zondag, oktober 28, 2007

Wie gelooft die mensen nog?

Brussel-Halle-VilvoordeZal de leeuw op 7 november dan eindelijk toch eens brullen, of is het weer maar eens de haan die in de Kamercommissie Binnelandse Zaken victorie kraaien? En dan niet eens voor de derde keer, maar als ik goed kan tellen ondertussen al voor de vijfde keer! Zowel Open Vld als CD&V-N-VA willen hun kiezers vandaag doen geloven dat het tegen 7 november echt menens is, maar Joëlle Milquet is vooralsnog niet onder de indruk.

De lezer zal wel al langer dan vandaag weten dat ik eerder sceptisch ben wanneer ik voormannen van CD&V en Open Vld straffe verklaringen hoor afleggen over Brussel-Halle-Vilvoorde. Het is niet de eerste keer dat er zulke verklaringen worden afgelegd, en tot nog toe zijn zulke verklaringen niet veel meer geweest dan… inderdaad, verklaringen, dat wil zeggen, woorden vooraf. Op het moment van de waarheid blijkt dan dat men plots toch nog één of ander konijn uit de hoed tovert om toch maar niet tot daden, zeg maar een stemming, over te moeten gaan.

Over dat konijn gesproken, ik ben duidelijk niet de enige die de stemming in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken eerst zal moeten zien voor hij ze zal willen geloven, want ook Bart Brinckman scheen er in De Standaard van gisteren niet veel van te geloven. Ik citeer letterlijk: «Die commissie stemt woensdag 7 november zo goed als zeker –tenzij voorzitter Pieter De Crem (CD&V) opnieuw een konijn uit zijn hoed tovert– over het Vlaamse splitsingvoorstel.» Als dit zinnetje één ding aantoont, dan wel dat Pieter de Crem als voorzitter van die commissie, en met hem eigenlijk de hele CD&V in het algemeen, niet bepaald ernstig meer genomen wordt in dit dossier. En als de CD&V soms dacht dat zij door haar houding van «Redders van het Vaderland» op enig respect zou rekenen in belgicistische kringen, waar ik overigens De Standaard toe reken, dan zijn zij eraan voor de moeite. Het bijzinnetje van Bart Brinckman toont aan dat men zelfs in die kringen amper nog de lach kan of wil inhouden wanneer de naam van nuttige idioot Pieter de Crem nog eens genoemd wordt.

Wat mogen we dan wel verwachten op 7 november? Er kan natuurlijk niet uitgesloten worden dat de CD&V zich op die dag gedwongen zal voelen om toch maar over te gaan tot de stemming van het splitsingsvoorstel omdat er werkelijk geen nieuw konijn gevonden kon worden in de anders tot nu toe toch al wel opmerkelijk grote oranje hoed. Of dit werkelijk het geval zal zijn zal ook afhangen van waar formateur Yves Leterme en co-formateur Herman van Rompuy de komende dagen hun energie aan zullen besteden: het zoeken van een nieuw konijn om een stemming nog maar eens uit te kunnen stellen, of preventieve damage control ten overstaan van de Franstaligen door het aanleveren van voldoende lepels suiker zodat de oranje-blauwe onderhandelingen ook de stemming zullen overleven.

Overigens is het ook sterk de vraag waar de Franstaligen zich feitelijk druk over maken. Stel dat de splitsing dan toch in de Kamercommissie gestemd wordt, dan zal het daarna nog wel een tijdje duren eer de splitsing ook in de Kamer gestemd zal kunnen worden. Je weet maar nooit dat de Kamervoorzitter het te druk heeft met, ik zeg maar wat, het geven van toespraken aan universiteiten, en daardoor geen tijd heeft om hoogdringende wetsvoorstellen te behandelen –je moet toch je prioriteiten kunnen stellen– en we hebben het al snel over 2008 vóór de kieskring ook echt gesplitst zal zijn. Echt gesplitst? Voeg er nog eens een alarmbelprocedure en een belangenconflict aan toe, en men zal zich al moeten reppen om de hele zaak nog in orde te krijgen tegen 2009 moest er een federaal «ongeluk» voorvallen. De Franstaligen hebben dus nog kans en tijd genoeg om de Vlaamse partijen onder de lat door te dwingen door middel van één of ander akkoordje in de schoot van een federale regering.

dinsdag, oktober 23, 2007

Geen significante verschuivingen in peiling La Libre

La Libre Belgique publiceerde gisteren haar eerste peiling sedert de verkiezingen van 10 juni. Uit de grafiek hiernaast blijkt duidelijk dat de peiling vooral en herijking is ten overstaan van de laatste verkiezingsuitslagen: nergens is er sprake van een wijziging die significant genoemd kan worden.

Kijken we eerst naar de vier grootste partijen: zowel het Vlaams Kartel als de Open Vld gaan lichtjes achteruit tegenover de verkiezingen van eerder dit jaar, maar beide verschuivingen blijven ruim binnen de foutenmarges. Voor de oppositiepartijen in spe, Vlaams Belang en sp.a-SPIRIT, is er een verschuiving in de omgekeerde zin, maar die is nog kleiner dan die voor het Vlaams Kartel of de Open Vld. Het is dan ook gevaarlijk een of andere conclusie te willen koppelen aan deze peiling met betrekking tot de formatie die aan de gang is, a fortiori wanneer men bedenkt dat de situatie er van dag tot dag verandert en de peiling ondertussen al een week oud is.

Voor de twee kleinste partijen geldt hetzelfde, maar hier valt vooral de sprong voorwaarts van Lijst Dedecker op – niet vergeleken met de verkiezingsuitslag, maar wel met de laatste peiling van La Libre Belgique van voor de verkiezingen. Het illustreert duidelijk de relativiteit van de politieke opiniepeilingen, en misschien is dat wel de enige echte conclusie die uit de resultaten van deze peiling getrokken kon worden.

zondag, oktober 21, 2007

Ik ben een zwam

ZwamWat een gezwam allemaal omdat Laurette Onkelinx in haar manuscript voor een toespraak op een PS-congres wat beeldtaal had gebruikt. Zelfs Adolf Hitler moest nog eens van stal gehaald worden om aan te tonen hoe afgrijselijk het vergrijp eigenlijk wel was. Waar ondertussen wel aan voorbijgegaan wordt is dat Laurette Onkelinx fundamenteel gelijk heeft, en waar nóg naarstiger aan voorbijgegaan wordt, trouwens ook door Laurette Onkelinx zelf, is de vraag waarom ze dan wel gelijk heeft.

De politiek correcte waanzin is nu dus al zover gevorderd dat elke beeldspraak die van ver of dichtbij verwijst naar de planten- of dierenwereld onmiddellijk gelinkt kan worden aan de Holocaust, om een boodschapper genadeloos en zonder verder ook maar één argument aan te moeten halen neer te sabelen. Mag ik mij, als ik sommige commentatoren bezig hoor, nog afvragen of hun grijze massa misschien eerder uit schimmel bestaat dan uit hersencellen? Mag ik morgen Yves Leterme nog een ezel noemen als hij liever buigt voor de Franstaligen om Eerste Minister te worden dan trouw te blijven aan zijn verkiezingsbeloftes? En, misschien nog interessanter, zal morgen anti-Amerikaans links evenzeer afgeblaft worden wanneer het weer eens één of andere Europese eerste minister of president uitmaakt voor schoothondje van de VS? Daar gaat veel volk naar komen kijken.

Maar terug naar de zwammen van Laurette Onkelinx. Ik geef haar –une fois n'est pas coutume– volmondig gelijk wanneer ze een bepaalde strekking in Vlaanderen wil vergelijken met zwammen die het Belgische huis aanvreten en in mekaar willen doen storten. Meer zelfs, ik reken mij persoonlijk tot die groep, en heb helemaal geen probleem met die metafoor. De metafoor zegt immers ook iets helemaal anders, waar Laurette Onkelinx waarschijnlijk niet aan gedacht heeft, namelijk dat het Belgische huis vandaag niet meer is dan een vervallen krot, klaar voor de sloophamer. In een proper onderhouden villa, laat het zelfs een Vlaams fermetteke zijn waar sommigen zo van gruwelen, waar elk van de bewoners –let op het woordje elk– op tijd en stond de nodige karweitjes opknapt, hebben zwammen namelijk geen kans. Als echter één van de bewoners systematisch zijn kat stuurt wanneer er nog eens geverfd of behangen moet worden, zich op zijn kamer bezighoudt met allerlei verdachte zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen, en bovendien op de loer ligt om de kamer van een ander in te palmen, ja, dan hoeft het niet te verbazen dat er vroeg of laat zwammen opduiken.

Uit peilingen blijkt, wat «wetenschappers» van het genre Dave Sinardet ook mogen beweren, dat ongeveer de helft van de Vlamingen ondertussen al omgetoverd is tot separatistische zwammen eerste klas. Dit zelfs ondanks het dappere tricolore vlaggengezwaai in het voortuintje door enkele luidruchtige tuinkabouters die hopen ooit nog een lintje toegeworpen te zullen krijgen vanuit het zolderkamertje. Misschien wordt het tijd dat Laurette Onkelinx eens diep in haar ziel kijkt om te overdenken hoe het allemaal toch zover is kunnen komen. Zwammen versnellen misschien wel de ineenstorting van een krot, maar zijn er lang niet de fundamentele oorzaak van, en vaak zelfs niet meer dan een symptoom van iets helemaal anders. Misschien dat ze het daar eens over kan hebben in haar volgende toespraak?

maandag, oktober 15, 2007

Franstaligen krijgen elke dag ieder al 4000 lepels suiker

SuikerBart de Wever is dus bereid een lepel suiker aan de Franstaligen van het FDF en de MR te geven om de bittere pil van de toepassing van de Grondwet te slikken (ja toch, want iets anders is de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde toch niet?), maar vergeet dat de Franstaligen elke dag al 47 miljoen kilo suiker toegespeeld krijgen. Dat is voor elke Franstalige, zuigelingen en grijsaards inbegrepen, een kleine 4000 lepels per kop per dag,

Ga het maar eens na: op 6 januari 2005 beweerde Bart de Wever nog dat er jaarlijks 11,3 miljard euro vanuit Vlaanderen naar Wallonië vloeien toen hij met zijn beruchte vrachtwagens geld naar de scheepslift van Strépy-Thieu trok. Dat bedrag zal vandaag wel niet kleiner geworden zijn, maar we willen vriendelijk blijven voor de partijvoorzitter van de N-VA. Een kilo suiker kost ongeveer 66 eurocent, als ik goed ingelicht ben, en dat betekent dat voor dat bedrag jaarlijks zo'n 17,1 miljoen ton suiker ingekocht kan worden. Per Franstalige kop en per dag maakt dat 11,7 kilo, of omgerekend in soeplepels van zo'n 3 gram een kleine 4000 lepels suiker. Bart de Wever, en in zijn kielzog ook de CD&V, is echter van mening dat dat nog niet genoeg is, en wil er nog een lepeltje bovenop doen. Dat worden er dus op de dag van de stemming van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde 4001. Of waar we ons dus druk over maken – als het maar geen hele pollepel suiker extra wordt, zoals de CD&V flink laat weten.

Die stroom van 4000 lepels suiker per Franstalige per dag wordt echter de komende vier jaar in stand gehouden door diezelfde flinke CD&V en ook N-VA, want aan de Sociale Zekerheid zal niet geraakt worden. Waarom FDF en MR dan zo nodig een extra lepel suiker nodig hebben is mij dan ook volkomen een raadsel. Te meer daar die bittere pil niets anders is dan de eenvoudige toepassing van de Grondwet. Ga aan de Brusselse Vlamingen eens vragen hoeveel eentalig Franstalige bittere pillen er daar elke dag uitgedeeld worden in de OCMW-ziekenhuizen. Zonder lepels suiker, wel te verstaan, en helemaal in strijd met de taalwetten. Geen haan echter die er naar kraait, behalve een kaakslagflamingant dan misschien, die met zijn slecht karakter niet kan verdragen dat er straks een federaal-ministerieel zonnetje zou schijnen in de N-VA-vijver.

Misschien zouden Bart de Wever en zijn kartelpartner beter eens beginnen leren van de Franstaligen, want die kennen betere methodes om Vlaamse politici bittere pillen te doen doorslikken: borden linzensoep. De mandaatjes die de N-VA en CD&V in de wacht zullen slepen zijn ten laatste over vier jaar gedaan, maar de lepels suiker voor de Franstaligen hebben in België nogal eens de neiging op termijn gebetonneerd te raken. Dat ze Olivier Maingain maar Minister laten spelen, en Didier Reynders Eerste Minister in ruil voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zónder lepels suiker en een stevige staatshervorming. Geen Vlaming, en zeker geen flamingant, die hen dat kwalijk zal nemen. Integendeel zelfs: ik beloof Bart de Wever en Yves Leterme in 2009 bij de regionale verkiezingen een klinkende overwinning als ze dat zouden klaarspelen. En als ze absoluut ook een vis in de pan willen zien wil ik ze wel bij mij thuis uitnodigen voor een lekkere Noorse zalm, met vliegtuigbiljet door mij persoonlijk betaald. Maar laat de lepel in de suikerpot echter mooi staan waar ie staat, want er wordt zo al veel te veel met suiker gemorst.

zondag, oktober 14, 2007

N-VA maakt bocht - België weer eens gered

Bart de WeverHet zat er al een tijdje aan te komen, maar sinds deze middag is het dus officieel: de N-VA maakt de bocht: een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zonder Vlaamse toegevingen wordt opgeborgen, en de staatshervorming wordt op de lange baan geschoven.

Het zal voor niemand die de actualiteit de laatste dagen gevolgd heeft als een verrassing komen dat de N-VA uiteindelijk dan toch de bocht maakt. De CD&V heeft die weken geleden al gemaakt, tijdens de «verkenningsopdracht» van Herman van Rompuy, in de praktijk echter vooral een plooiingsopdracht met de CD&V als lijdend voorwerp. Het slechte theater dat sedertdien door de CD&V-leden van de commissie Binnenlandse Zaken opgevoerd wordt, met Pieter de Crem in de hoofdrol, is daar misschien wel het meest frappante uiterlijke teken van, maar wat hier en daar in interviews door CD&V'ers verkondigd werd was ook al niet van de poes. Neem Etienne Schouppe bijvoorbeeld, gisteren in De Standaard nog, die het blijkbaar belangrijker vindt de Franstaligen nog in de ogen te kunnen kijken na de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde dan de eigen verkiezingsbeloften na te komen. Daar kunnen de 800.000 kiezers van Yves Leterme het dus mee doen, en wie zich de CVP nog herinnert heeft daar verder geen tekeningetje meer bij nodig. De enige vraag die daarmee nog restte was inderdaad, zoals in de Dehaene-nota, «Quid N-VA

En het antwoord werd deze middag door partijvoorzitter Bart de Wever zelf gegeven in De Zevende Dag: ook de N-VA maakt de bocht. Wat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde betreft, in 2004 al eens aan de Vlaamse kiezer beloofd als onverwijld en gratis uit te voeren, en dit jaar nog eens, niet als conditio sine qua non voor een federale regeringsdeelname maar als een conditio ante qua non, is de N-VA bereid tot toegevingen, ja zelfs grote toegevingen («een grote lepel suiker»). Grote lepels suiker voor de Franstaligen betekenen ook dikke flesse azijn voor de Vlamingen, maar waarschijnlijk rekent Bart de Wever erop dat de partijraad van de N-VA die dikke flesse azijn wel zal willen leegdrinken in ruil voor het traditionele bord linzensoep – lees: een ministerpost voor raad-eens-wie. Dat de N-VA op dit ogenblik niet bereid zou zijn te betalen wat de Franstaligen willen maakt daarbij slechts weinig indruk: het betekent meer dat het Vlaams Kartel er nog niet uit is hoe het de noodzakelijke toegevingen precies zal formuleren aan de respectievelijke achterbannen, eerder dan dat de prijs werkelijk te hoog zou zijn.

Tweede punt is de staatshervorming. Er is ooit een tijd geweest dat ook die doorgevoerd moest worden vóór de regeringsvorming, vandaag is een gefaseerde staatshervorming erna blijkbaar al genoeg. Dat wordt dus wel degelijk één of andere Commissie van Wijzen die eerst ruim de tijd zal nemen om vooral de Vlaamse eisen kritisch tegen het licht te houden, om uiteindelijk te zullen aflopen in één grote sisser naar het voorbeeld van de beruchte Derde Fase. Wees er maar zeker van dat van bij het begin de Franstaligen Wijzen in die Commissie dat als uitdrukkelijk doel zullen nastreven, en dat de Noord-Belgen (Jean-Luc Dehaene? Willy Claes? Herman de Croo?) die deel zullen uitmaken van die Commissie weinig weerwerk zullen willen leveren.

Zal de N-VA zich echter uit de federale regering terugtrekken als er bijvoorbeeld binnen een jaar geen vooruitgang geboekt wordt in die Commissie van Wijzen? Natuurlijk niet. Meer zelfs: Bart de Wever wil een vis in de pan tegen de regionale verkiezingen van 2009, en geeft al aan hoe die vis er zal uitzien: de loutere afwezigheid van de socialisten in de federale regering. Niet dat ik absoluut socialisten in de federale regering zou willen zien, maar ik vraag de N-VA met aandrang hier toch eens goed over na te denken: zijn de Vlaamse toegevingen die gedaan zullen worden om Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen en een uitstel/afstel van de staatshervorming –over de vijf resoluties van het Vlaams Parlement hoor ik al maanden niets meer– echt de prijs die men bereid is te betalen enkel en alleen om België bij mekaar te houden zonder socialisten in de federale regering? Bart de Wever zegt wel dat hij geen schrik heeft van Franstalige alarmbellen en belangenconflicten, maar geeft toch een heel andere indruk tijdens dat interview. Als je van iets geen schrik hebt, is er ook geen reden om het proberen te ontlopen.

En ironisch genoeg vond het interview met Bart de Wever plaats rond vijf voor twaalf…

maandag, oktober 01, 2007

Linkse hypocrisie over Total en Burma

TotalMet haar oproep tot een boycot van Total laat Verenigd Weldenkend Links zich weer eens van haar meest hypocriete kant zien: Total investeert immers even goed in Iran, maar daar malen sp.a, SPIRIT en Groen! niet om, en dat communistisch China de junta in Burma de hand boven het hoofd houdt is ook al een detail dat hen blijkbaar volkomen ontgaan is. Het misbaar dat de partijen, die nog steeds sympathiseren met régimes zoals dat op Cuba, maken over de investeringen van Total in Burma heeft immers maar één echt doel: een lekker rondje zelfbevrediging tegen een multinational. En hadden ze nu nog een Amerikaanse in plaats van een Franse multinational gevonden was hun geluk waarschijnlijk compleet geweest.

Ga het maar nakijken op de webstek van de sp.a: Kurt de Loor die het opneemt voor de Cuban Five, maar nog nooit gehoord heeft van de journalisten die op Cuba achter de tralies zitten, en zelfs vindt dat de blokkade van Cuba door de VS zo snel mogelijk opgeheven moet worden omdat «het natuurlijk het Cubaanse is volk dat lijdt onder deze blokkade». Meer zelfs, de sp.a stuurde computers, autobussen en ziekenwagens naar Cuba, niet betaald uit eigen zak, maar uit die van alle Vlamingen. Probeer dat maar eens te rijmen met het hysterische gekrijs van de laatste dagen om Total te boycotten. Excuseer me dus even als ik kotsmisselijk word van het stukje slecht theater en smoelentrekkerij dat Els van Weert en Bruno Tobback opvoeren wanneer ze hun tankkaart voor een paar dagen links zullen laten liggen, want meer dan zich wat goedkoop profileren op de kap van een hoop Burmese lijken is dit dus echt niet.

Wat Total betreft hebben trouwens noch sp.a, noch SPIRIT, noch Groen! ooit ook maar één keer hun mond opengetrokken toen die Franse multinational zwaar investeerde in Iran, nochtans ook niet bepaald het meest democratische régime dat men zich kan voorstellen. Hier geldt waarschijnlijk eerder het adagio dat de vijand van mijn vijand mijn vriend is, en durf ik zelfs niet uit te sluiten dat wereldverbeterend links het diep van binnen zelfs een beetje tof vond van die Fransen dat ze één van de ergste vijanden van de VS een handje toestaken. Zo eenvoudig kunnen de zaken soms zijn.

En dat ondertussen de echte schurken niet in het hoofdkwartier van Total zitten maar wel in Beijing past misschien ook al niet goed in het plaatje dat links vandaag probeert te maken. Niet Total is bij machte om de junta in Burma te doen aftreden of op z'n minst van dodelijk geweld te laten afzien, maar communistisch China waarschijnlijk wel, of in ieder geval toch een pak beter. In Beijing bekommert men zich echter geen snars om een Burmees lijk meer of minder, als het allemaal maar het Chinese imago niet beschadigt in de aanloop naar de Olympische Spelen. Indien links dus niet alle krachten zou gebruiken om zo hard mogelijk te schreeuwen dat ze Total gaan boycotten, maar in de plaats daarvan China eens het vuur aan de schenen zou leggen, dan zou haar kritiek al iets geloofwaardiger overkomen. Probleem is natuurlijk dat wanneer het communistische régime in China ter sprake komt, links dat anders zo graag het hoogst op de barricades springt plots niet zo schreeuwerig meer wil zijn. De belangen van de Chinese bevolking, weet u wel, net zoals op Cuba.

Trouwens, over communisten gesproken, zou iemand eens het boekje van de junta in Burma willen opendoen? Waarom heb ik bijvoorbeeld in mijn krant nog niet het epitheton «rechts» zien opduiken voor de term «junta»? De Engelstalige Wikipedia licht een tip van de sluier op: de periode van 1962 tot 1988 in Burma wordt er omschreven als de «military socialist era» tijdens de welke de machthebbers streefden naar de «Burmese Weg naar het Socialisme». Na 1988 werd het socialisme officieel wel opgegeven, maar China blijft het régime dus wel de hand boven het hoofd houden en fundamenteel is er hoe dan ook niet erg veel veranderd: de economie is er volledig om zeep, wat trouwens de directe aanleiding is voor de protesten van de laatste dagen en weken. Misschien zou links daar eens diep over moeten nadenken, en er zich eens over kunnen bezinnen of hieruit lering zou kunnen getrokken in verband met, ik zeg maar wat, Venezuela. Of zou het kunnen dat links precies daarom zo hard van leer trekt tegen Total, zodat niet opvalt wat er in Burma werkelijk aan de hand is?