zondag, maart 22, 2009

Anti-katholieke bloedhonden lusten paus rauw

De laatste weken kwam de katholieke Kerk, en dan in het bijzonder paus Benedictus XVI, om verscheidene redenen zwaar onder vuur te liggen. Zo was er de commotie rond de opheffing van de excommunicatie van de bisschoppen van de Priesterbroederschap St. Pius X, een geval van incest en abortus in Brazilië, en nu naar aanleiding van zijn eerste reis naar Afrika een nogal voorspelbare rel over het standpunt van de Kerk over de AIDS-problematiek op het zwarte continent. Opvallend: in geen van de drie gevallen blonken de meest uitgesproken tegenstanders bepaald veel uit door eerlijkheid, maar dat hield hen niet tegen zich moreel superieur op te stellen tegenover de paus.

Laat ik misschien van start gaan met alvast één vaststelling: vooral zij die zich anders nog niet dood zouden willen laten betrappen in een kerk, tenzij een samenwonende homofiele priester die vooral de verdraagzaamheid predikt de mis staat op te dragen, klauteren als eersten de barricades op om hun afschuw uit te schruwelen. Zo komt het ook dat in België vooral kranten als De Morgen en Le Soir de strijd aanvoeren tegen al wat voor conservatief kan doorgaan in de katholieke Kerk, of de katholieke Kerk tout court, en de paus met veel ijver van misdaden tegen de menselijkheid beschuldigen zolang hij weigert het uitdelen van condooms in Afrika als een soort van elfde gebod te erkennen. Enige eerlijkheid –of kennis van zaken– aan de kant van deze bloedhonden, bijvoorbeeld onder de vorm van een correcte en genuanceerde berichtgeving over de standpunten van de Kerk en de feitelijke situaties ter plaatse, hoeft men bij hen echter niet te verwachten.

Zo was er dus de opheffing van de excommunicatie van de leden van het Priesterbroederschap St. Pius X. Om te beginnen was het niet meer dan dat: de opheffing van de excommunicatie van de leden van de priesterbroederschap, en bijvoorbeeld niet de erkenning ervan als een nieuw orgaan binnen de katholieke Kerk. Concreet betekent dit dat de bisschoppen van deze priesterbroederschap nog lang geen katholieke bisschoppen zijn. Meer zelfs, er valt nog een lange weg af te leggen vóór één van hen zelfs nog maar gewone priesterlijke taken zoals het opdragen van een eenvoudige mis zal mogen uitvoeren binnen de katholieke Kerk. Dat men in Rome echter een steek liet vallen door de achtergrond van de vier bisschoppen niet voldoende na te gaan kan moeilijk ontkend worden, en erkent de paus trouwens zelf ook, maar de reactie van het Vaticaan toen duidelijk werd welke negationistische meningen bisschop Richard Williamson erop na hield laat anderzijds toch ook weinig aan duidelijkheid te wensen over. Wie echter de verhalen in de pers las kon soms bijna de indruk krijgen dat de paus de excommunicatie van de Pius X-broederschap opgeheven had met als uitdrukkelijk doel bisschop Richard Williamson nog bij leven tot een katholieke heilige te laten uitroepen. Wat de opheffing van de excommunicatie precies inhield, of misschien beter gezegd, wat ze vooral niet inhield, wat de precieze achtergrond en het doel ervan was, en wat het echte standpunt van het Vaticaan over het negationisme was, viel in de pers nergens te lezen. Commentatoren als een Yves Desmet in De Morgen hadden het immers te druk het proces van de paus te maken om hun lezers daarover correct te informeren. «Gebeten om te weten» is dan de reclameslogan.

Vervolgens was er de controverse rond abortus van een negenjarig meisje in Brazilië, verkracht door haar 23 jaar oude stiefvader. Als gevolg van de abortus werd het meisje, haar moeder en het medisch personeel dat de ingreep uitvoerde automatisch uit de katholieke Kerk gezet. Nu is het niet moeilijk in te zien dat dit misschien wel iets te kort door de bocht was, zeker als men weet dat er ook medische complicaties rond de zwangerschap waren. Maar de manier waarop deze zaak in de pers voorgesteld werd, soms wel alsof de Kerk de stiefvader van het meisje in verdediging had genomen, liet duidelijk zien dat de pers zich al bij al ook niet al te veel aantrok van het lot van het verkrachte meisje. Meer dan een stok om een katholieke hond te slaan was dit voorval voor hen immers niet. Overigens: noem het meisje Aïsja, de stiefvader Mohammed, en verplaats het hele voorval naar het Arabische schiereiland van de zevende eeuw, en de voltallige persmeute springt onmiddellijk in de politieke-correcte houding en pleit vooral voor een «sereen» debat en het ontzien van allerlei gevoeligheden. De ene pedofiel is immers de andere niet.

En dan was er dus de eerste Afrikareis van paus Benedictus XVI. Afrika kent veel problemen, en zal nog lange tijd veel problemen kennen, maar van zodra de paus in beeld komt wordt dit alles in de hoofden van het weldenkende gedeelte van de journalisten herleid tot het in grote schaal uitdelen van condooms als enige oplossing om de verspreiding van AIDS te kunnen tegengaan. Het viel dan ook te verwachten dat naar aanleiding van de reis hierover één of andere vraag gesteld moest worden, en dat wat het antwoord van de paus ook zou zijn, de controverse hierover nog maar eens stevig op gang zou getrokken worden. Een achterlijk standpunt van een conservatieve engerd die niet weet waarover hij het heeft, een medische leugen, ja, van zelfs niets minder dan een misdaad tegen de menselijkheid was er sprake! De grote woorden waren weer eens bijzonder goedkoop en gemakkelijk uit het klavier getokkeld, om over de lichtjes belachelijke –niet hetzelfde als humoristische– cartoons nog maar te zwijgen. (A propos, hoeveel doodsbedreigingen hebben die cartoonisten al ontvangen, en hoeveel ambassades werden hiervoor al in brand gestoken?) Maar wat de paus nu écht geantwoord had kwam je in de gewone pers niet te weten. En dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling niet van de vraagsteller van France 2.

Zo wil men er bijvoorbeeld uitdrukkelijk niet bij stilstaan dat de Afrikaanse vrouw er ondanks alles misschien toch niet zo mee gediend is dat enkele Westerse beterweters op grote schaal condooms komen verspreiden in hun dorpen, daarmee impliciet aangevend dat het inderdaad niet zo nauw steekt met de huwelijkstrouw als je maar een condoom gebruikt. Dat het toch paradoxaal is dat mannelijke zwart Afrika weigert een condoom te gebruiken omwille van het standpunt van de katholieke Kerk, maar doof blijft voor dat deeltje over de huwelijkstrouw. Dat het precies in die landen is waar de kerken, en dan in het bijzonder de katholieke Kerk, zwak staan, AIDS het hards toeslaat. Je moet het trouwens maar kunnen, zoals de BBC, om in voornamelijk evangelische en anglicaanse landen op het Afrikaanse continent documentaires te gaan draaien over de ravage die de katholieke Kerk daar met haar standpunt zou aanrichten. Dat onze kwaliteitskranten De Morgen of De Standaard daar nog nooit eens een dossier aan geweid hebben! En wat houdt een Rik Torfs tegen om dat allemaal eens op een progressieve wijze uit te leggen? Blijkbaar houdt men liever de lezers dom, zodat men op tijd en stond zich nog eens goed kan laten gaan.

Geen opmerkingen: