dinsdag, augustus 28, 2007

Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België

Nationaliteiten van ondertekenaars van de petitie «Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België»De Luikse Marie-Claire Houard startte eerder deze maand een internetpetitie onder de titel «Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België» in een reactie op de communautaire strubbelingen van de voorbije weken en maanden. Als die petitie echter al iets aantoont, dan wel dat Wallonië en Vlaanderen in de praktijk inderdaad al twee totaal gescheiden landen zijn. Een korte analyse toont immers aan dat niettegenstaande de peiling ook al in de Vlaamse media vermeld werd, vrijwel alleen Franstaligen de petitie ondertekenen.

Wie de petitie ondertekent geeft zelf zijn woonplaats, land en nationaliteit op, en aangezien de ondertekenaars niet uit een lijst kiezen maar de velden zelf moeten intikken, valt gemakkelijk af te leiden of de betrokkene Frans-, Nederlands-, Duits- of anderstalig is. Daarmee kan een kleine talentelling onder de ondertekenaars opgesteld worden, en het resultaat van die talentelling toont precies dat aan waar Marie-Claire Houard zich wil tegen afzetten: namelijk dat Vlaanderen en Wallonië niet veel meer met mekaar te maken hebben.

Landen van ondertekenaars van de petitie «Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België»Of we nu naar de landen of de nationaliteiten kijken, de conclusie is telkens dezelfde: zo'n 90% van de ondertekenaars is Franstalig, 5% is duidelijk Nederlandstalig, terwijl de rest waarschijnlijk nog eens in dezelfde verhouding tussen de twee verdeeld moeten worden. Dat wil zeggen, behalve de 0,8% die voor het land «Belgium» invulde, en de 0,1% die «Belgien» opgaf. Het werkelijk aandeel Franstaligen ligt dus waarschijnlijk dichter bij de 94% dan de 90%.

CD&V-verraad gedocumenteerd en gefotografeerd?

Een fotograaf nam een foto van een vertrouwelijk document dat Jean-Luc Dehaene op zijn schoot had liggen bij het buitenrijden uit kasteel Belvédère. Een onvoorzichtigheid van Jean-Luc Dehaene –hij heeft geen reden om zich boos te maken– die wel eens grote gevolgen zou kunnen hebben: het documenteert namelijk het verraad van de CD&V, want Yves Leterme bevestigde ondertussen aan Knack dat de werknota afgelopen week-end opgesteld werd samen met enkele CD&V-kopstukken. Bart de Wever liet al weten van het document niets af te weten.

De Franstaligen verwijten Yves Leterme dat hij nog teveel Vlaams was en te weinig «staatsman» tijdens de voorbije formatio interrupta. Het is nochtans duidelijk dat Yves Leterme en de Vlaamse onderhandelaars met hem reeds zeer ver gegaan waren in hun toegevingen tegenover de Franstaligen. Van de vijf resoluties van het Vlaams parlement uit 1999 was immers al lang geen sprake meer, en Bart de Wever gaf dat zelf ook toe. Zeker, de Franstaligen wisten een lange waslijst van Vlaamse eisen te lekken, maar om het gastronomisch uit te drukken: 95 borrelnootjes maken nog geen volwaardige maaltijd, integendeel zelfs. Er is dan ook weinig reden om tevreden te zijn over het Vlaamse front van de laatste weken: de Vlaamse onderhandelaars hebben zich op Hertoginnedal uitgekleed tot op hun onderbroek, en de enige reden waarom de onderhandelingen uiteindelijk toch op niets uitgedraaid zijn is dat Joëlle Milquet wou dat de Vlaamse onderhandelaars helemaal in hun blootje gingen staan. De toekomst zal uitwijzen of van haar dit verstandig was of niet. Op dit ogenblik lijkt het van wel.

Overlopen we immers eens de inhoud van de werknota, nogmaals, volgens Yves Leterme in Knack opgesteld door enkele CD&V-kopstukken (welke?):

Staatshervorming wordt buiten regeringsvorming gehouden.
→ Eerste verraad van CD&V: de partij heeft tot nog toe steeds geëist dat de staatshervorming een deel zou uitmaken van de regeringsvorming.

Wel oplossing splitsing BHV in regeerakkoord, liefst in formule die geen 2/3 vereist.
→ Tweede verraad van CD&V: de partij heeft tot nu toe steeds geëist dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst zou worden vóór ze tot een federale regering zou toetreden. Bovendien betekent dit dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met een enkelvoudige Vlaamse meerderheid, bijvoorbeeld op 6 september al, niet aan de orde is.

Regering tot juni 2009.
Juni 2009 alle verkiezingen, alle parlementen legislatuur van 5 jaar. OW wijzigen.

→ Derde verraad van de CD&V: zulke constructie betekent immers dat de autonomie van het Vlaams Parlement en zeker de Vlaamse Regering sterk teruggeschroefd zullen worden. Vanaf 2009 mag verwacht worden dat de Vlaamse Regering opnieuw een afspiegeling van de federale Belgische Regering zal zijn, en niets anders.

Groep zes ervaren politici onder leiding voorzitter van Kamer en Senaat werken voorstel staatshervorming uit tegen eind van het jaar. Moet goedgekeurd door Kamer en Senaat tegen juli 2008 of eind 2008.
→ Het beproefde recept van de Costa dus…

Is deze formule voldoende om cdH te ontdooien en volop te laten meewerken aan oranje-blauw?
→ Deze passage verraadt wie op dit ogenblik meester (of moeten we zeggen maîtresse?) is van de regeringsonderhandelingen. Dit kwam trouwens al duidelijk tot uiting op de wijze waarop cdH ervoor zorgde dat er geen informateur uit haar rangen aangeduid werd: op die manier hoeft die partij geen toegevingen voor te stellen bij monde van een vertegenwoordiger die zich als «staatsman» moet voordoen.

Wil PS aan staatshervorming meewerken buiten regering met perspectief van ontbinding in 2009? (is voor hen een voordeel - kunnen opnieuw grootste partij worden)
→ Een interessante overweging van de kant van de CD&V: zij halveert blijkbaar graag de duur van de regering en geeft zelf haar sterke positie in Kamer en Senaat op om toch maar twee jaar aan de Belgische macht te kunnen zijn.

Als PS een regering wil dan wellicht CD&V - VLD - MR - PS - cdH?
Deze formule heeft 2/3: onderhandeling bij vorming regering? Of toch buiten regering?
→ Ontbreekt hier geen kartelpartner?

Is MR bereid zijn federale bonus opnieuw in balans te leggen in 2009?
Wil MR oranje-blauw voor 2j? Dan eerst BHV oplossen.

→ Zoals reeds eerder vermeld: CD&V is dat blijkbaar wel.

Quid N-VA (is nodig voor oranje blauw)
→ Voorwaar een goede vraag!

De indruk die blijft na het lezen van deze nota is dat CD&V bereid is zeer ver te gaan om toch maar te kunnen deelnemen aan de Belgische macht. Het opblazen van het Vlaams Kartel is een optie die misschien niet meteen de voorkeur meedraagt, maar die duidelijk wel al overwogen wordt. De geheimzinnige mededeling van Yves Leterme aan Knack dat hij binnen enkele weken reeds een nieuwe regering verwacht kan niets anders betekenen dan dat de CD&V op relatief korte termijn bereid is zeer ver te gaan, als dat moet. Dat men bij N-VA niets afweet van het scenario dat Jean-Luc Dehaene meenam naar de koning spreekt trouwens boekdelen.

In dat verband is er nog een element. De huidige processie van Ministers van Staat naar Belvédère heeft meer weg van een mobilisatie van alle staatsbehoudende krachten dan een doordeweekse consultatieronde. Van geen enkele van de opgetrommelde Ministers van Staat kan verwacht worden dat ze bij de Koning de Vlaamse zaak zouden verdedigen, dat wil zeggen, noch zouden willen verdedigen noch zouden durven verdedigen. Integendeel zelfs. Sommige van hun Franstalige tegenhangers daarentegen zijn zelfs legendarisch wat hun Vlamingenhaat betreft. De vraag is dan ook welke raad zij de Koning zouden kunnen geven en waarom zij opgetrommeld worden. Wil de Koning zich langs Franstalige zijde volledig indekken en tegelijk op de CD&V de raison d'état doen inwerken, in de hoop dat die partij haar programma en kartelpartner overboord gooit om België nog eens twee jaar respijt te geven? Afgaande op de werknota van Dehaene/Leterme lijkt alvast dit goed te lukken.

donderdag, augustus 23, 2007

Koning Albert doet een Joëlle Milquet

Koning AlbertMerkwaardig. Al ongeveer twee maanden heerst er een lichte crisissfeer, die de laatste week bijzonder acuut is geworden: niet alleen moest hij vorig week-end zelf deelnemen aan de regeringsformatie, maar deze nacht werd er vergaderd tot half vijf 's morgens in hoop dat er toch nog een oplossing zou gevonden worden. En waar zit de koning dan als Yves Leterme zijn ontslag wil indienen als formateur? Niet aan de radio of de buis gekluisterd in Laken, maar ergens in Zuid-Frankrijk op vakantie. Onbegrijpelijk.

Wat is eigenlijk de functie van een koning? Af en toe een toespraak op radio en TV houden, een militaire parade bijwonen, lintjes uitdelen en de eed afnemen van ministers, voor een nageslacht zorgen, handtekeningen zetten onder wetteksten, niet bepaald veel om overwerkt van te raken dus. En verder, inderdaad dus, om de vier jaar het post-electorale circus in gang trekken en aan de gang houden door informateurs, formateurs en onderhandelaars te benoemen, te ondervragen en te ontslaan.

Je zou dan denken dat, wanneer België door een existentiële crisis van formaat gaat zoals nu, hij op het paleis in Laken op elk uur van de dag klaar zou zitten om de formateur te ontvangen en met raad en daad bij te staan als dat nodig is. Gaat België eraan, is hij meteen ook de eerste die werkloos wordt. Of beter gezegd: mag hij met pensioen, want uiteindelijk is het vooral prins Filip die het gelag zal moeten betalen als België uiteenspat. Maar afgaande op het vakantiegedrag van de koning lijkt het er echter op dat het hem allemaal eigenlijk geen ene moer kan schelen. Waar zat hij immers vandaag, niettegenstaande zowat iedereen in België reeds sedert deze morgen wist dat de kans zeer groot was dat Yves Leterme tegen de avond zijn ontslag zou willen indienen? In het Zuiden van Frankrijk! En da's meteen al de tweede keer dat Yves Leterme zo'n gaffe overkomt! Blijkbaar hadden zelfs de onbenullen die voor «koninklijke entourage» moeten doorgaan het niet de moeite gevonden sire even op te bellen met de boodschap dat dit niet echt het moment was om ver weg van Brussel aan de rand van een zwembad cocktails te zitten drinken. Of zou misschien zijn zoontje ginder ziek te bed liggen?

Gevolg van dit alles: Yves Leterme zat urenlang op Hertoginnedal te wachten tot het Zijne Koninklijke Hoogheid eindelijk beliefde naar het land terug te keren zodat hij zijn ontslag kon indienen. Of hoe de koning niet alleen een aperte desinteresse toonde voor wat eigenlijk zijn voltijdse job is, of zou moeten zijn, maar bovendien het proces van de regeringsvoring voor meerdere uren totaal blokkeerde. Een president zou zoiets eens moeten proberen – hij zou meteen zelf zijn ontslag mogen dienen.

Nog goed dat een koning veel goedkoper is dan een president, of niet soms?

woensdag, augustus 22, 2007

Geen nieuwe intentieverklaringen!

Yves LetermeYves Leterme werkt op dit ogenblik aan een «doorstart» voor de onderhandelingen over een oranje-blauwe regering, maar daarvoor moeten wel twee problemen opgelost worden: een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en een staatshervorming. Wat het eerste betreft zou Yves Leterme een wit konijn in zijn hoed hebben, voor het tweede zou er een regeringsakkoord moeten komen met «voldoende garanties» voor die delen die een tweederde meerderheid vergen. Alleen, als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde toch maar vijf minuten politieke moed vraagt, waarom duurt het dan zo lang om de oplossing ook op papier te zetten? En hoe zullen die «voldoende garanties» eruit zien?

Wie was dat ook al weer die verklaarde dat voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde slechts vijf minuten politieke moed nodig waren? Vandaag is Yves Leterme formateur, en ondertussen toch al een paar dagen aan het schrijven aan een voorstel tot splitsing van de kieskring waar alle partijen vrede mee kunnen nemen. Heeft Yves Leterme soms last van de beruchte «angst voor de witte bladzijde», en krijgt hij geen woord op papier gezet? Of heeft hij angst voor iets anders? Er bestaat immers een splitsingsvoorstel, en voor dat splitsingsvoorstel bestaat er wel degelijk een meerderheid in de Kamer, maar indien die meerderheid bijvoorbeeld op 6 september een splitsing werkelijk zou doordrukken, mag Yves Leterme een groot kruis maken over zijn carrière als federaal Eerste Minister. Een betere illustratie van waarom de kieskring na veertig jaar nog steeds niet gesplitst is, is amper denkbaar.

Een ander probleem vormen die delen van de beloofde en geëiste staatshervorming waarvoor een tweederde meerderheid nodig is in de Kamer. Rooms-blauw beschikt niet over zo'n meerderheid, en cdH verzet zich tegen gelijk welk akkoord dat beroep zou doen op een tweederde meerderheid. De term die in dit verband de laatste dagen meermaals is opgedoken, is dat het regeringsakkoord «voldoende garanties» zou moeten bevatten om vroeg of laat tot een tweederde meerderheid te komen. Maar wat betekent dat eigenlijk, «voldoende garanties»? Zal een soort intentieverklaring, waarmee VLD en sp.a CD&V en N-VA mooi voor de aap hielden in de Vlaamse Regering ook deze keer volstaan? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar Yves Leterme is misschien geen ezel en wil zich als een geit graag nog eens een tweede keer bij de bok zetten. Of zal er deze keer ook sprake zijn van een resultaatsverbintenis, waarbij bijvoorbeeld CD&V en N-VA zich terugtrekken uit de federale regering indien er voor Kerstmis zo geen meerderheid gevonden wordt? Met het gevaar natuurlijk dat tegen dan de ministerportefeuilles zo comfortabel zitten dat men er onder geen beding nog afstand van wil doen? Benieuwd dus of die garanties werkelijk garanties zullen zijn, dan wel eerder in de categorie volksbedrog geklasseerd dienen te worden.

zondag, augustus 19, 2007

De kleine Johan, eenzaam en verlaten in Oostende

Johan vande Lanotte vindt het onaanvaardbaar dat koning Albert II een pauze in de onderhandelingen inlast en de rooms-blauwe partijvoorzitters eens zelf aan de tand wil voelen. Hij zegt dat niet alleen als politicus, maar ook als professor grondwettelijk recht. Laat het echter duidelijk zijn: hij zegt dat vooral als voorzitter van een noch roomse noch blauwe partij die graag ook eens op Belvédère op de koffie was geweest.

Wat zegt Johan vande Lanotte daar allemaal? «De koning wordt nu degene die voor een stuk de onderhandelingen moet gaan voeren. Ik denk niet dat het staatshoofd dat kan en mag doen. Het is net belangrijk in een land als België dat het koningschap voor iedereen een neutraal gegeven is.» Ik loof de Nobelprijs voor de naïviteit uit aan degene die wil geloven dat als Johan vande Lanotte ook een telefoontje had gekregen uit Laken, hij precies hetzelfde zou gezegd hebben, niet alleen aan de pers maar vooral ook aan de koninklijke bode die hem de uitnodiging moest overbrengen. En dan nog als professor grondwettelijk recht. Wat meer is: als hij tussen de tijd dat ik dit schrijf en jij, lezer, dit leest alsnog een koninklijk telefoontje zou krijgen, durf ik te wedden dat hij over zijn eigen voeten zou struikelen om zo snel mogelijk in de wagen te raken richting Brussel.

Want dat is natuurlijk de reden waarom Johan vande Lanotte vandaag zo slechtgehumeurd is, vooral dan als professor grondwettelijk recht, namelijk dat hij zich in het verre Oostende vergeten voelt. Zelfs Bart de Wever kreeg een telefoontje om even te horen hoe het ermee zat, en of hij misschien ook op bezoek zou willen komen als ook Olivier Maingain dan zou mogen –Bart de Wever was gelukkig zo slim voor die eer te bedanken–, maar Johan vande Lanotte werd zelfs dat (nog) niet gegund. Hij voelt zich in dezelfde zak gezet als Vera Dua van Groen!, Frank Vanhecke van het Vlaams Belang en, horresco referens, stadsgenoot Jean-Marie Dedecker van Lijst Dedecker. Je zou al voor minder met een professoraal slecht humeur rondlopen.

En dan te bedenken dat hij in paarse en voor hem dus veel betere tijden nog zo zijn best heeft gedaan als biechtvader, samen met Didier Reynders, om Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen, of samen te houden, of wat het ook was, enfin, vooral om de federale regering bijeen te houden en de koning te dienen. Stank voor dank, zegt men dan: de ene biechtvader mocht in juni een lààààng nummertje opvoeren als informateur en mag straks misschien weer minister spelen, de andere rest niets anders dan in Oostende als burgemeester wat te zitten mokken en zich verder te concentreren op zijn carrière als professor. De koning heeft duidelijk een kapitale fout gemaakt door zo een trouwe en gewillige lakei als Johan vande Lanotte over het hoofd te zien.

En weet je wat ik denk? Dat het Paleis achter de schermen wel degelijk ook contact met Elio di Rupo van de PS heeft, of gehad heeft, en dat Johan vande Lanotte dat weet. Het Paleis zou gek zijn als het dat niet zou doen, maar Johan vande Lanotte werd daarmee wel met zijn neus heel hard op de feiten gedrukt: dat hij in het federale België, als puntje bij paaltje komt zoals vandaag, een quantité négligeable is, en dat doet pijn. Hier is een wonde geslagen, en om die wonde te helen zal er een gebaar moeten komen. Een uitnodiging om even op de koffie te komen, en desnoods maar over basketbal te praten bijvoorbeeld. Zolang hij maar in zijn auto mag kruipen om uitgebreid gefotografeerd te kunnen worden op de oprit van Belvédère, eerst om binnen te rijden –nieuwsflash op de radio!–, en een uurtje later weer buiten te rijden. En dan vooral heel gewichtig niets te zeggen, want: de Kroon mag niet ontbloot worden. Paris vaut bien une messe, Johan vande Lanotte dan toch ook une petite kermesse zeker?

zaterdag, augustus 18, 2007

1 Milquet = 1 De Wever in het kwadraat

Als zowel Joëlle Milquet als Bart de Wever dan toch als prototypes van de onredelijke politicus door het leven moeten gaan, kunnen we hun namen even goed gebruiken als maat van onredelijkheid. Wie bovendien Joëlle Milquet aan de gang zag na het overbrengen van de Franstalige communautaire eisen aan Yves Leterme zal het er ook niet moeilijk mee hebben haar naam te verbinden aan arrogantie. We hebben dan ook meteen het verband tussen arrogantie en onredelijkheid: 1 Milquet (arrogantie) komt overeen met 1 De Wever (onredelijkheid) in het kwadraat.

Volgens de Franstaligen is Bart de Wever (en met hem voorlopig ook de rest van de Vlaamse onderhandelaars) onredelijk omdat hij een aantal bevoegdheden van het federale naar het regionale niveau wil verschuiven. Onredelijk? Eigenlijk eist hij niet meer dan dat de Vlamingen in een aantal cruciale materies eindelijk zélf beslissingen zouden kunnen nemen, zonder Franstalige inmenging. Met als neveneffect dat ook de Franstaligen hun eigen boontjes zullen kunnen doppen. Met hun weigering zijn de Franstaligen klaarblijkelijk van mening dat dit een gevaarlijke zaak is, maar de enige reden die ik kan bedenken die niet uitgaat van een congenitale imperialistische drang van de Franstaligen om baas te blijven spelen in Vlaanderen is de volgende: angst dat de Vlamingen wel eens een beleid zouden kunnen uitstippelen dat beter is dan wat ze zelf kunnen bedenken. De psychose en de complexen waar de Franstalige politici vandaag mee geplaagd zitten is hoe dan ook voer voor psychologen.

De eisen van Joëlle Milquet zijn echter van een andere categorie: verschuiving van de taalgrens en opheffing van de taalpariteit in Brussel. En haar optreden voor de camera's toonde duidelijk aan dat die eisen meer als provocatie aan het adres van de Vlamingen dienst moesten doen dan als echte eisen aan een onderhandelingstafel. Het was haar aan te zien dat zij zich danig op haar ziel getrapt voelde omdat zij, als Franstalige, ondertussen al een volle drie weken aan tafel had moeten zitten met die boerenpummels van een Vlamingen die dan nog het lef hebben te weigeren hun verkiezingsbeloftes zomaar in te slikken op het signaal van haar vingerknip. Maak dat mee, en, erger nog, ten koste van een vakantie in het Zuiden van la douce France dan nog wel!

Hoe dan ook, haar eisen kunnen gemakkelijk uitgedrukt worden in vierkante kilometers: 161,4 km² voor het Brusselse Gewest en 50,78 km² voor de zes faciliteitengemeenten. Was Vlaanderen een soevereine staat geweest, had men al lang het Vlaams Parlement bij hoogdringendheid bijeengeroepen om deze claim te bespreken – en in duidelijke taal te verwerpen. Het is opmerkelijk dat voorzitster Marleen Vanderpoorten dat nog niet gedaan heeft, ook al is zij lid van diezelfde Open Vld die nu al enkele weken de ene straffe Vlaamse verklaringen na de andere aflegt. Misschien is het nog niet tot in Lier doorgedrongen dat partijvoorzitter Bart Somers zijn gewaden van flamingante Belg (wie herinnert het zich nog?) heeft afgelegd. En zo lang is de afstand tussen Mechelen en Lier nu ook weer niet.

Maar om terug te keren naar de eisen van Bart de Wever en Joëlle Milquet: waar ik de eisen van Bart de Wever opvat als eerder lineair, zijn die van Joëlle Milquet duidelijk op meer oppervlakte –durf ik «Lebensraum» schrijven?– voor de Franstaligen gericht. Daarom ook dat ik durf te stellen dat als Bart de Wever onredelijk is, Joëlle Milquet onredelijk in het kwadraat is. Wat koning Albert II haar verteld heeft tijdens de audiëntie op kasteel Belvedère weet ik niet, maar tenzij hij partij voor de Franstaligen heeft gekozen, moet hij haar eens goed ingepeperd hebben dat zulke claims voor meer grondgebied zeker niet evenredig met de Vlaamse communautaire eisen kunnen genoemd worden, en beter opgeborgen worden als zij nog van plan is ooit deel uit te maken van een Belgische federale regering. Heeft hij dat niet gedaan, dan rest Yves Leterme nog slechts één keuze wanneer hij op zijn beurt ontvangen zal worden in audiëntie: zijn ontslag als formateur in te dienen, vervolgens zijn partijvoorzitter de opdracht te geven samen met N-VA en het Vlaams Belang (en graag ook Open Vld, als zij het tenminste echt meenden met hun Vlaamse retoriek van de laatste weken) de onafhankelijkheid uit te roepen in het Vlaams Parlement, en hem voorlopig te laten installeren als president van de Vlaamse republiek tot er presidentsverkiezingen gehouden zijn later dit jaar. Ik kan me immers niet inbeelden dat een fatsoenlijk man en een fatsoenlijke partij verder nog iets te maken zouden willen hebben met het Franstalige geboefte dat nog steeds niet geleerd heeft de grenzen van Vlaanderen te respecteren.

donderdag, augustus 16, 2007

Hogere wiskunde en statistiek bij Het Belang van Limburg

Wie dacht dat De Standaard het nogal bruin bakte in de berichtgeving over de peiling van La Dernière Heure van eergisteren, houdt zich beter weg van Het Belang van Limburg. Hogere wiskunde en statistiek is duidelijk de sterkste kant niet van de arme journalist die de opdracht kreeg over de peiling een stukje uit zijn toetsenbord te tokkelen.

Geniet mee van een deel van de bespreking van de peiling in kwestie in Het Belang van Limburg:
In Franstalig België zijn er blijkbaar dan weer alleen maar winnaars: MR 13,83% (+1,31%), PS 12,25% (+1,39%), cdH 8,50% (+2,44%) en Ecolo 12,85% (+7,75%).
De vraag van één miljoen is dan: hoe is dit mogelijk? Zijn er de afgelopen drie maanden verhoudingsgewijs veel meer Franstaligen meerderjarig geworden dan Vlamingen? Of zijn de Vlamingen in Brussel-Halle-Vilvoorde zo onder de indruk van de onderhandelingstechnieken en niet in het minst argumenten van de Franstalige partijen op Hertoginnedal dat ze massaal overgelopen zijn van de Vlaamse partijen naar de Franstaligen? Als dat waar is, kan Brussel-Halle-Vilvoorde misschien toch gesplitst worden voor de Franstalige partijen, op voorwaarde dat beide kieskringen naar het Waalse Gewest overgeheveld worden.

Of zou het kunnen dat de verhouding Vlamingen tegenover Franstaligen in de peiling van La Dernière Heure niet helemaal overeenkomt met de nationale verhoudingen, waardoor er een vertekening is ontstaan in het voordeel van de Franstaligen? Hmmmm, neen, dat laatste is zonder meer uit te sluiten, want dan zou La Dernière Heure dat ongetwijfeld vermeld hebben. De resultaten zijn gewoon «op zijn minst merkwaardig», om Het Belang van Limburg te citeren, maar meer moet daar dus vooral niet achter gezocht worden. Laat staan over nagedacht.

En als we ons aan een voorzichtige extrapolatie mogen wagen: als de Franstalige partijen op deze manier verder blijven «onderhandelen» op Hertoginnedal behalen ze tegen de verkiezingen van 2009 ieder apart misschien wel allemaal scores van boven de 100%? Dat de Vlamingen dan maar eens een tweederde meerderheid gaan zoeken voor hun staatshervorming!

woensdag, augustus 15, 2007

La Dernière Heure: Absolute meerderheid voor CD&V-N-VA?

Moeten we lachen of huilen met de peiling van La Dernière Heure van gisteren? Rekening houdend met het feit dat «kwaliteits»kranten erin slagen de resultaten van de peiling klakkeloos over te nemen, zonder ook maar enige reflectie, lijkt huilen misschien toch beter gepast dan lachen.

De resultaten van de peiling van La Dernière Heure zijn, zoals de krant zelf schrijft, carrément étonnants, en de bespreking van de resultaten nog étonnanter. Om te beginnen heeft men de peiling blijkbaar op een federaal niveau afgenomen, in plaats van één voor Vlaanderen en één voor Wallonië, waardoor de resultaten er op het eerste zicht misschien een beetje aan de lage kant uitzien. Splitst men de resultaten echter uit naar twee regionale peilingen zodat ze ook vergelijkbaar worden met de resultaten van andere peiling en verkiezingen op een schaal die we gewoon zijn, dan blijkt dat de peiling alleen maar klinkklare onzin kan zijn.

Moeten we immers werkelijk geloven dat het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA morgen in zetels een absolute meerderheid zou halen, terwijl het Vlaams Belang zo goed als gehalveerd zou worden? In Franstalig België verdubbelt Ecolo zelfs zijn score van dertien procent, en wordt even groot of zelfs groter dan de PS. Om helemaal te bewijzen dat de reporter van dienst bij La Dernière Heure werkelijk niet kan tellen: bij een winst van bijna twintig procent voor CD&V-N-VA aan Vlaamse zijde en dertien voor Ecolo aan Franstalige schrijft hij of zij dat «sur l'échantillon interrogé, seuls 6,13 pour cent des sondés avouent qu'ils modifieraient leur vote s'ils devaient repasser rapidement par les urnes» (mijn accentuering). Mijn gok? Kiezers van CD&V-N-VA en Ecolo zijn zwaar oververtegenwoordigd in de peiling, en de resultaten werden daar niet voor gecorrigeerd. Of dit ook iets te betekenen heeft voor de resultaten van de andere vragen laat ik over aan het beoordelingsvermogen van de lezer.

Bij De Standaard tikt men in ieder geval rustig het bericht uit La Dernière Heure (via Belga) over, met het verstand duidelijk op nul. Heeft het er iets mee te maken dat de boodschap van de peiling («Belgen willen geen communautaire crisis») zo goed klinkt dat de kwaliteit van de peiling wel van tiptop kwaliteit móet zijn? Noch bij Belga noch bij De Standaard heeft men blijkbaar in de gaten dat de resultaten van de peiling federale getallen zijn, toch wel iets heel anders dus dan «CD&V blijft op kop in Vlaanderen (25,89 procent heeft de intentie op de partij te stemmen)» (opnieuw mijn accentuering). Dat het Vlaams Belang naar de vierde plaats zakt gaat er ook goed in, al wordt het subtiel aan de man gebracht: «CD&V […] gevolgd door Open VLD en sp.a-SPIRIT». Dat men er toch ineens toch bijschrijft dat het Vlaams Belang twee maanden na de federale verkiezingen al zo verschrompeld is dat het met de kiesdrempel vecht! Of niet dan? Ja, zelfs bij sp.a-SPIRIT moeten ze zich stilaan zorgen beginnen maken…

maandag, augustus 13, 2007

Samenvallende verkiezingen de oplossing?

De vraag naar samenvallende verkiezingen, in de praktijk superverkiezingen op regionaal, federaal en Europees niveau om de vijf jaar, duikt af en toe op als een soort electorale Steen der Wijzen die de problemen van de dag zou moeten oplossen. Zo ook nu weer: in een opinieartikel in De Standaard pleit lid van de Paviagroep Carl Devos een beetje stoemelings voor een terug naar samenvallende verkiezingen. Maar zijn zij werkelijk een oplossing, en bestaan er geen alternatieven?

Beginnen we misschien met komaf te maken met de mythe dat je zonder samenvallende verkiezingen het probleem van de politici die van de ene instelling naar de andere springen niet opgelost zou krijgen. Om te beginnen is dat het eigenlijke probleem niet, want een parlementslid dat uitgekeken is op een regionaal parlement en wil verhuizen naar het federale of Europese niveau moet die mogelijkheid hebben, en behoudt die mogelijkheid trouwens ook bij samenvallende verkiezingen. Het probleem is echter dat iemand in de ene instelling kan zetelen, meedoet aan de verkiezingen voor een andere instelling maar na de verkiezingen mooi in de eerste instelling blijft zitten. Dat probleem kan nochtans gemakkelijk opgelost worden: wie wil meedoen aan de verkiezingen voor een ander parlement moet op voorhand ontslag nemen uit het parlement waar hij zetelt, en verliest daarmee de mogelijkheid zijn kiezers op die manier te bedriegen. Het zou ons trouwens de hele vaudeville rond Yves Leterme bespaard hebben.

Een ander argument dat men aanhaalt is dat de burger al te vaak naar de stembus gestuurd wordt. Stel je voor, de afgelopen vijf jaar is de meerderjarige Belg maar liefst vier keer naar de stembus moeten gaan, terwijl hij anders maar twee of drie keer had hoeven te gaan. Dat de meerderjarige Fransman eerder dit jaar in de loop van amper enkele weken ook vier keer naar de stembus is mogen gaan, was geen enkel probleem, en ik heb geen enkele Fransman daarover horen klagen. Het grote verschil zit 'm echter in het kleine detail dat de Fransman mocht gaan, terwijl de Belg moest. Schaf de stemplicht af, en de onmenselijke opdracht om zich gemiddeld minder dan één keer per jaar op een zondagmorgen naar een kiesbureau in de buurt te begeven voor één of drie uur 's middags wordt onmiddellijk al een pak minder onmenselijk. Samenvallende verkiezingen zijn echter niet de oplossing.

Tot slot dan de regeringsonderhandelingen. Naar het schijnt zijn die dit jaar extra moeilijk omdat de regionale verkiezingen er over twee jaar reeds aankomen. Zouden die regeringsonderhandelingen dan zoveel gemakkelijker geweest zijn indien we op 10 juni ook voor de regionale parlementen hadden mogen, pardon, moeten stemmen? Misschien eens de moeite waard om toch even verder op door te denken:

Zouden de Franstaligen vandaag werkelijk zo inschikkelijker geweest zijn wat betreft de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zonder regionale verkiezingen in 2009? Ik durf het sterk te betwijfelen. Meer zelfs, in 2004 lagen de volgende federale verkiezingen toch drie jaar in de toekomst, en werd de splitsing door de Franstaligen evenzeer tegengehouden. Veel maakte dat dus blijkbaar niet uit.

Verder, zouden de regeringsonderhandelingen werkelijk zoveel gemakkelijker verlopen als er niet één maar zes regeringen tegelijkertijd gevormd zouden moeten worden? Had men dan bijvoorbeeld al een Vlaamse rooms-blauwe regering kunnen vormen vóór de federale regering volledig gevormd was? Of zou die Vlaamse regering dan maar moeten wachten hebben? Idem dito voor een Waalse rooms-rode regering, om over de Brusselse nog maar te zwijgen. Of moeten al die regionale regeringen dan maar een afspiegeling vormen van de federale regering? En als de regionale regeringen dan toch vóór de federale regering gevormd mogen worden, hoe zou men dan de ministerportefeuilles verdeeld hebben? In 2009 zullen we misschien al het antwoord weten, maar dat de zaken misschien niet altijd even eenvoudig zullen zijn als in 1999 of daarvoor lijken sommigen iets te gemakkelijk te vergeten.

De vraag naar samenvallende verkiezingen lijkt dus meer ingegeven door een nostalgie naar het oude, unitaire België, dan dat het de uitdrukking zou zijn een rationaal afgewogen standpunt waarbij men ook eens nagedacht heeft over de praktische gevolgen in het België van vandaag. Ik durf in ieder geval te betwijfelen dat samenvallende verkiezingen de ultieme redding voor België zouden betekenen. Meer zelfs, als het federale België niet aankan wat in de Duitse Bondsrepubliek of het Verenigde Koninkrijk van Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland niet eens een thema is, zou men zich beter enige vragen stellen over het democratische gehalte van België. En tot slot, of zo'n terugkeer praktisch haalbaar is, is bovendien nog een zaak op zich, al was het maar omdat het zou betekenen dat het federale parlement vrijwillig de eigen legislatuur met één of twee jaar zou moeten inkorten. Tenzij men natuurlijk van plan is te wachten tot 2019, maar dan kan het al te laat zijn…

zondag, augustus 12, 2007

Échte splitsing gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde graag!

Brussel-Halle-VilvoordeHet is bijna –bijna– aandoenlijk de Franstalige onderhandelaars aan de poorten van Hertoginnedal te zien uitschruwelen dat rechtspraak in de eigen taal toch een mensenrecht is, en dat daarom het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst mag worden. Er zijn namelijk ooit andere tijden geweest, of beter gezegd, die tijden zijn zelfs nog niet helemaal voorbij. Maar de splitsing die de Vlaamse onderhandelaars eisen, en de Franstaligen dus weigeren, is nog niet eens een échte splitsing, want de zes faciliteitengemeenten zouden nog steeds een beetje onder het tweetalige gerechtelijk arrondissement Brussel vallen, over de gewestgrenzen heen dus!

Laten we beginnen met het boekje van de Franstaligen eens open te doen, en daarbij ga ik dus niet eens terug naar de zaak-Coucke en Goethals. Kijken we gewoon even naar de toestand van het arrondissement van vandaag, en dan wordt het duidelijk dat het absolute mensenrecht dat de Franstaligen inroepen bijzonder relatief is naargelang het hen uitkomt. In Brussel zouden twee derden van de rechters minstens een functionele kennis van de andere landstaal moeten hebben (dat wil zeggen: kunnen begrijpen, niet recht spreken), maar voor de Franstaligen is al totaal onredelijk en voorbijgestreefd. Van de 104 rechters in de Rechtbank van Eerste Aanleg zijn er 72 Franstalig en 32 Nederlandstalig, en daarvan bewezen 31 Nederlandstaligen hun kennis van het Frans,en 36 Franstaligen hun kennis van het Nederlands. Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om hier een scheeftrekking op te merken. Bovendien zijn er 30 toegevoegde rechters, 26 daarvan Franstaligen. Zowel één Nederlandstalige als één Franstalige toegevoegde rechter heeft bewezen de andere taal te kennen, en we zullen maar zeggen dat dus netjes verdeeld is zeker? Toegevoegde rechters hoeven echter geen functionele kennis van de andere taal te hebben, en hun benoeming is slechts tijdelijk, maar «tijdelijk» is in Brussel een bijzonder rekbaar begrip als er Franstalige eentaligheid in het spel is.

Wat leren deze getallen? Dat rechtspraak in de eigen taal voor de Franstaligen het volgende betekent: in Vlaanderen rechtspraak in het Frans wanneer één van de betrokken partijen Franstalig is, en in Brussel rechtspraak in het Frans wanneer de rechter Franstalig is. De Vlamingen in Brussel weigeren dat echter te aanvaarden, en het is dan ook hun schuld dat er zo een grote gerechtelijke achterstand is, niet die van de eentalig Franstalige rechters die weigeren Nederlands te leren. Of daar intellectueel niet toe in staat zijn. Het zou in ieder geval goed zijn als één van de Vlaamse onderhandelaars deze feiten eens voor de voeten van de Franstalige onderhandelaars zou gooien wanneer zij nog eens aan de poorten van Hertoginnedal verklaren dat rechtspraak in de eigen taal een mensenrecht is.

Maar er is meer. Als ik het huidige splitsingsvoorstel lees, vraag ik me af of Guido Moons het wel bij het rechte eind heeft wanneer hij zegt dat de Vlamingen nog geen toegevingen hebben gedaan. Ik citeer letterlijk uit De Standaard van 2 augustus: «Een splitsing van het arrondissement houdt in dat de Franstalige rechtbanken alleen bevoegd zijn in Brussel en voor de Franstaligen in de zes faciliteitengemeenten.» Vergis ik me, of is dit een enorme uitbreiding van de faciliteiten? Feit is dat na zo'n «splitsing» de grenzen van de twee arrondissementen niet zouden samenvallen met die van de gewesten: het arrondissement Brussel zou immers ook «een beetje» tot in Vlaanderen reiken! Of wordt het arrondissement Halle-Vilvoorde ook bevoegd voor de Nederlandstaligen in Edingen, een faciliteitengemeente in Henegouwen die aan het arrondissement grenst? Rechtspraak in de eigen taal was toch een mensenrecht, niet?

donderdag, augustus 09, 2007

Intriges op Hertoginnedal

Oranje-blauwZondag schreef ik het nog, en deze morgen was het reeds zover: «Ik hoop dat geen van de kindjes van Joëlle Milquet morgen een verkoudheid opdoet, want dan zullen de onderhandelingen ook weer stilgelegd moeten worden». Ondertussen wordt er gewag gemaakt van een PS-complot om u tegen te zeggen… of is het uitlekken van een «PS-complot» zelf een complot tegen PS en cdH?

Het verweer van Joëlle Milquet dat zij een moeder is maakt weinig indruk. En zoals Miet Smet op Radio 1 zei: er is niemand die haar verplicht heeft vakantie te nemen in Zuid-Frankrijk tijdens de onderhandelingen. Opnieuw: het contrast met bijvoorbeeld Bart de Wever, die omwille van de onderhandelingen geen vakantie neemt is enorm. Als hij morgen plots een halve dag verdwijnt omdat één van zijn kinderen ziek is zal niemand daar zwaar aan tillen of een bepaalde strategie achter zoeken. Dat Joëlle Milquet zich deze middag probeerde voor te doen als de vermoorde onschuld is daarom natuurlijk complete nonsens, want het is haar eigen gedrag van de laatste weken dat ervoor gezorgd heeft dat de beschuldigingen over vertragingsmanœuvres vandaag geloofwaardig zijn. Vergelijk het met de laagvliegers die anders alle snelheidsbeperkingen feestelijk aan hun laars lappen, maar wanneer ze in een ongeluk betrokken raken bezweren «tegenslag» te hebben gehad hoewel ze voor één keer wel de verkeersregels hadden gevolgd, zelfs tot in de puntjes toe! Niemand die hen echt gelooft, en zo is er vandaag niemand die Joëlle Milquet wil geloven. Behalve een occasionele voorzitster van Groen! dan, maar die zal dan ook nooit een gelegenheid voorbij laten gaan om zich van haar naïefste kant te laten zien.

Ondertussen pakken Peter van Rompuy en Knack (volgens sommigen een CD&V-blad, of toch minstens een Leterme-blad) uit met een groot PS-complot om in te breken in de regeringsonderhandelingen. Wat er precies van aan is, is natuurlijk moeilijk in te schatten, maar deze complottheorie heeft alvast één zwak punt: Als het werkelijk zo is dat de cdH het communautaire blokkeert enkel en alleen om uiteindelijk de PS in de federale regering te kunnen loodsen, waarom worden er dan wel akkoorden bereikt op het sociaal-economische vlak? Immers, als de Vlamingen over een paar weken toch maar toegeven en in een federale regering willen stappen zonder staatshervorming, zit de cdH plots gevangen in een rooms-blauwe coalitie. Of gaat ze dan plots toegeven dat de sociaal-economische overeenkomsten toch niet geldig waren zonder de PS erbij? Neen, indien de cdH werkelijk in een complot zou zitten met de PS, zou ik verwachten dat de partij op alle vlakken zou tegenstribbelen, en dan zeker nog op het sociaal-economische.

Daarbij komt nog dat de centrale stelling van het complot: dat de PS binnen enkele weken een voorstel over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zou lanceren dat voor de Vlamingen zo gunstig zou zijn dat ze er onmogelijk neen tegen zouden kunnen zeggen, komt mij bijzonder vreemd over. Het zou werkelijk een unicum in de geschiedenis zijn als een Franstalige partij taalgenoten in de Rand als een baksteen zou laten vallen enkel en alleen om federaal mee aan de vetpotten te kunnen zitten, met dan nog de komende regionale verkiezingen als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Zou de PS dan werkelijk van plan zijn op die manier volledig harakiri te willen plegen in 2009 na de historisch lage uitslag van 2007?

Wie heeft er dan baat bij een PS-complot, of beter gezegd, een uitgelekt (verzonnen?) PS-complot? Eigenlijk alle vijf de tegenstanders van de cdH op Hertoginnedal, want door deze «onthulling» is een initiatief uit PS-hoek voor minstens een paar weken totaal onmogelijk geworden – of het nu echt gepland was of niet. Daarmee wordt de PS voor die tijd in de rol van oppositiepartij gedrukt, en de cdH volledig geïsoleerd. En tegelijkertijd aan de onderhandelingstafel gehouden, want nu een crisis veroorzaken of zich zelfs uit de onderhandelingen terugtrekken zou het complot alleen maar bevestigen. Wat er ook van zij, het is een merkwaardige zaak dat wanneer een supergeheim complot tussen de PS en de cdH uitlekt, uitgerekend de voorzitter van de Jong-CD&V en de redactie van Knack de boodschappers van zulk lek zouden zijn.

zondag, augustus 05, 2007

Vertragingsmanœuvres van Joëlle Milquet

Joëlle MilquetDit week-end lagen de regeringsonderhandelingen stil. Reden? Joëlle Milquet wou «het week-end samen met haar kinderen doorbrengen». Het is daarmee duidelijk dat quality time met de eigen kroost voor haar primeert op het staatsbelang en de vorming van een federale regering, en zeker op een nieuwe staatshervorming. Of moeten we er iets anders achter zoeken?

Als boegbeeld van de partij van de gezinswaarden bij uitstek kon Yves Leterme natuurlijk moeilijk neen zeggen tegen de vraag van Joëlle Milquet om dit week-end eens wat tijd met de kinderen te kunnen doorbrengen. En daarmee kon hij zelf ook even vrij nemen en zonder verdere uitleg naar Zulte Waregem - Standard gaan kijken. Probleem is echter dat Yves Leterme hiermee een totaal verkeerd signaal uitzendt naar de Franstalige christen-democraten humanisten. Laten we de capriolen van Joëlle Milquet en de cdH van de laatste weken immers even op een rijtje zetten:
  1. cdH verkiest rooms-rood-groen boven rooms-blauw
  2. cdH wil wel met blauw aan tafel, maar vraagt Ecolo zich klaar te houden om toe te treden
  3. cdH verzoent zich min of meer met rooms-blauw, maar wil van geen staatshervorming weten
  4. cdH wil wel naar de Vlaamse eisen luisteren, maar legt bij elk puntje een vuistdik dossier op tafel
  5. cdH grijpt de zaak-Angelica aan om de discussie over de staatshervorming even uit te stellen
  6. Joëlle Milquet wil tijd doorbrengen met haar kinderen
  7. Joëlle Milquet stelt ook voor om van 11 tot 15 augustus een pauze in te lassen
En daarmee zal het nog niet stoppen: op 3 september begint het schooljaar, en Joëlle Milquet zal ongetwijfeld haar kinderen moeten helpen de boekentas klaar te maken, en hen op de eerste dag naar school begeleiden. Daarna volgt de feestdag van het Waalse Gewest op 16 september (de derde zondag van september), en op 27 september die van de Franse Gemeenschap. Bovendien is er in Groot-Brittannië mond-en-klauwzeer uitgebroken, ongetwijfeld net zoals de zaak-Angelica veel belangrijker en dringender dan de staatshervorming.

Want daar is het 'm natuurlijk om te doen: tijd winnen, op alle mogelijke manieren: door dwars te liggen, een beetje mee te gaan en dan opnieuw dwars te liggen, door andere onderwerpen aan te grijpen, door pauzes in te lassen en alle mogelijke andere excuses in te roepen om alles maar zo lang mogelijk te rekken. Ik hoop dat geen van de kindjes van Joëlle Milquet morgen een verkoudheid opdoet, want dan zullen de onderhandelingen ook weer stilgelegd moeten worden. Het contrast met Bart de Wever is enorm: hij heeft tijd om te onderhandelen, want hij heeft geen vakantie gepland; Joëlle Milquet plant echter een vakantie als onderdeel van haar onderhandelingsstrategie.

Wat hoopt zij hiermee te bereiken? De Vlaamse partijen hebben tot nog toe wel gedreigd, onder meer met het stilleggen van de geldkranen, maar erg geloofwaardig is dat voorlopig nog niet geweest. In 2004 zouden CD&V en N-VA immers ook niet toetreden tot een Vlaamse regering als de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst werd (onverwijld, kent iemand dat woord nog?), om uiteindelijk toch maar met de staart tussen de benen en de dood in het hart een tripartite te vormen met sp.a-SPIRIT en toen nog VLD. De strategie van cdH is vandaag eigenlijk dezelfde als die van de Franstalige partijen toen in 2004: als de onderhandelingen lang genoeg aanslepen zullen de Vlamingen misschien uiteindelijk toch maar een federale regering vormen zonder staatshervorming, omwille van het «hoger belang». Dat het sociaal-economische deel van het regeringsakkoord ondertussen al zo goed als klaar is, is daarbij alleen maar een voordeel. Yves Leterme en de Vlaamse partijen denken dat ze hiermee de Franstaligen zullen kunnen overhalen om toch maar in te stemmen met een staatshervorming, terwijl de cdH net het omgekeerde denkt. Als er midden oktober nog geen regering is omdat de Franstaligen nog steeds het been stijf houden, gaan CD&V, N-VA en Open Vld dat rooms-blauwe sociaal-economische programma dan werkelijk laten schieten? En denk eraan: een regering zonder PS is op zich toch ook al een staatshervorming, niet waar…

Ondertussen is het duidelijk dat Yves Leterme tot nu toe al drie enorme tactische blunders heeft begaan. De eerste was dat hij alle schepen achter zich verbrandde, en vandaag dus niet meer terug kan naar de Vlaamse Regering. De tweede blunder was dat hij Jean-Luc Dehaene zijn onderhandelingsopdracht niet liet uitvoeren omdat hij te ongeduldig was om aan zijn formatieopdracht te beginnen. De derde blunder kwam er eergisteren, toen hij niet kon beloven dat er op 1 oktober al een nieuwe federale regering zou zijn. De Franstaligen, en dan zeker de cdH, zullen het goed in hun oor geknoopt hebben: vóór eind september hebben zij geen reden om toegeeflijk te zijn op het communautaire vlak. Van één of andere vorm van deadline om werkelijk aan de communautaire onderhandelingen te beginnen, laat staan om tot een akkoord te komen is er nog steeds geen sprake.

Hoewel. Op 17 augustus, de volgende persconferentie, hoopt Yves Leterme toch enkele goede berichten te kunnen brengen. Waarschijnlijk hebben de Franstaligen zich dit week-end al suf gepiekerd of ze tegen die datum drie dan wel vier dode mussen moeten leveren, of misschien zelfs vijf. Amper twee weken geleden dacht Yves Leterme nochtans dat hij tegen half augustus al klaar zou zijn met zijn regeringsonderhandelingen. Als de lezer dit patroon van ergens meent te herkennen heeft hij trouwens gelijk: ook in 2004 waren de Vlamingen bijzonder flexibel wat de ultimata betrof, om over de loze dreigementen nog maar te zwijgen. Niet moeilijk dus dat Joëlle Milquet nog steeds niet onder de indruk is en midden augustus graag een pauze wil inlassen.

Om hier uit te geraken zal Yves Leterme Joëlle Milquet moeten laten voelen dat het wat hem betreft deze keer echt menens is. Krijgt zij verlof van 11 tot 15 augustus, dan bewijst Yves Leterme dat hij de cdH op Hertoginnedal de lakens laat uitdelen, en zij nog steeds geen reden heeft om van haar strategie af te wijken. Daarom zal hij Joëlle Milquet voor de keuze moeten stellen: ofwel onderhandelt zij in de week van 15 augustus mee zoals iedereen, ofwel stuurt zij een vervanger, ofwel constateert hij op 13 augustus dat de cdH zich teruggetrokken heeft uit de onderhandelingen en rijdt hij naar Laken om zijn opdracht aan de koning terug te geven. Misschien met als suggestie om de probleemmaker van dienst, Joëlle Milquet dus, aan te stellen als formateur om te zien of zij misschien meer geluk heeft met een rooms-rood-groene formatieopdracht. Dán zouden de Franstaligen voor het eerst voelen dat het de CD&V deze keer echt menens is, en dat als zij niet willen meehelpen, zij het zelf maar kunnen uitzoeken.

vrijdag, augustus 03, 2007

Letermes knieval en De Guchts bluf

VlaanderenTerwijl Yves Leterme deze namiddag op zijn persconferentie op zijn blote knieën hengelde naar vergeving van de Franstaligen, verkoopt Karel de Gucht behoorlijk straffe en dreigende taal aan het adres van de Franstaligen. Maar hoe realistisch zijn zijn dreigementen?

Eerlijk gezegd, het was zeer pijnlijk om de verklaringen van Yves Leterme te aanhoren. Wat moeten we daar immers van denken, dat België plots wel een meerwaarde heeft gekregen, en dan nog wel de meertaligheid? Wiens meertaligheid? De Vlamingen konden ooit hun Frans, maar veel blijft daar vandaag niet meer van over, en de jongere generaties zijn nog vrijwel uitsluitend geïnteresseerd in Engels als tweede taal. En als er dan absoluut een derde taal bij moet, dan vaak nog liever Spaans dan Frans als het even kan. De Franstaligen daarentegen zijn altijd Franstalig geweest –het woord zegt het zelf–, zijn het nog steeds, en zijn absoluut niet van plan ooit iets anders te worden. Zelfs niet als ze in het Nederlandstalige Vlaamse Gewest komen wonen. Dat is per slot van rekening precies de kern van het probleem rond Brussel-Halle-Vilvoorde: de pertinente weigering van de Franstaligen om de taal van de andere leren, zelfs als men bij de andere gaat wonen. En we zijn de Franstalige klacht tegen het «taalbereidheidscriterium» van de Vlaamse Wooncode toch nog niet vergeten zeker? Rijm het maar eens met de Belgische meerwaarde van een meertaligheid!

Als er over die persconferentie van deze namiddag dan ook één ding gezegd moet worden, dan wel dat ik in de plaats van Bart de Wever niet bepaald goed zou slapen de komende nachten.

En dan was er dus Karel de Gucht, die plots Vlaams haar op zijn tanden heeft gekregen. Als de Franstaligen neen blijven zeggen tegen een staatshervorming is hij van plan de geldkranen voor de Franstaligen dicht te draaien. Hoezo, geldkranen voor de Franstaligen? Was dat dan geen mythe? En dan nog wel geldkranen die niet in de Sociale Zekerheid ingebed zitten? Karel de Gucht zou daar gerust een woordje meer uitleg bij mogen geven, zeker daar waar hij vertelt dat de federale regering eigenlijk iets doet dat grondwettelijk niet helemaal in orde is. Zouden die geldkranen dan niet moeten stoppen, hoe dan ook, dat wil zeggen, met of zonder staatshervorming?

Verder vraag ik mij af in hoeverre Karel de Gucht wel gedekt wordt door de rest van de Open Vld. Ging die partij niet de verkiezingen in met een programma dat nog het best te omschrijven van als «L'union fait la force»? Waren de Vlaamse en de Franstalige liberale partijen niet afgeschaft ten voordele van één grote Belgische liberale familie? De Open Vld doet hier toch wel aan zware woordbreuk, al ik moet eerlijk toegeven dat als de Open Vld het deze keer écht meent, het een woordbreuk is waarmee ik persoonlijk zou kunnen leven. Hoe dat bij zijn kiezers zit durf ik mij niet voor te stellen, om over een Herman de Croo nog maar te zwijgen… Anderzijds zou het niet de eerste keer zijn dat Karel de Gucht een straffe verklaring doet die een tijdje later als een boemerang weer op zijn eigen hoofd belandt. Zo is hij toch ooit eens zijn voorzitterszetel kwijtgeraakt.

Erger is dat als Karel de Gucht het vandaag écht zou menen, ik mij niet kan voorstellen dat hij over zijn uitspraken ver heeft doorgedacht. Daarom vrees ik dat in de woordbreuk van vandaag al een nieuwe woordbreuk voor morgen besloten ligt. Laten we immers even in zijn plaats doordenken:

Stel dat de Franstaligen inderdaad neen blijven zeggen tegen elke vorm van staatshervorming, en de Open Vld voet bij stuk houdt en niet in een federale regering wil stappen. Stel dat ook CD&V, en a fortiori N-VA dat zouden doen, dan rest er nog maar één mogelijkheid: een rood-groen-Franstalige regering met 79 zetels in de Kamer en 19 zetels in de Senaat (of 20 als het FN zo'n regering zou steunen). Ik zou dan echt wel eens willen zien dat de Open Vld zo'n regering zou durven kelderen om nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Of dat de Open Vld in het Vlaams Parlement een onafhankelijkheidsverklaring zou goedkeuren samen met CD&V, N-VA en Vlaams Belang. Dat is waar het dreigement van Karel de Gucht in essentie op neerkomt, of toch zou moeten op neerkomen.

Ik heb het er echter moeilijk mee mij voor te stellen dat de Open Vld morgen, op 17 augustus of op 1oktober zich eenzijdig zou terugtrekken uit de federale regeringsonderhandelingen. Ik heb het er ook moeilijk mee mij voor te stellen dat de CD&V dat zou doen. De enigen die ik tot zoiets in staat zou zien zijn de Franstaligen en de N-VA. Na de knieval van Yves Leterme van vandaag heb ik echter zo'n vermoeden dat de Franstaligen er absoluut niet bang voor hoeven te zijn dat als puntje bij paaltje komt zíj ooit echt redenen zouden hebben om de onderhandelingstafel te moeten verlaten. Ik hoop dus maar voor Bart de Wever dat hij echt geen onzin vertelt wanneer hij zegt dat de Franstaligen aan de onderhandelingstafel heel andere dingen zeggen dan wat zij aan de poort van Hertoginnedal verklaren.