zaterdag, oktober 31, 2009

BHV-carrousel draait een nieuw rondje

De afgelopen weken draaide de BHV-carrousel nog maar eens een nieuw rondje. De hoofdrol was deze keer weggelegd voor de Duitstalige Gemeenschap, met aan het hoofd ervan Minister-President Karl-Heinz Lambertz. De uitslag stond echter al op voorhand vast, net zoals bij het vorige rondje: een nieuw belangenconflict werd uiteindelijk ingediend. Maar wat zal de toekomst voor BHV-dossier brengen?

Eigenlijk kan het niets anders genoemd worden dan een uiterst lamentabel schouwspel, het stukje derderangstheater dat de laatste weken opgevoerd werd rond het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde. Inderdaad, zowel aan Vlaamse als aan Duits–Franstalige zijde waren de acteerprestaties ondermaats. Wat bijvoorbeeld te denken van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen, die pleitte voor een onderhandelde oplossing van het dossier, waarop Karl-Heinz Lambertz een week later inpikte door een signaal van de Vlamingen te verlangen om al dan niet een belangenconflict in te dienen. Achter de schermen bad Eerste Minister Herman van Rompuy ondertussen rustig vast op zijn knieën om het belangenconflict toch maar in te dienen, en dat was meteen het enige signaal dat Karl-Heinz Lambertz veinsde gehoord te hebben – dat, en de toewijzing dat het Kehrweg Stadion van Eupen één van de oefenstadions zal zijn indien de Belgisch-Nederlandse kandidatuur voor het WK-voetbal in 2018 of 2022 aanvaard zou worden. Alhoewel, officieel heeft dat laatste natuurlijk niets met het eerste te maken, maar voor de volledigheid wil ik toch ook even vermelden dat Karl-Heinz Lambertz een lidkaart van de PS heeft, en laat de rest aan het oordeel van de lezer over. Voor de argumenten van N-VA-voorzitter Bart de Wever en een delegatie van de burgemeesters uit Halle-Vilvoorde bleef de man in ieder geval oostindisch doof, om nog maar over die van de «griezels» van VVB, TAK en HaViKo te zwijgen.

Wat staat ons nu verder te wachten in dit dossier? Opvallend is in ieder geval dat de Duitstalige Gemeenschap bij de vorige ronde nog optrad als reserve voor het geval het Waalse Parlement zou nalaten een belangenconflict in te roepen. De tijd die met het Waalse belangenconflict gewonnen werd –120 dagen, maar in de Belgische praktijk al gauw bijna een half jaar– werd zoals bij alle andere vorige belangenconflicten vooral gebruikt om niets te doen. Verwacht kan dus worden dat het ook deze keer niet anders zal gaan. Bovendien werd al aangeduid wat over meer dan 120 dagen te gebeuren zal staan. Het Brussels Parlement trad immers op als reserve indien Eupen zou nalaten een belangenconflict in te roepen, en zal in de lente van 2010 de eer hebben de hoofdrol te mogen spelen in het volgende rondje van de BHV-carrousel. Absurd? Indien de Duitstalige Gemeenschap zich deze keer genoodzaakt zag een belangenconflict in te roepen om de federale regering te redden en het land bij mekaar te houden, waarom zou de Belgische en Europese hoofdstad dan niet precies hetzelfde mogen doen om te vermijden dat het Belgische EU-voorzitterschap in het honderd zou lopen? Is onze dierbare hoofdstad dat niet aan zichzelf, het land en de Europese Unie verplicht? Als het moet zullen de Brusselse CD&V- en Open Vld-leden dat belangenconflict desnoods zelfs mee goedkeuren. De respectievelijke achterbannen werden in ieder geval de afgelopen week al eens goed voorbereid op dit scenario.

En wat dan na het Brusselse belangenconflict? In het Belgische leugenfederalisme kunnen 120 dagen misschien wel lang duren, maar niet lang genoeg om het BHV-splitsingsvoorstel tot in 2011 uit de Kamer te houden. Als ik een gokje mag wagen, dan zullen CD&V en Open Vld vrijwillig afzien van een onmiddellijke stemming eens het Brusselse belangenconflict afgelopen zal zijn, om heel het zaakje te verdagen tot in 2011. Een belangenconflict door het Vlaams Parlement lijkt zelfs voor Open Vld en CD&V een brug te ver. Bovendien hebben de twee partijen er geen meerderheid, en lijkt het me onwaarschijnlijk dat sp.a de federale meerderheid zou willen helpen depanneren. Daarna zijn we al zo dicht bij de volgende federale verkiezingen, dat het voor zowel de Franstalige als de Vlaamse partijen geen onnoemelijk grote nadelen meer zal opleveren om de federale regering vervroegd te laten vallen, zodat het voorstel eenvoudigweg niet meer gestemd kan worden. Meer zelfs, het zou voor iedereen alleen maar voordelen opleveren: de Franstaligen kunnen aan hun kiezers vertellen dat ze de belangen van de Franstaligen hebben kunnen verdedigen door een vroegtijdige val van de federale regering te veroorzaken, terwijl CD&V en Open Vld zullen verklaren dat ze hun best gedaan hebben, maar dat een eenzijdige splitsing nu eenmaal niet mogelijk was. En dat een onderhandelde oplossing, dat wil zeggen één met Vlaamse toegevingen, de enige mogelijke is, ook al is het eigenlijke probleem vooral de onnoemelijke lafheid en het verraad van de twee partijen. (Maar laat er geen twijfel over bestaan: sp.a is geen haar beter.) Dat de Franstaligen hun belangenconflicten in serie mochten inroepen was immers helemaal geen hinder om Brussel-Halle-Vilvoorde onverwijld –wie herinnert zich het woord nog– en met vijf minuten politieke moed te splitsen. De «Vlaamse» partijen CD&V en Open Vld, in het begin trouwens aangevuld met N-VA, lieten de Franstaligen toe hun belangenconflicten in serie in te roepen. Meer zelfs, ze smeekten en smeken hen daar nog steeds om, en rekken actief de wettelijke termijnen met alle mogelijke en onmogelijke officiële en officieuze vakantiedagen.

Bestaat er dan geen alternatief? Dat de Franstaligen zouden toegeven, lijkt me onwaarschijnlijk: zij zullen nog eerder een Brussels belangenconflict indienen of de federale regering laten vallen, desnoods zelfs tijdens het Belgische EU-voorzitterschap, dan hun «rechten» op Halle-Vilvoorde zomaar op te geven. Wie de Franstalige media een beetje volgt –de Vlaamse media berichten hier niet over, een schuldig verzuim overigens– weet dat men aan de overzijde goed weet wat op het spel staat. Er wordt daar niet gedacht in termen van solidariteit, verdraagzaamheid, flexibiliteit, wettelijkheid of zelfs nog maar grondwettelijkheid, maar territorium, en PS-voorzitter Elio di Rupo heeft dat al meer dan eens duidelijk laten blijken in interviews. De Franstalige «rechten» op Halle-Vilvoorde zullen dan ook een pak zwaarder doorwegen dan de glorie en glitter rond het Belgische EU-voorzitterschap, zeker als die glorie en glitter toch alleen maar CD&V'er Herman van Rompuy te beurt zullen vallen. Als Brussel-Halle-Vilvoorde dus gesplitst zal raken voor de volgende federale verkiezingen, zal dat alleen maar kunnen omdat CD&V en Open Vld zware toegevingen doen aan de Franstaligen. De vraag is dan of dat nog mogelijk is.

Indien CD&V van plan is zware toegevingen te doen, en zowel Marianne Thyssen als Herman van Rompuy geven sterk die indruk, dan was er eigenlijk geen beter moment geweest dan nu. Begin 2010 zullen de voorbereidingen voor het EU-voorzitterschap al volop aan de gang zijn, en lijkt het weinig waarschijnlijk dat CD&V en Open Vld veel tijd en energie over zullen hebben om een reeks Vlaamse toegevingen samen te stellen waarmee ze de Franstaligen zullen kunnen paaien. Minder dan wat hen aangeboden werd ten tijde van de regering-Verhofstadt II is voor hen waarschijnlijk hoe dan ook niet aanvaardbaar, en tegelijkertijd voor CD&V een brug te ver zolang er nog altijd een mogelijkheid is om het Brusselse Parlement een belangenconflict te laten indienen. Alsnog een Brussels belangenconflict inroepen zal dan ook de gemakkelijkste uitweg zijn, desnoods met de steun van CD&V en Open Vld dus. Nà het EU-voorzitterschap zullen we dan weer al zo dicht bij de volgende federale verkiezingen zitten, dat CD&V ervoor zal terugschrikken Halle-Vilvoorde openlijk aan de Franstaligen uit te verkopen. Dan nog liever de federale regering laten vallen in onderling overleg met de Franstaligen –al dan niet met wat theater voor de galerij– en achteraf de ongrondwettelijke verkiezingen toch maar goedkeuren in de Kamer. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat men daar ongrondwettelijke verkiezingen zou goedkeuren.

maandag, oktober 12, 2009

Peiling De Standaard/VRT levert vooral twijfelachtige analyses

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004Vrijdagavond werden de resultaten van een nieuwe peiling van De Standaard en VRT gepubliceerd. In tegenstelling tot de peiling van La Libre Belgique van twee weken geleden registreerde deze peiling wél enige verandering in het partijpolitieke landschap in Vlaanderen: Vlaams Belang zou achteruitgaan, en Groen! vooruit. Zowel bij het ene als het andere kunnen echter vraagtekens geplaatst worden.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (12-26%)Starten we onze analyse bij de grootste Vlaamse partij, dan is het duidelijk dat CD&V de grootste blijft in Vlaanderen, met een ruimte voorsprong op de achtervolgers. Die achtervolgers zijn Open Vld, sp.a, N-VA en Vlaams Belang, deze keer in die volgorde. Het verschil van de grootste (Open Vld) tot de kleinste (Vlaams Belang) bedraagt deze keer trouwens iets meer dan vier procent, beduidend meer dan wat het geval was bij La Libre Belgique. Bovendien is de volgorde van de vier partijen bijna omgekeerd: bij La Libre Belgique was immers Vlaams Belang nog de grootste en Open Vld de kleinste.

In de berichtgeving werd vooral ingezoomd op het resultaat van het Vlaams Belang, waarvan de partijvoorzitter Bruno Valkeniers zich zelfs bij De Standaard stevig diende te verdedigen onder de titel «Ik laat me niet opjagen». Gazet van Antwerpen kopte dan weer Vlaams Belang verder achteruit, Open Vld kruipt uit dal. Eerlijk gezegd, beide stellingen lijken me eerder gewaagd, zeker in het licht van de resultaten van de peiling van La Libre Belgique van amper twee weken geleden die een totaal omgekeerd resultaat weergaf. Zulke conclusies trekken op basis van één enkele peiling zijn trouwens hoe dan ook onverantwoord, maar onze journalisten staan er natuurlijk niet bepaald voor bekend met kennis van zaken commentaar te kunnen geven bij de resultaten van een nieuwe opiniepeiling…

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (0-12%)Onderaan treffen we tot slot de partijen Lijst Dedecker en Groen! aan. Lijst Dedecker scoort op hetzelfde niveau als haar verkiezingsuitslag, terwijl Groen! er deze keer lichtjes op vooruitgaat. «Significant», aldus Ivan de Vadder van de VRT, maar ik zou daar toch ook twee vraagtekens durven bij te plaatsen. Het eerste vraagteken gaat over de significantie van de vooruitgang: het verschil met de laatste verkiezingen bedraagt slechts 1,7%, wat in het beste geval slechts net iets minder dan een foutenmarge is. Dat is op het randje af dus om voor die partij winst te voorspellen. Maar er is meer.

De resultaten van Groen! in alle Vlaamse peilingen sedert 2004Hoe zou TNS Media de ruwe resultaten van de enquête verwerken? Geeft het peilingsbureau zonder meer de resultaten weer, d.w.z. staat een partijaanhang van 8,5% gelijk met een aandeel van 8,5% onder de ondervraagden die antwoordden voor Groen! te willen stemmen? In dat geval kan er immers van winst moeilijk sprake zijn: de oververtegenwoordiging van Groen! in het panel van TNS Media van voor de verkiezingen zette dich dan gewoonweg door, zoals de grafiek hiernaast in dat geval duidelijk zou aantonen. Of worden de resultaten daarentegen gewogen in functie van de demografie van de ondervraagden en in het bijzonder hun stemgedrag bij de laatste verkiezingen? In dat geval spreken we natuurlijk wel van een lichte vooruitgang, of misschien beter gezegd, een vermoeden dat de partij er voorlopig toch niet op achteruitgaat. Het is echter jammer dat zulke cruciale informatie niet beschikbaar is, ondanks het oeverloos gezwam uitgesmeerd over drie bladzijden over minimale veranderingen die uitgezoomd worden dat het een lieve lust is.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 (PDF).

zaterdag, oktober 10, 2009

Verbod op peilingen klinkklare onzin

Deze week gebeurde iets heel uitzonderlijks: ik was het eens volmondig eens met Bart Tommelein. Onderwerp: het totaal onzinnige wetsvoorstel van PS-politicus Philippe Mahoux om peilingen tot veertig dagen voor de verkiezingen te verbieden, net zoals peilingen met een te grote foutenmarge.

Bart Tommelein slaat in zijn reactie op het wetsvoorstel spijkers met koppen. Dat kiezers hun stemgedrag zouden wijzigen als gevolg van peilingen is een bijzonder gewaagde stelling. Daar kan nog de vraag aan toegevoegd worden of daar eigenlijk iets principieel verkeerd zou zijn, voor zover de stelling al correct zou zijn. Dat laatste natuurlijk wel onder de voorwaarde dat de peilingen correct uitgevoerd worden.

Philippe Mahoux heeft natuurlijk wél een punt wanneer het gaat over de barslechte kwaliteit van de peilingen in België, zowel ten Noorden als ten Zuiden van de taalgrens. In het hoofdstuk «Mag het ietsje meer zijn» in pas verschenen boek Media & Journalistiek in Vlaanderen heb ik het daar zelf uitgebreid over, en over de kwaliteit van de berichtgeving in de pers daarover. Of beter gezegd: het gebrek aan kwaliteit. Ik maak er ook komaf met de stelling dat er in België te veel peilingen uitgevoerd zouden worden. Toevallig publiceerden De Standaard en de VRT vandaag wat De Standaard de «eerste politieke barometer na de verkiezingen» noemde. Deze peiling verschijnt echter bijna vier maanden na de verkiezingen! In Nederland hebben de meeste media ondertussen al twee, indien niet drie peilingen achter de rug, vaak met een beduidend groter aantal geïnterviewden en veel minder gezwam rond de uitslag. Het verbieden van de schaarse peilingen die dan toch nog uitgevoerd worden in België lijkt me echter niet bepaald de juiste oplossing te zijn om dit probleem op te lossen.

zondag, oktober 04, 2009

Quod licet Polański...

Roman PolańskiHet blijft stuitend, telkens de linkse kerk met inbegrip van het weldenkende kunstwereldje haar verontwaardiging uitschruwelt wanneer één van de lievelingen door de arm der wet gesnapt wordt in één of andere onfrisse zaak. Over het lijk-in-de-auto van Ted Kennedy moest vooral «sereen» gesproken worden, en werden ellenlange analyses en beschouwingen afgescheiden om toch maar uit te leggen waarom daar zelfs nog niet licht aan getild mocht worden. De verdiensten van de man, weet je wel… Hetzelfde maken we nu mee in de zaak-Roman Polański. Politici en kunstenaars op rechts daarentegen kunnen voor veel mindere zaken, die zelfs niet eens strafbaar zijn, op heel wat minder clementie rekenen.

Rake observatie van Youp van 't Hek over de heisa rond Roman Polański. De man was bekende immers dat hij schuldig was, en werd daarom ook veroordeeld. Over de details rond de zaak kan men nog wat beuzelen, maar Roman Polański heeft nooit, maar dan ook nooit beweerd dat hij onterecht veroordeeld werd. Dat hij het meisje later afkocht verandert trouwens ook niets aan de zaak, net zo min als dat het meisje zelf van de zaak niets meer wil weten. Heb je met je vingers aan een dertienjarige gezeten, of de dood van een medemens veroorzaakt, dan interesseert het me geen bal of je een gerenommeerd cineast of verdienstelijk politicus bent – in de gevangenis hoor je, en daarmee uit.

Vergelijk de hele heisa trouwens met die rond die «nazi-nanny» van een paar weken geleden. Jazeker, op haar werk viel op zich niet veel aan te merken, maar toen bleek dat zij lid was van het Vlaams Belang, werd niet alleen Kind & Gezin maar ook partijvoorzitter Bruno Valkeniers voor de audio-visuele vierschaar gesleurd. Berufsverbot! En zie je wel dat het Vlaams Belang vol nazi's zit! Wat zeg ik, paleo-nazi's nog wel. Nu gebeurt hetzelfde, alleen… vandaag zijn het de Amerikaanse en de Zwitserse politiediensten die het moeten ontgelden. Wat dachten zij wel, een zomaar een gevierd cineast uitleveren en achter de tralies zetten?

Overigens de enige dissonante noot die getolereerd werd in de media, was die van SNAP (Survivors Network of those Abused by Priests). En o ja, hier en daar een commentator –uiteraard volledig in eigen naam– en een paar mopperende eng-rechtse bloggers. De enige reden waarom het protest en de oproep tot boycot van Polański door SNAP toch nog de pers haalde, is vermoedelijk de link die zo opnieuw gelegd kon worden tussen échte pedofilie en het verfoeilijke katholicisme. Of wat dacht u? Het lijkt er trouwens op dat ik de enige niet ben die vermoedt dat de zaken totaal anders zouden liggen indien Roman Polański een priester was geweest.

En wat zou Daniel Cohn-Bendit eigenlijk van deze zaak vinden? De man reageert uiterst voorzichtig en voelt zich wat ongemakkelijk bij de snelle kritiek op het optreden van de Amerikaanse en Zwitserse politie. Niet moeilijk natuurlijk, want zelf heeft hij een pak boter op het hoofd, zoals iedereen ook voor zichzelf kan gaan nalezen. Een paar maanden geleden nog bleek ook hier nog maar eens hoe hypocriet onze «weldenkende» pers wel kan zijn. Toen François Bayrou voor heel televisiekijkend Frankrijk Daniel Cohn-Bendit zijn visie over seksuele contacten met kinderen voor de voeten wierp, brak er een storm los. Tegen François Bayrou! Net zoals bij Roman Polański was het immers een «oude» historie («une vieille histoire»). En hoewel hij nooit teruggetrokken heeft wat hij in zijn boek zwart op wit schreef, stonden er onmiddellijk een hele reeks knechtjes en dienstmeiden op om twijfel te zaaien over wat hij nou echt geschreven had en wat niet. Klinkt het bekend?

Wee echter de politicus die meer dan tien jaar geleden de hand van Jean-Marie Le Pen schudde en samen met hem op een foto poseerde. Of de republikeinse president die ooit een drankprobleem had, maar dat al lang te boven is gekomen. Geen van de twee zijn misdrijven, maar wegen blijkbaar toch een pak zwaarder dan aan minderjarigen zitten frutselen!

zaterdag, oktober 03, 2009

Peiling van La Libre Belgique meet vooral stilstand

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004Wie de commentaren op de laatste peiling van La Libre Belgique leest loopt al snel het gevaar te denken dat er enorm veel beweging is opgetreden in het partijpolitieke landschap in Vlaanderen de jongste drie maanden. De ene partij springt over de andere, een andere vergroot haar voorsprong op nog een andere, en ga zo maar door. Wie de cijfers een beetje nauwkeuriger navlooit, merkt echter dat de peiling vooral stilstand meet, zowel in Vlaanderen als bij de Franstalige partijen.

«Ecolo zet opmars voort» schrijft Knack, ook al gaat de partij in de realiteit slechts een schamele 1,2% vooruit vergeleken met een foutenmarge van 3,6%. «N-VA springt over Open Vld» en «Vlaams Belang groter dan sp.a» schrijft dan weer Het Belang van Limburg, niettegenstaande alle vier de partijen minder dan een foutenmarge van mekaar verwijderd zitten. De grootste kemel vinden we echter bij de krant De Standaard terug: «‘Vlaams Belang haalt sp.a in’». Dat is wat men in schoon Vlaams een straffe stoot noemt: Vlaams Belang bleef bij de laatste verkiezingen immers nog steeds groter dan de sp.a –zij het met een haartje– maar toch vindt de kwaliteitskrant dat het Vlaams Belang over sp.a springt. Of beter gezegd, wil dat zelf niet gezegd hebben, want de titel staat netjes tussen aanhalingstekens, ook al valt niet te achterhalen waar het citaat vandaan komt.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (12-26%)Kijken we even in detail naar de vijf grootste partijen, dan is het duidelijk dat CD&V afgetekend de grootste blijft. Daarna volgen Vlaams Belang, sp.a, N-VA en Open Vld, in die volgorde, maar dus met minder dan een foutenmarge verschil tussen de grootste en de kleinste. Voor één partij is dit ontegensprekelijk goed nieuws: N-VA. De partij bevestigt hiermee immers op een niveau waar het voor de verkiezingen nog niet van durfde dromen. Reken daar nog eens bij dat de partij ondertussen ook toegetreden is tot een Vlaamse Regering met een regeerakkoord dat niet bepaald overloopt van de straffe Vlaamse uitspraken, en je kan je inbeelden dat er op het partijsecretariaat hoogstwaarschijnlijk een enorme zucht van opluchting geslaakt werd.

Dat alles ligt iets ander voor zowel sp.a als Open Vld. Voor die twee partijen was de uitslag van 7 juni 2009 ronduit desastreus, en dat die uitslag voor beiden bevestigd wordt is dus geen goed nieuws. Beiden lijken op dit ogenblik vooral met zichzelf te worstelen, en veel beterschap in de peilingen kan men eigenlijk niet verwachten vóór de interne problemen uitgeklaard zijn. Het Vlaams Belang is een beetje in hetzelfde bedje ziek, al zal men daar de uitslag van deze peiling psychologisch vermoedelijk iets positiever inschatten, al was het maar omdat de partij virtueel opnieuw als tweede uit de bus komt.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (0-12%)Twee andere partijen die ook al niet tevreden kunnen zijn met de resultaten van deze peiling zijn Lijst Dedecker en Groen!. Voor hen betekent een status quo immers dat ze een gevecht met de kiesdrempel zullen moeten blijven leveren, een weinig comfortabele positie. Als enige oppositiepartij links van de Vlaamse Regering maakt dat voor Groen! misschien niet zoveel verschil uit, maar voor Lijst Dedecker kan dit betekenen dat sommige potentiële kiezers bij een volgende gelegenheid liever een strategische stem aan Vlaams Belang of Open Vld geven dan aan LDD.

De relatieve stilstaand bij àlle Vlaamse partijen is dus voor de meeste partijen weinig positief nieuws, met uitzondering van CD&V dat duidelijk marktleider blijft, en N-VA dat haar uitstekende score bevestigd ziet. Voor al de andere partijen betekent het dat er de komende maanden en jaren hard gewerkt zal moeten worden. Zou het trouwens helemaal toeval zijn dat al die partijen op dit ogenblik met interne strubbelingen te maken hebben, en CD&V en N-VA niet?

Alle Waalse peilingen sedert 2006Werpen we tot slot nog even een blik over de taalgrens, dan zien we dat ook daar weinig beweging te noteren valt. De recentelijke ruzies binnen de Franstalige regeringen hebben blijkbaar nog geen invloed gehad op de aanhang van de drie regeringspartijen, net zoals de oppositiepartij MR hierdoor nog geen winst heeft weten op te strijken. Dat de MR intern door een moeilijke tijd gaat is daar misschien ook niet helemaal vreemd aan. Front National blijft het ondertussen slecht doen, ver onder de kiesdrempel.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

donderdag, oktober 01, 2009

Reclame: Media & Journalistiek in Vlaanderen

Kris HoflackSinds gisteren is het uit, het boek Media & Journalistiek in Vlaanderen. Kritisch doorgelicht, uitgegeven bij Van Halewyck. De redacteurs van het boek waren Frank Thevissen en Johan Sanctorum, en ondergetekende nam de partijpolitieke opiniepeilingen van de laatste jaren eens kritisch onder de loupe.

Het boek bevat bijdragen van Karel Anthierens, Siegfried Bracke, Bert Cornelis, Jos De Man, Kim Duchateau («kim»), Jef Lambrecht, Guido Naets, Jan Neckers, Johan Sanctorum, Wim Schamp, Frank Thevissen, Jef Turf, Luc Van Braekel, Roger Van Houtte en mezelf, en met een voorwoord van Carl Devos. Volgens de achterflap is het «een boek bordevol kritische reflecties over wat zich voor en achter de schermen van de zogenaamde ‘vierde macht’ in Vlaanderen afspeelt. Verrassende analyses en onthullende getuigenissen geven aan hoe commerciële invloeden en politieke druk steeds meer de redactionele toon zetten in ons medialandschap; hoe politiek correct clichédenken en sensatiezucht met elkaar wedijveren; hoe de netwerking tussen journalisten en politici steeds meer elke kritische afstandelijkheid uitsluit; en hoe ten slotte het imperium van de marketeers zijn twijfelachtige kwaliteitsnormen doordrukt in de journalistiek. Een verzameling essays, wars van vooroordelen en taboes, die ogen openen en wenkbrauwen doen fronsen. Een boek dat, hoe kan het anders, niet overal op gejuich zal worden onthaald…»