dat zij verbrand raakte in een bus door een Molotov-cocktail die uit de verkeerde hoek kwam, en veel meer dan het absolute minimum minimorum qua berichtgeving zal er dus echt niet afkunnen. Gegeven de huidige omstandigheden en de ervaringen van verleden jaar toen Nicolas Sarkozy het naar aanleiding van de rellen in Parijs over racaille (uitschot) had, is dat waarschijnlijk nog het beste ook, om meer en erger te voorkomen. Aan de lezer om daar verdere conclusies uit te trekken…

zondag, november 12, 2006

De Stemmenkampioen volhardt in de boosheid

Begin deze week publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten van de maandelijkse peiling voor oktober. Opvallend: ondanks de verkiezingsuitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober blijft De Stemmenkampioen volharden in de boosheid en kent het Vlaams Belang een relatief hoge score toe, VLD-Vivant een relatief lage.

De prognose van De Stemmenkampioen voor het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA zat zeer dicht in de buurt van de uitslag van 8 oktober, en in de nieuwe peiling blijft CD&V-N-VA op hetzelfde niveau hangen. Voor het Vlaams Belang zijn de zaken echter helemaal anders: de partij zit bij De Stemmenkampioen bijna zes procent hoger dan bij de provincieraadsverkiezingen. Dat betekent dat De Stemmenkampioen in de boosheid blijft volharden wat het Vlaams Belang betreft, ook al is dat hoge niveau van het Vlaams Belang één van de grootste punten van kritiek geweest op deze peiler, zowel voor als na de provincieraadsverkiezingen.

Zoals het Vlaams Belang overschat werd door De Stemmenkampioen, werd de VLD onderschat met bijna vijf procent. Ook hier blijft De Stemmenkampioen op zijn standpunt, en geeft de VLD een score van amper iets meer dan 14%, het andere punt van kritiek van de meeste critici. Merk op dat de peiling van De Stemmenkampioen uitgevoerd werd vóór Bart Somers de revolutie uitriep bij de VLD. Ook sp.a-SPIRIT werd onderschat bij de verkiezingen in oktober, maar daar bleef De Stemmenkampioen wel binnen de foutenmarge. Voor dat kartel tekent De Stemmenkampioen geen verschil op vergeleken met de tweede peiling van september.

Tot slot Groen!. Die partij haalde bij de verkiezingen van 8 oktober exact dezelfde uitslag als op 13 juni 2004. Bij De Stemmenkampioen zit de aanhang van Groen! echter al een hele tijd in een duidelijk dalende trend, en ook hier houdt De Stemmenkampioen voet bij stuk. De partij zit daarmee voorlopig nog net boven de 6% volgens deze peiler, geen al te comfortabel niveau.

Wat moeten we van deze peiling denken? De wedstrijd van Politiek.Net toonde aan dat deelnemers veel meer vertrouwen hadden in De Stemmenkampioen dan in welke andere peiler dan ook. Op de avond van 8 oktober bleek echter dat de laatste peiling er voor het Vlaams Belang en de VLD mijlenver ernaast zat. De verklaring is dat De Stemmenkampioen ervoor kiest voor de prognoses van de federale verkiezingen zich niet te laten beïnvloeden door de resultaten van de voorbije provincieraadsverkiezingen. Dat zou ook de verklaring moeten zijn waarom De Stemmenkampioen er voor het Vlaams Belang en de VLD zo ver naast zat op 8 oktober. Dat is natuurlijk een legitiem standpunt voor een peiler, maar over ten laatste een half jaar zal blijken in hoeverre dat ook werkelijk klopt.

vrijdag, november 10, 2006

Imam Raed Hlayhel verlaat Denemarken

De controversiële imam Raed Hlayhel, verleden jaar nog zeer actief om de stemming tegen Denemarken in de Arabische wereld ten top te drijven, verklaarde maandag dat hij uit Denemarken vetrekt en niet terugkomt:

Ik heb de hele tijd gezegd dat als het Deense gerecht de ochtendkrant Jyllands-Posten weigert te straffen, ik dit land zal verlaten. En dan kom ik ook nooit terug.
Zo ver mij bekend heeft nog niemand hem gevraagd terug te komen. Ik vraag me af waarom…

woensdag, november 08, 2006

Prins Filip op de Bilderberg-conferentie

Dit week-end was er nogal wat te doen rond de vermeende deelname van prins Filip aan een drietal Bilderberg-conferenties. Dat de aanwezigheid van de prins op die conferenties zeer op prijs wordt gesteld zou toch geen verwondering mogen wekken, zeker als we eraan herinneren dat hij de eerste was die vaststelde dat er in de ruimte geen protocol was. De andere deelnemers kunnen daar maar een puntje aan zuigen.

Eerste vaststelling, en dat heb ik in geen enkel ander medium gelezen of gehoord: tante Trix van boven de Moerdijk is voorzitster van deze exclusieve kaartersclub. Als er dus al iets te zeggen valt over de Belgische koninklijke deelnames aan de jaarvergaderingen ervan, dan wel dat het eigenlijk al een ferme blamage is dat prins Filip niet tot de vaste leden, wat zeg ik, het bestuur zelf behoort. Dat zou je toch wel mogen verwachten van onze Benelux-partner, tenminste als ze dat verdrag nog serieus willen nemen. Dat de kroonprins dus slechts een drietal keren mee heeft mogen aanschuiven aan het buffet is volgens mij veel groter nieuws dan dat hij daar niet één maar zelfs drie keer bij is mogen zijn.

Tweede vaststelling: wat zou de prins daar eigenlijk te zeggen hebben gehad? Ik lees dat prof. Rik Coolsaet het prima vindt dat prins «Filip […] met belangrijke mensen uit de wereld van gedachten kan wisselen». Zeker, maar met wat voor indruk zouden die «belangrijke mensen uit de wereld» vandaag zitten na een paar gedachten uitgewisseld te hebben met onze kroonprins? Ik stel mij dat zo een beetje voor, als prins Filip toevallig in de buurt zou komen van, ik zeg maar wat, Bill Clinton of Tony Blair, en hoe dat zou gaan. «Ik ken u. Wat doet u?» Altijd al een klassieker geweest om het gesprek te starten natuurlijk, maar ik ben er wel vrij zeker van dat de tweede dag iedereen hém in ieder geval zal herkennen.

Welke concrete bijdragen zou de prins eigenlijk kunnen leveren op zulke conferenties? Als immigrant van de zesde generatie is hij natuurlijk ervaringsdeskundige wat betreft één van de grootste uitdagingen waar de wereld van vandaag voor staat, en is zijn mening ongetwijfeld van groot belang. Een ander belangrijk thema is dat van de meertaligheid, en het zal wel niet voor niets zijn dat koning Albert II daar de laatste tijd in zijn toespraken zo op hamert. Hoeveel andere deelnemers aan die Bilderberg-conferentie kunnen trouwens een praatje slaan met de voorzitster in haar eigen taal? Ze mogen het hem allemaal eens komen nadoen!

Neen, ik denk dat Rik Coolsaet zich zelfs schromelijk vergist als hij denkt dat het het belangrijkste is dat prins Filip naar die conferenties gaat om daar contacten te leggen. Het is in het belang van die conferentie zelf, en in uiterste consequentie zelfs van de hele mensheid, dat prins Filip daar naartoe gaat om er zijn licht te laten schijnen over de kleine en grote thema's van deze tijd. Het zou immers jammer en ronduit onverantwoord zijn als dat licht onder de Lakense korenmaat zou moeten blijven staan.

zaterdag, november 04, 2006

Le nouveau iD21 est arrivé

Een week geleden gaf ik Jean-Marie Dedecker geen kans met een nieuwe rechts-liberale partij zonder een kartel met het Vlaams Belang. Nu Bart Somers de revolutie binnen de VLD uitgeroepen heeft en de partij een progressieve centrum-koers met een sociaal imago wil laten varen, moet die overweging herzien worden. Blijft de partijvoorzitter verkondigen dat Jean-Marie Dedecker alles is wat de nieuwe VLD niet wil zijn, zou het wel eens kunnen dat hij zal eindigen als de grootste stemmenronselaar voor de Oostendenaar.

In een interview met De Standaard wordt Bart Somers een vergelijking met Nederland voor de voeten geworpen: hij beweert immers dat er in Vlaanderen geen plaats is voor een rechts-liberale partij, en dat een liberale partij per definitie sociaal en progressief moet zijn, maar in Nederland bestaat er toch zoiets als de VVD, die duidelijk een rechts-liberale partij is. En die het veel beter doet dan de links-liberale D'66, op dit ogenblik op sterven na dood. Bart Somers antwoordt daarop koket dat de situatie in Vlaanderen niet vergeleken kan worden met die in het buitenland, want wij hebben een andere geschiedenis gehad. Einde van de analyse, en de journalist schakelt over naar het volgende thema. Makkelijk zat dus.

Alleen, een links-liberale partij, hebben wij dat in Vlaanderen niet nog al eens gehad? Wat was immers iD21 anders dan een poging om een links-liberale partij op poten te zetten? Nota bene vanuit een partij die zichzelf als Vlaams definieerde en eerder tot de rechtse flank van het politieke spectrum werd gerekend. Het is jammer dat de journalisten Wouter Verschelden en Steven Samyn Bart Somers de gelegenheid niet gunden om eens zijn licht over dat initiatief te laten schijnen. Of waarom ook die vergelijking niet opgaat. In ieder geval is het zo dat Bert Anciaux via het ommetje van iD21 uiteindelijk de Volksunie in twee wist te splitsen: zelf kwam hij uiteindelijk via het vehikel van SPIRIT bij de sp.a terecht, terwijl de andere helft onder leiding van Geert Bourgeois de N-VA vormde, vandaag in kartel met de eertijds door de Volksunie zo verguisde CD&V.

Als er een parallel met iD21 getrokken mag worden, dan zal vroeg of laat geformaliseerd worden wat Jean-Marie Dedecker en Hugo Coveliers vandaag al aan iedereen die het horen wil verkondigen: dat de VLD een bijhuis is van de sp.a, en dat de toekomstige kartelpartner bij de komende verkiezingen zal verschrompelen. Afhankelijk van hoeveel en hoe snel Jean-Marie Dedecker kiezers en mandatarissen uit de VLD van vandaag weet over te halen naar zijn nieuwe partij, wordt dat iets voor 2009 of 2011, maar een eerste proef staat al geprogrammeerd voor de lente van volgend jaar met de federale verkiezingen. Lijdt de partij dan een zwaar verlies, dan kunnen er twee dingen gebeuren: er rollen koppen, of de partijleiding volhardt in de boosheid. Het laatste is dan misschien nog het meest waarschijnlijke als de partij federaal aan de macht blijft in een tripartite.

Maar wat dan met Jean-Marie Dedecker? De vraag is of hij uiteindelijk zal willen aansluiten bij het Vlaams Belang, al dan niet via kartelpartner VLOTT van collega-verstoteling Hugo Coveliers, dan wel op eigen kracht naar de kiezer wil gaan. Sluit hij zich aan bij het Vlaams Belang, loopt hij het risico in een zelfde situatie als Hugo Coveliers en Bert Anciaux terecht te komen, namelijk die van randfiguur in de marge van grote broer, die wel enkele kruimels toegewezen kan krijgen en van zichzelf mag vinden dat hij het verschil maakt, maar door de buitenwacht niet al te serieus genomen wordt wat de aanhang betreft. Ik kan begrijpen dat iemand met zijn karakter daarvoor bedankt. Bovendien duikt het probleem op dat het in dat scenario wel eens heel moeilijk zou kunnen worden om voldoende volk van de VLD over te kunnen halen over te stappen naar VLOTT. Ik weet niet of iemand als een Boudewijn Bouckaert bereid zal zijn zulke stap van Jean-Marie Dedecker te volgen.

Een eigen partij dan maar, bijvoorbeeld onder de naam Rechts-Liberaal? Voor figuren als Boudewijn Bouckaert zou het dan in ieder geval gemakkelijker worden om Jean-Marie Dedecker te volgen. De vraag is dan hoe goed zulke partij het kan doen bij de verkiezingen. Zeker, Jean-Marie Dedecker haalde zo'n 40% van de stemmen bij de laatste verkiezing van de partijvoorzitter bij de VLD. Maar als je grosso modo een gelijkheidsteken mag zetten tussen partijleden en kiezers, en je stelt dat 10 van die 40% vandaag reeds vertrokken zijn, en een andere 10 nooit zullen vertrekken, dan spreken we op nationale basis van slechts 4 à 5% van de stemmen. (Vraag: zijn dat de 4 à 5% die bij een peiling als De Stemmenkampioen wel zéggen dat ze voor het Vlaams Belang zullen stemmen, maar als puntje bij paaltje komt «met de dood in het hart» toch maar weerkeren naar de blauwe stal?) Daarmee haal je hoe dan ook met wat geluk in de kieskring Antwerpen één zetel binnen, als je daar al de kiesdrempel weet te halen, maar veel meer zit er uiteindelijk niet in.

Dat wordt echter helemaal anders als Bart Somers de komende maanden blijft herhalen dat de VLD progressief en sociaal moet en zal zijn, en dat Jean-Marie Dedecker en zijn partijtje de tegenpool van die nieuwe VLD zijn. Het beeld wordt dan veranderd van persoon Jean-Marie Dedecker die als ruziestoker uit de liberale partij werd gezet naar Rechts-Liberaal die als ideologie afgestoten wordt door de links-liberale VLD. Meteen wijst Bart Somers daarmee ook een deel van zijn eigen aanhang van die voorzittersverkiezingen de deur richting Jean-Marie Dedecker omwille van ideologische redenen, en is een aandeel van 5 à 10% van de stemmen in Vlaanderen plots wel een realistisch scenario, zeker als ook Hugo Coveliers overgehaald kan worden zijn VLOTT aan Rechts-Liberaal te koppelen. Noël Slangen zou dat toch maar beter eerst eens allemaal goed doordenken voor hij zijn partijvoorzitter werkelijk op dat pad zet, ook al zijn het de federale verkiezingen van 2007 niet waarop hij afgerekend zal worden.

Quota voor holebi-predikanten?

Terwijl een deel van de Noorse lutherse Kerk nog niet helemaal klaar is met holebi-predikanten zonder meer, wil de Noorse Vereniging voor Lesbische en Homofiele Emancipatie (LLH, Landsforeningen for lesbisk og homofil frigjøring) dat er voor hen quota ingevoerd worden. Een andere holebi-vereniging, de Open Kerkgroep (Åpen kirkegruppe), is dan weer van mening dat bisdommen die positief staan tegenover holebi-predikanten hen actief zouden moeten opzoeken en aanwerven.

De LLH stelt vast dat holebi-predikanten niet overal even welkom zijn, en in sommige gevallen worden hun sollicatities zelfs niet eens overwogen wanneer een nieuwe predikant aangesteld moet worden. De woordvoerder van de vereniging, Nils Riedl, gaat zelfs zover te stellen dat de strijd voor holebi-predikanten vergeleken kan worden met die voor vrouwelijke predikanten. Hoe dan ook wil de vereniging de positie van de holebi's binnen de Noorse lutherse Kerk verbeteren door quota op te leggen. In een reactie laten zowel de sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap) als het conservatieve Rechts (H, Høyre) weten dat zij de strijd voor meer holebi-predikanten wel steunen, maar niet de quota omdat die volgens hen op langere termijn niet in het voordeel van de holebi's zullen uitdraaien.

Men kan zich ergeren aan de vraag van LLH, of de hele zaak humoristisch opvatten en zich afvragen of er binnenkort soms ook quota voor atheïstische predikanten in de lucht zullen hangen. Wie voor de laatste optie kiest zal misschien het lachen vergaan wanneer hij herinnerd wordt aan het verhaal van de Deense predikant Thorkild Grosbøll die verklaarde niet meer in God te geloven, of na enige commotie en na een korte schorsing dan toch wel.

Wat ontbreekt nog in dit verhaal van quota en surrealistische voorstellen? Quota voor moslim-predikanten misschien? Geloof het of niet, maar in Zweden gaan af en toe stemmen op om alvast het Zweeds uit de naam van de Svenska Kyrkan te schrappen, wegens mogelijk te afstotend tegenover allochtonen. In een multiculturele maatschappij moet volgens sommigen ook de Kerk multicultureel worden, en immigranten opnemen in haar midden. Verwijzingen naar het Zweedse in de Zweedse Kerk zijn daarom uit den boze. Gaat men op dat élan verder, zullen vroeg of laat ook wel moslim-predikanten volgen.

Tweeduizend jaar geleden werd het christendom gesticht door een blanke, jonge, gelovige man, en als we de De Da Vinci Code moeten geloven, was Hij nog heteresexueel ook. Krijgt echter bijvoorbeeld de Open Kerkgroep haar zin, betekent dit dat predikanten zoals Hem in sommige «verlichte» bisdommen binnenkort eerder de uitzondering dan de regel zullen vormen. Als God nog eens de wereld wil redden, zendt Hij maar beter zijn zwarte lesbische dochter die niet al te veel in Hem of haar broer gelooft.