Yves Leterme zegt in een interview met Het Belang van Limburg dat hij zich op 15 juli niet wil laten gijzelen door de N-VA, nota bene nog vóór die laatste de kans kreeg zijn nieuwe regering te steunen, en de dag erop vertelt Didier Reynders dat, wat hem betreft, het best wel drie jaar kan duren voor er een akkoord is over een staatshervorming. Je zal deze dagen maar een N-VA-voorzitter zijn die net een bocht van 180 graden achter de rug heeft…Het eerste schot voor de N-VA-boeg kwam op zaterdag, nog voor de N-VA de kans had gekregen de nieuwe regering-Leterme I te steunen. In het interview met Het Belang van Limburg laat Yves Leterme zich ontvallen dat hij zich niet wil laten gijzelen door de N-VA: Wij laten ons niet gijzelen. Ik vind het spijtig dat soms te sterk de nadruk wordt gelegd op symbolen. Ik ga voor rationaliteit. Daarom zeg ik in alle duidelijkheid: als de N-VA in juli om de verkeerde redenen vindt dat de staatshervorming niet genoeg is, dan nemen wij onze verantwoordelijkheid op.
In dit citaat staan toch wel een aantal opmerkelijke zaken. Een verkiezingsprogramma bijvoorbeeld, zou dat ook onder de categorie «symbolen» vallen? En daaraan vasthouden, en woord houden tegenover je kiezers, is dat dan een irrationeel en onverantwoordelijk gedrag? Bij de N-VA was men natuurlijk niet bepaald in een opperbest humeur na lezing van dit interview: dan maakt men een bocht van 180 graden en kondigt men aan de regering-Leterme I toch maar te steunen, en krijgt men vervolgens het etiket van gijzelnemer, fetisjist, irrationele en onverantwoordelijke opgeplakt nog vóór men op het stemknopje heeft kunnen drukken. Van je kartelpartner moet je het hebben…
Wat was trouwens de échte boodschap van Yves Leterme in dat interview? Dat de CD&V er nog niet aan denkt in juli al uit de federale regering te stappen. Het zal wel aan mij liggen, maar telkens een CVP'er, pardon, CD&V'er het heeft over «verantwoordelijkheid opnemen», krijg ik de kriebels. De N-VA was voor de CD&V nuttig om uit de oppositie te geraken, zowel regionaal als federaal, maar dreigt door haar gedrag –irrationeel en onverantwoordelijk dus– een obstakel te worden om aan te macht te blijven. Yves Leterme bereidt vandaag al voor waarom hij in juli de N-VA aan de deur zal zetten, het laatste restje van zijn belofte aan zijn 800.000 kiezers zal laten varen en toch maar in de federale regering zal blijven, staatshervorming of geen staatshervorming. Hij wil tenslotte toch ook Eerste Minister van àlle Belgen zijn. Een beetje onvrede bij de CD&V-basis zal hem trouwens van dat plan niet afhouden – de suggestie alleen al dat de basis iets te zeggen zou hebben bij de CD&V is ronduit hilarisch, of zijn we die fameuze reflectiegroep soms al vergeten?
Maar eens de N-VA het stemknopje ingedrukt en terug losgelaten had, kwam het tweede schot voor de boeg, dit keer vanuit het Zuiden, namelijk van Didier Reynders. Er is volgens hem nu tijd genoeg om over een staatshervorming te praten, en hij ziet geen reden om daar niet de volle drie jaar voor uit te trekken. Daarmee geeft hij zichzelf meteen twee jaar extra de tijd, want nog niet zo lang geleden kon hij nog leven met een staatshervorming die pas in werking zou treden na de regionale verkiezingen van 2009. Maar het belangrijkste is misschien wel dat Didier Reynders blijkbaar het interview van Yves Leterme gelezen en begrepen heeft, en hiermee een signaal uitzendt dat de boodschap aangekomen is: van Didier Reynders hoef je dus niet te verwachten dat hij deze zomer of volgend voorjaar de federale regering al zou opblazen.
En het vijfde wiel aan de wagen, de PS dan? De krant Le Soir merkt aan het einde van haar bericht over de uitspraak van Didier Reynders fijntjes op dat ook Elio di Rupo begin maart al verklaarde zich niet te willen laten vastpinnen op de datum van 15 juli. Bart de Wever kan dus klagen wat hij wil, maar in het openbaar hebben de Franstaligen er nooit enige twijfel over laten bestaan dat zij niet staan te springen om tegen de zomer al een staatshervorming goed te keuren. Dat Didier Reynders drie maanden te kort vindt, zou dus niet als een verrassing mogen komen, en als straks blijkt dat ook drie jaar een beetje te kort was, hoeft dat ook geen verrassing te zijn. Wat de Franstaligen betreft mag de palaver gerust drie eeuwen duren, als er ondertussen maar niets verandert aan de gigantische geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid. Alleen de N-VA schijnt nog in iets anders te willen geloven.
Gisteren legde de regering-Leterme I, oneerbiedig ook wel de regering-Leterme ½ genoemd, de eed af. «Iedereen» schijnt het erover eens te zijn dat deze regering hoogstwaarschijnlijk geen lang leven beschoren zal zijn, behalve Elio di Rupo dan. Wie zal gelijk krijgen?Laat ik maar meteen beginnen met een bekentenis: wat de carrièreplanning van Bart Somers betreft zat ik er dus mijlenver naast, want ik zag hem al zijn kans grijpen om federaal minister te worden. In zijn plaats komt echter, na «Staatssecretaris Q», nu «Minister Q», met in zijn portefeuille, hou je klaar, niet minder dan Economie, Innovatie, Administratieve Vereenvoudiging, ICT en Telecommunicatie. Wat vereenvoudiging betreft is er dus wel degelijk nog een heleboel werk aan de winkel.
Over de carrièreplanning van Guy Verhofstadt ben ik voorlopig nog niet in het ongelijk gesteld, maar ik heb er toch nog steeds mijn twijfels over of Guy Verhofstadt werkelijk niets meer zou ambiëren dan het lijsttrekkerschap van de Open Vld bij de volgende Europese verkiezingen. Die plaats heeft hij immers vandaag al, en daarom een «sabbatjaar» vragen en een boek schrijven om die plaats op te eisen, dat lijkt mij meer dan een beetje overdreven. Was ik Karel de Gucht, zou ik er niet bepaald gerust in zijn. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat Karel de Gucht zich de Europese commissiekaas vantussen de boterham moet laten pakken omwille van een koehandel die boven zijn hoofd afgesloten werd. Ofwel pikt Guy Verhofstadt gewoon zijn postje in, zeker als die meer dan louter een titel zou blijken te zijn, ofwel krijgt hij een andere Europese functie, waardoor het voor de andere federale regeringspartijen volkomen onaanvaardbaar zou worden dat een tweede Noord-Belgische liberaal een Europese functie zou mogen bekleden.
Burgermanifesten en verkiezingsprogramma's
Maar over naar het eigenlijk onderwerp van dit artikel: Yves Leterme. Verkozen op 10 juni met 800.000 voorkeurstemmen, heeft hij dus twee formatiepogingen en een regering-Verhofstadt III nodig gehad om uiteindelijk te komen tot wat sommigen een regering-Leterme ½ durven noemen omdat deze regering noch een uitgewerkt sociaal-economisch regeerakkoord bezit, noch een stevige staatshervorming, noch een hechte coalitie die er echt tegenaan wil gaan. Zelf benadrukken hij en de CD&V dat zij bij elke stap woord hebben gehouden, maar wie zich nog het verkiezingsprogramma van verleden jaar herinnert (geen prijs voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en geen regeringsdeelname zonder stevige staatshervorming vooraf), kan niet anders dan vaststellen dat dat bezwaarlijk de waarheid genoemd kan worden. Verleden week stemde de CD&V in de Senaat ermee in naar een onderhandelde oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde te streven (overigens met de medewerking van kartelpartner N-VA) – lees: men is bereid een prijs te betalen voor de splitsing, want anders is er geen reden om te onderhandelen, en van een stevige staatshervorming is er voorlopig nog geen sprake. Of toch, maar dan wel één die diametraal tegenover de verkiezingsbeloftes dreigt te zullen staan, met een federale kieskring, samenvallende kieskringen, en wie weet, misschien zelfs een paritaire senaat?
Yves Leterme is daarmee goed op weg het spoor van zijn tegenhanger Guy Verhofstadt te volgen. In de jaren negentig schreef die laatste nog Burgermanifesten die dropen van het Vlaamse zelfstandigheidsstreven, het referendum wilden invoeren en de Senaat afschaffen. Van referenda is allang geen sprake meer, zeker niet als die over Europese grondwetten en dies meer zouden kunnen gaan, de Senaat wou Guy Verhofstadt omvormen tot een paritaire ontmoetingsplaats tussen de gemeenschappen, en het Vlaamse zelfstandigheidsstreven werd ingeruild voor een pleidooi voor een federale kieskring. Waarschijnlijk bakt men het in Vlaanderen alleen nog bij Groen! nog Belgischer, groupuscules als de BUB en de BSP niet te na gesproken.
Laten we immers niet vergeten dat Yves Leterme in de Franstalige media geen problemen maakt van een uitbreiding van het Brusselse Gewest, een standpunt van hem dat in de Vlaamse media angstvallig stilgehouden wordt. Cui interest? De Belgische partij uiteraard, die hierin één van de vele tekenen ziet dat met Yves Leterme nog wel te leven zal vallen. En daarom past het niet dat het Vlaamse publiek vandaag al te weten zou komen welke toegevingen Yves Leterme morgen misschien wel bereid zal zijn te doen, om de gemoederen niet op te jagen. En dat geldt zeker voor de achterban van de N-VA, die ondanks alles best zolang mogelijk aan boord van het kartel gehouden moet worden omwille van de stabiliteit en niet in het minst de schijn van een meerderheid ook in de Vlaamse taalgroep. De manier waarop er door Bart de Wever nieuwe feiten werden gevonden –dat Pasen dit jaar op een zondag valt was er ongetwijfeld ook één van– om een onthouding om te buigen in een goedkeuring van de regering-Leterme ½ sprak boekdelen.
Pappen en nathouden
Het is een vaststelling waar zelfs de grootste fan van België niet meer rond kan: het Belgische federale niveau functioneert vandaag niet meer. Na meer dan negen maanden onderhandelen is er nog steeds geen regeerakkoord mogelijk, terwijl het geen twijfel leidt dat met eenzelfde verkiezingsuitslag zowel aan Vlaamse als aan Franstalige zijde er geen noemenswaardige problemen zouden geweest zijn om twee nieuwe regionale regeringen te vormen. Dat bovendien de burger amper merkt dat er negen maanden lang geen federale regering is geweest, is niet van die aard om het humeur van de Belgische partij te verbeteren; zelfs een CERD-rapport kan daar niet aan verhelpen. Het enige wat vandaag nog schijnt te werken, is de strategie van het pappen en nathouden: de boel van maand tot maand, kwartaal tot kwartaal en jaar tot jaar aan de gang houden, en hopen dat het tij ooit weer keert.
Het valt immers op hoe België vandaag op een bedrijf lijkt dat op de rand van het failliet balanceert. Veel kansen op overleven wil niemand het nog geven, maar van kwartaal tot kwartaal wordt er telkens weer een nieuwe smoes gevonden om de boeken voorlopig toch nog maar niet dicht te moeten doen. Aan het einde van het 2007Q4 was het de koopkracht en de kerstperiode, aan het einde van 2008Q1 het vertrek van Guy Verhofstadt en Pasen, en aan het einde van 2008Q2 zal men wel weer een andere smoes uitvinden. De zomervakantie of de nationale feestdag, want wie wil er nu vlak voor 21 juli en in volle zomer een communautaire verkiezingsslag in gang trekken? En tegen dan kan men, als het even meezit, misschien wel een economische recessie inroepen om aan geen staatshervorming te moeten beginnen, hoewel een pientere toeschouwer misschien wel zou durven opmerken dat een economische achteruitgang net bij uitstek een argument voor een staatshervorming is. Wat het dan aan het einde van 2008Q3 zal worden, zien we dan wel.
Derde vis of vette fase?
Ondertussen lijkt de vette vis van de N-VA meer en meer op de derde fase van weleer. Eerst was er een regering die geen regering was, vandaag een regering met een regeerakkoord dat geen regeerakkoord is, en morgen een staatshervorming die geen staatshervorming is, waarbij de grootste bijdrage van de N-VA er wel lijkt uit te bestaan alweer een nieuwe reden te vinden waarom ze ook deze keer –met één onthouding dankzij het ondertussen al beruchte strootje en verder ongetwijfeld ook met de dood in het hart– het uitstel waarvan ze weet dat het uiteindelijk een afstel zal worden toch maar goedkeurt. Omdat ze de CD&V op een cruciaal moment toch niet kan verzwakken. Omdat ze toch niet zoals het Vlaams Belang zomaar aan de kant kan gaan staan. De Volksunie werd het uiteindelijk toch te veel, moest zich uit de federale regering terugtrekken en leed vervolgens een zware electorale nederlaag die ze nooit te boven zou komen. Zal de N-VA haar vette vis beter kunnen verwerken?
2008, 2009, of toch maar 2011?
Het zou dus niet de eerste keer zijn dat België een Vlaams-nationalistische partij fijnmaalt, eerst in de raderen van de macht, daarna in de erosie van de marginale oppositie met als ultieme pletwals een kiesdrempel. Maar wat er uiteindelijk met de N-VA zal gebeuren is zo belangrijk niet, wel waar Leterme ½ of I aan het einde van de rit zal uitkomen. En dat zou wel eens heel ver kunnen zijn: 2011 bijvoorbeeld. Karel de Gucht merkte het gisteren nog op: «Ik heb Leterme verschillende keren horen zeggen dat hij nooit in een regering zou stappen zonder communautair akkoord. Als hij vandaag zegt dat hij eruit stapt zonder zo'n akkoord, ben ik niet onder de indruk.» Niemand zal zin hebben in nieuwe verkiezingen deze herfst, wanneer er in het voorjaar van volgend jaar regionale en Europese verkiezingen gehouden zullen worden. En wie zal er in 2009 ook federaal naar de kiezer willen trekken, met het risico na de verkiezingen niet alleen regionaal maar ook federaal uit de boot te vallen? De Open Vld misschien? Of de CD&V? Om over PS en MR nog maar te zwijgen?
Ik zie daarom niet in waarom de vijf regeringspartijen er vóór 2011 al de brui aan zouden willen geven, wanneer ze vrijwel allemaal alleen maar met lege handen naar de kiezer kunnen trekken. Reken er trouwens maar op dat ook de Belgische partij zo'n vervroegde federale verkiezingen zal proberen te voorkomen, onder meer met het oog op het Belgische EU-voorzitterschap in de tweede helft van 2010. Dat voorzitterschap vergt voorbereiding, en een nieuwe lange regeringsvorming, deze keer dan nog verweven met enkele regionale regeringsvormingen die de zaken alleen maar ingewikkelder kunnen maken, zal men kunnen missen als kiespijn. Om over het prestige nog maar te zwijgen: zal Yves Leterme de glans die zo'n EU-voorzitterschap met zich mee zal brengen willen opgeven voor enkele verkiezingsbeloftes uit 2007? Wanneer men in 2007 geen regering durft te vormen uit angst voor 2009, waarom zou men dan in 2008 en 2009 geen regering kunnen bijeenhouden in de hoop op Europese glitter en glans in 2010? Er zijn er die al voor veel minder hun ziel verkocht hebben, en wie weet, tegen 2011 pleit misschien ook een Yves Leterme wel voor een federale kieskring!
Verleden week brak er een kleine rel uit over een rapport van de CERD (Comité tegen Rassendiscriminatie van de Verenigde Naties) waarin de Vlaamse Wooncode onder vuur genomen werd. De rol die de Liga voor Mensenrechten daarbij gespeeld heeft is op z'n minst merkwaardig te noemen.Laten we het maar zeggen zoals het is: de Liga voor Mensenrechten heeft op een achterbakse manier verklikkertje gespeeld via de Franstalige tegenhanger La Ligue des droits de l'Homme. Het eigenlijke bezwaar van de Liga voor Mensenrechten tegen de Wooncode heeft betrekking op asielzoekers en immigranten, maar de vereniging maakt zonder scrupules gebruik van de communautaire kant van de zaak om uit rancune de Vlaamse Regering onnodig in een slecht daglicht te stellen. Was de Liga voor Mensenrechten echt bekommerd geweest om de communautaire aspecten in België en de gevolgen daarvan voor de mensenrechten, dan had zij immers even goed het gebrek aan tweetaligheid in de Brusselse OCMW-ziekenhuizen kunnen aankaarten, of de problematiek rond de MUG-dienst in Halle-Vilvoorde, maar daar pleegde de Liga schuldig verzuim. Een Franstalige inwijkeling die geen door Vlaanderen betaald dak boven het hoofd krijgt omdat hij het beneden zijn waardigheid vindt Nederlands te moeten leren is voor de Liga blijkbaar een veel ergere zaak dan een Vlaams lijk in Halle omdat een Franstalige dokter of verpleger nu eenmaal geen Nederlands wou leren.
Want laten we de zaken even omkeren. Kan iemand het zich voorstellen dat een Vlaming die geen gebenedijd woord Frans zou spreken aan de andere zijde van de taalgrens een sociale woning zou kunnen bekomen? En a fortiori als die dan nog uitdrukkelijk zou weigeren Frans te leren? Het Waalse Gewest heeft daar zelfs geen Waalse wooncode voor nodig: dat zaakje regelt zichzelf wel, en geen haan die daar naar kraait.
Maar stel dat La Ligue des droits de l'Homme in een onbewaakt ogenblik ook die bedenking zou maken, kan iemand zich dan voorstellen dat die Ligue het in haar hoofd zou halen daarover een rapport af te scheiden? En die dan vervolgens door zou spelen naar haar Vlaamse tegenhanger in verband met een bezoekje van de CERD? Men moet al van een goed jaar zijn om zoiets te willen geloven. Voor Franstaligen is het voor anderstaligen immers niet meer dan een mensenrecht verplicht te worden Frans te leren, liefst nog op eigen kosten ook, terwijl het voor Franstaligen uiteraard het hoogste mensenrecht is zich te kunnen onttrekken aan elke verplichting om een andere taal te leren, ook al vestigt men zich pardoes in het midden van de Mongoolse steppe. Het is al bijna een krenking van de mensenrechten van de Belgische Franstaligen dat zij het land moeten delen met een volkje dat te lomp en te boers is om te snappen dat verfransing voor hen alleen maar een zegening zou zijn – dat dat niet opdook in het CERD-rapport is bijna een wonder te noemen, maar misschien heeft La Ligue des droits de l'Homme dat wel achtergehouden voor een volgend rapport.
Laten we trouwens de situatie eens overplaatsen naar een ander land. Ik neem aan dat Duitsers die zich in Spanje vestigen ook Spaans moeten leren als ze daar aan een sociale woning willen geraken, maar zou de Duitse tegenhanger van de Liga voor Mensenrechten het ooit in haar hoofd halen daarover haar beklag te doen bij de CERD? De Duitse liga zou waarschijnlijk nog niet eens snappen wat het probleem zou zijn. En dat ze bij de CERD niet eens de bedenking gemaakt hebben waarom het Vlaams Gewest überhaupt zo'n bepaling in zijn Wooncode heeft opgenomen, spreekt ook al boekdelen. Enige contextstudie was duidelijk niet nodig. En opnieuw: in je eigen geboortedorp verfranst worden is naar CERD-normen misschien wel niet meer dan een mensenrecht, en dus geen probleem.
Er staat in het CERD-rapport trouwens nog één en ander dat de moeite waard is (nou ja). Zo wordt België ook op de vingers getikt en streng aangemaand om zo snel mogelijk wetten aan te nemen om racistische partijen en organisaties, en dan in het bijzonder het Vlaams Belang, te verbieden. Wie had gedacht dat de CERD misschien een beetje kritisch zou zijn over het schijnproces dat tegen het Vlaams Blok werd gevoerd komt zwaar bedrogen uit, maar anderzijds hoeft dat eigenlijk niet te verwonderen als de CERD (al dan niet via-via) de mosterd haalt bij organizaties als, inderdaad, de Liga voor Mensenrechten, één van de burgerlijke partijen in dat schijnproces.
En ook het Minderhedenverdrag komt aan bod in het rapport, uiteraard, met de wens dat België dit verdrag zou snel mogelijk zou ratificeren. Tot slot vindt de CERD dat er in België te weinig anti-racismeprocessen gevoerd worden, en stelt daarom onder meer voor dat er meer informatiecampagnes gevoerd zouden worden rond de wetgeving hierover. Blijkbaar heeft de CERD weet van meer racisme dan nu al door het gerecht behandeld wordt, want iets anders durf ik daar echt niet achter zoeken.
Het is niet moeilijk te concluderen dat de Franstaligen met dit CERD-rapport alweer een slag thuis halen op de internationale scène, maar anderzijds moet het toch ook toegelaten zijn enkele kritische vragen te stellen rond de werkethiek van de CERD-inspecteurs. Men zou toch mogen verwachten dat zulke inspecteurs, die zichzelf ongetwijfeld heel gewichtig zullen voelen –en waarschijnlijk ook niet slecht betaald worden–, zich een beetje willen inzetten in de lokale context. Zeker als men hun arrogante toontje leest waarmee zij aanbevelingen en wensen aanbrengen. Wanneer men er dan bijvoorbeeld in slaagt één enkele concrete paragraaf te lichten uit de wooncode van één van de gewesten, kan het toch niet anders dan merkwaardig genoemd worden dat de opmerking daarrond zo duidelijk blijk geeft van een gebrek aan zelfs nog maar een begin van een studie van de context waarin die wooncode is opgesteld. Of hoe de CERD-inspecteurs zich toch wel heel gemakkelijk laten ontmaskeren als ordinaire afschrijvers van andermans teksten. Nog goed dat hun rapport geen schools huiswerk was, of er zou wat gezwaaid hebben…
De laatste peiling van De Standaard/VRT was nog niet goed verteerd, of daar volgden al de resultaten van een nieuwe peiling van La Libre Belgique. Aan Vlaamse zijde valt vooral het verschil in resultaat voor het Vlaams Belang op: bij De Standaard/VRT staat de partij op zwaar verlies, terwijl La Libre Belgique amper een verschil tegenover de laatste verkiezingen optekent.
Voor CD&V/N-VA en Open Vld zijn de verschillen tussen de twee peilingen en de uitslag van de laatste verkiezingen niet significant te noemen, maar voor het Vlaams Belang zijn de verschillen enorm: bij De Standaard/VRT komt de partij nipt op de vierde plaats, terwijl ze bij La Libre Belgique nog nipt de tweede partij blijft, vóór Open Vld. sp.a/SPIRIT doet het in geen van de twee peilingen goed, maar scoort bij La Libre Belgique wel marginaal beter dan bij de laatste verkiezingen. Wat moeten we hiervan denken?
Eén bedenking die we kunnen maken is dat bij de twee laatste verkiezingen de peiling van De Standaard/VRT vlak voor de verkiezingen dichter bij de uiteindelijke uitslag zat dan die van La Libre Belgique. Een andere zaak is dat de verklaring die De Standaard/VRT geeft voor de terugval van het Vlaams Belang geloofwaardig is: er zullen ongetwijfeld een aantal mensen voor het Vlaams Belang gestemd hebben omdat ze verwachtten dat Lijst Dedecker de kiesdrempel niet zou halen, en die zijn vlak na de verkiezingen massaal naar Lijst Dedecker overgelopen. Maar een derde aspect is dat de peiling van La Libre Belgique de resultaten van de vorige peiling in de nieuwe peiling inbrengt, waardoor nieuwe tendensen slechter opgevangen wordt. Om het met een beeld uit te drukken: zij maken hun soep op basis van de overschot van de dag ervoor, en daarom smaakt hun soep van vandaag nog een beetje naar die van gisteren. Om al deze redenen ben ik geneigd De Standaard/VRT het voordeel van de twijfel te geven, of nog: op dit ogenblik staat het Vlaams Belang waarschijnlijk op een licht verlies tegenover de verkiezingen van 10 juni 2007.
Over Lijst Dedecker zijn de twee peilers het blijkbaar wel eens: een lichte winst dit de partij op een veilig niveau boven de kiesdrempel plaatst, maar La Libre Belgique plaatst Groen! nog steeds op een minder comfortabele afstand van die kiesdrempel. Tegenover de laatste verkiezingen gaat de partij zelfs marginaal achteruit, zij het niet zoveel als in de twee vorige peilingen.
De krant peilde ook naar de kiesintenties aan Franstalige zijde, en de resultaten van La Libre Belgique wijken eigenlijk niet noemenswaardig af van die van Vers l'Avenir twee weken geleden: de MR staat op duidelijk verlies, de PS op een licht verlies, cdH en Ecolo gaan licht vooruit, terwijl het Front Nationaal blijft worstelen met de kiesdrempel.
Bijlage: Alle Vlaamse en Franstalige peilingen sedert 2006 (PDF)
De kinderen van immigranten vormen op dit ogenblik het grootste gevaar voor de maatschappij, aldus Torsten Hesselbjerg
, hoofd van de Deense politie, in een interview met de ochtendkrant Jyllands-Posten . Zij begaan de zwaarste vormen van criminaliteit, drugshandel, maar voor hen gaat het ook om eer, prestige en macht.Torsten Hesselbjerg is al sinds 2000 hoofd van de Deense politie, de zogenaamde rigspolitichef. In een interview met de Deense krant Jyllands-Posten zaterdagochtend vertelt hij dat een lijst van 141 namen op dit ogenblik de grootste uitdaging vormt voor de Deense politie, maar dat het de kinderen van migranten zijn die het grootste gevaar vormen voor de orde en rust in de maatschappij.
Deze jongeren staan voor de zwaarste vormen van misdaad. Zij houden zich vooral bezig met de drugshandel, maar bij hen gaat het ook om begrippen als eer, prestige en macht, zegt hij. Op dit ogenblik volgt de Deense politie veertien criminele organisaties met in totaal 141 leden op «niveau 1», wat betekent dat zij de meest invloedrijke en actieve personen zijn in de Deense onderwereld van georganiseerde misdaad. Volgens een politierapport hebben deze misdadigers toegang tot wapens en springstoffen, en zijn zij bereid beiden in te zetten in hun strijd om de controle over de drugsmarkt en om hun interne vorm van eer te bestendigen.
Torsten Hesselbjerg merkt op dat vooral de wijk Nørrebro in Kopenhagen en het gebied ten westen van de Deense hoofdstad (Københavns Vestegn ) op het einde van 2007 en in het begin van 2008 geteisterd werden door gewapende afrekeningen onder migranten, maar dat bij deze afrekeningen geen personen van «niveau 1» betrokken waren. Zowel in Nørrebro als in Københavns Vestegn wonen grote groepen immigranten.
Naast migrantenjongeren zijn ook groeperingen als de Hells Angels en Bandidos actief binnen de georganiseerde misdaad, maar tegelijkertijd wijst hij erop dat zij steeds meer onder druk van migrantenjongeren komen te staan. Onder meer daarom richtten de Hells Angels onlangs een nieuwe groep, A81, op, die vooral bestaat uit jongere leden.
Tot slot meent Torsten Hesselbjerg dat de grootste uitdaging voor de Deense politie de komende week eruit zal bestaan te verhinderen dat migrantenjongeren opnieuw brand zullen stichten tijdens de paasvakantie, zoals ze eerder dit jaar reeds deden tijdens de schoolvakantie in februari.
Gisterenavond publiceerden De Standaard en de VRT de resultaten van een nieuwe politieke opiniepeiling. Terwijl de twee media vooral inzoomden op het verlies van Vlaams Belang –de partij blijft eigenlijk stabiel op een verlies tegenover de laatste verkiezingen hangen– werd er minder aandacht geschonken aan de enige bijna-significante verschuiving die opgetekend werd: de vooruitgang van Groen!.
Beginnen we bij de grootste politieke formatie in Vlaanderen, het Vlaams Kartel. Die formatie blijft duidelijk op een hoog niveau en maakt een kleine winst tegenover de laatste verkiezingen, maar echt significant kan die winst nog niet genoemd worden. Voor Open Vld geldt precies hetzelfde: een kleine, stabiele vooruitgang tegenover de verkiezingen, maar nog niet significant. Gemeenschappelijk voor de twee partijen is bovendien dat de andere peiler, La Libre Belgique, die twee formaties een kleine achteruitgang gaf. Het wordt uitkijken naar de resultaten voorjaarspeiling van die krant (misschien in de loop van volgende week al?) om te zien hoe de evolutie daar verloopt.
Die bedenking kan ook gemaakt worden voor het Vlaams Belang, dat op 10 juni nog de tweede partij van Vlaanderen was, maar volgens de peiling van De Standaard/VRT vandaag de vierde partij zou zijn. Dit is de derde peiling van De Standaard/VRT op rij waarin de partij een fors verlies tegenover de laatste verkiezingsuitslag laat opmeten. Bij La Libre Belgique bleef de partij echter rond haar verkiezingsuitslag hangen, een duidelijk verschil dus.
sp.a-SPIRIT blijft het slecht doen bij deze peiler, nu opnieuw met een klein verlies tegenover de verkiezingsuitslag, en deed het ook in de peiling van La Libre Belgique niet bepaald schitterend.
Lijst Dedecker en Groen! doen het alletwee goed in deze peiling. De eerste gaat wel achteruit tegenover de vorige twee peilingen, maar boekt nog steeds een grote vooruitgang tegenover de laatste verkiezingen, al is die vooruitgang nu geslonken tot op het randje van de foutenmarge. Groen! doet dan weer een stap voorwaarts vergeleken met de vorige twee peilingen, en zit nu meer dan een foutenmarge van de kiesdrempel verwijderd. Dit is ongetwijfeld een opsteker voor nieuwbakken partijvoorzitster Mieke Vogels, maar er moet toch opgemerkt worden dat de partij verleden jaar in mei nog hoger genoteerd stond bij deze peiler, en dat was amper een maand voor de verkiezingen waarin de partij slechts met de hakken over de kiesdrempelsloot raakte.
Twee weken geleden publiceerde de krant Vers l'Avenir ook de resultaten van een opiniepeiling, maar dan voor de Franstalige partijen. Die peiling bracht vooral slecht nieuws voor de Franstalige liberalen van de MR, die hun voorsprong op de PS zien slinken tot minder dan een foutenmarge. Volgens de peiling hebben ze bovendien al meer dan vijf procent kiezers verloren tegenover de laatste verkiezingsuitslag. De lange regeringsonderhandelingen hebben die partij duidelijk geen goed gedaan. Bovendien gaat de grootste concurrent, de PS, ook achteruit, maar lang zoveel niet, en het verschil tussen de twee wordt voor de MR langzaamaan oncomfortabel klein.
In tegenstelling tot MR en PS gaan de twee achtervolgers cdH en Ecolo wel vooruit, allebei met ongeveer drie procent, met cdH ook drie procent groter dan Ecolo. Ecolo zit daarmee duidelijk in een stijgende lijn, maar een merkwaardigheid is wel dat cdH eigenlijk al meer dan twee jaar stabiel rond de 18% scoort in de peilingen, maar bij de laatste verkiezingen net onder de 16% uitkwam. Front National ten slotte komt in deze peiling net boven de kiesdrempel uit.
Bijlagen: Alle Vlaamse peilingen sedert 2006 (PDF) en Alle Franstalige peilingen sedert 2006 (PDF)
