zondag, januari 24, 2010

Noch De Gucht noch Vanackere moreel superieur

De arrogantie en hypocrisie van nu Europees commissaris van Ontwikkelingshulp en Humanitaire Hulp Karel de Gucht blijft stuitend. Gevraagd naar zijn mening over het optreden van minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere in Congo de afgelopen week, antwoordde hij dat hij het «als mens» nooit gedaan zou krijgen om zomaar een biertje met president Joseph Kabila te heffen. Het wordt uitkijken of hij straks, als Europees commissaris van Handel, en «als mens», ook in Beijing biertjes zal afwijzen.

Men kan een lange boom opzetten over wat nu de juiste Belgische strategie en politiek tegenover Congo en de andere landen in Centraal-Afrika zou moeten zijn, maar de morele superioriteit die Karel de Gucht zich deze voormiddag aanmat in het VRT-programma De Zevende Dag staat hem absoluut niet. Dat Steven Vanackere daar in Congo zomaar een biertje stond te heffen met Joseph Kabila, dat ging er bij hem echt niet in. Had Steven Vanackere zélf een paar Congolese meisjes mee helpen verkrachten, de verontwaardiging van Karel de Gucht zou amper groter kunnen geweest zijn. De vraag is echter of het beleid dat Karel de Gucht als Belgisch minister van Buitenlandse Zaken tegenover Congo voerde dan werkelijk zo effectief was om er de humanitaire catastrofe te verlichten. Blijkbaar niet, want zoals hij zelf met veel misbaar aangaf: het is er vandaag even erg – noch beter noch slechter dus als ik hem goed begrepen heb – als toen hij zelf nog minister was. Eigenlijk een bekentenis van formaat, maar de journalist van dienst ging er jammer genoeg niet op in.

Waar de journalist van dienst ook niet op in ging, was hoe het beleid van Karel de Gucht er zal uitzien wanneer hij binnenkort Europees commissaris van Handel wordt. En in het bijzonder, wat er zal gebeuren als Karel de Gucht in, ik zeg maar wat, Beijing een biertje aangeboden krijgt van de plaatselijke regeringsleiders. Zal hij dat biertje dan ook weigeren, «als mens»? Of zal hij het met veel smaak achteroverkappen, kwestie van de vette, net ondertekende contracten niet in gevaar te brengen? Karel de Gucht heeft in het verleden al afdoende bewezen dat hij zijn principes snel weet op te bergen als dat nodig is. De Dalai Lama mocht het al eens ondervinden in 2005. En nog eens in 2007.

Maar is China Congo wel? Uiteraard niet. En uit die vaststelling volgt meteen ook dat de strategische en politieke benadering van China niet dezelfde hoeft te zijn, en hoogstwaarschijnlijk niet dezelfde zou mogen zijn, als de strategische en politieke benadering van Congo. Maar wanneer Karel de Gucht er morele principes bijsleurt, dan is het zeer de vraag of hij met zijn Chinees palmares wel het recht heeft zo hoog van de toren te blazen. De realiteit in Afrika is vandaag immers dat China ervoor zorgt dat nogal wat leiders er rustig hun gangen kunnen gaan, zonder te hoeven vrezen voor economische sancties. China stilt immers in Afrika zijn grondstoffenhonger door middel van economische verbindingen die het best kunnen omschreven worden als een beleid van no questions asked – niet alleen in Congo, maar ook in landen zoals bijvoorbeeld Soedan. Heeft Joseph Kabila bloed aan zijn handen, dan heeft men dat in China ook, en wel een grootteorde meer. (En over Tibet of de behandeling van de Oeigoeren hebben we het dan nog niets gehad.) Wil men dus iets aan de situatie in Afrika doen, gaat de weg feitelijk via Beijing. Probleem is echter dat dat niet meer zo vrijblijvend is als een goedkoop nummertje over de Congolese president in een televieprogramma op een zondagvoormiddag. Het is echter wel pas dan dat men werkelijk te weten komt hoeveel die morele principes van Karel de Gucht nu werkelijk waard zijn.

Heeft Steven Vanackere dan gelijk als hij in Congo zoete broodjes gaat bakken bij Joseph Kabila? Zelf noemde hij het een «hoffelijke» ontvangst, maar iets zegt me dat hij er als CD&V'er vooral uitgezonden was om er de Belgische – lees: Brussels-Franstalige – banden met Congo een beetje aan te halen («ontguchten»). Je weet maar nooit dat er binnenkort misschien weer enkele «zaakjes» te regelen zouden vallen. Franstalig Brussel en Beijing hebben in ieder geval gemeen dat ze, wat dat betreft, zich niet veel aantrekken van humanitaire toestanden, maar in Franstalig Brussel zijn ze het wel aan zichzelf verplicht daar hypocriet over te doen. Maar zelfs als het erom zou gaan op die manier de humanitaire toestand in Congo wat te verbeteren, dan nog vergist Steven Vanackere zich al even fataal als Karel de Gucht. Voor heerschappen als een Joseph Kabila is België nuttig als het bereid is hogere grondstofprijzen te betalen dan China, of als het nog eens gechanteerd kan worden met het koloniale verleden om wat geld in de zakken van de machthebbers te storten. Maar als puntje bij paaltje komt, maakt het allemaal uiteindelijk niet veel uit zolang «men» China in Afrika zijn gangen laat gaan. Al de rest zijn alleen maar praatjes.

zaterdag, januari 16, 2010

Geen Westerse verkrachters in de straten van Oslo

Volgens cijfers van de politie in Oslo werd in 2009 een nieuw record gevestigd: er vonden verleden jaar namelijk dubbel zoveel verkrachtingen met geweld plaats als het jaar voordien. Bovendien bleek dat niet alleen in 2008 en 2009, maar ook in 2007, de dader telkens een niet-Westerse immigrant was. De slachtoffers daarentegen waren in negen van de tien gevallen Noors – niet alleen volgens nationaliteit maar ook etnisch. Ongeveer een vijfde van de inwoners in de Noorse hoofdstad heeft een niet-Westerse achtergrond.

— Twee mannen volgden me tot ik thuis was. Toen ik de deur van mijn appartement opende, overvielen ze me, en verkrachtten me ieder om de beurt, vertelt een jonge vrouw aan de Noorse nationale omroep NRK. Zij was één van de slachtoffers van 2009.

Volgens de politie had niet één van de daders van de verkrachtingen met geweld de laatste drie jaar een Westerse achtergrond. Vier mannen werden gearresteerd, en in alle andere gevallen gaven de slachtoffers aan dat de daders er ofwel niet-Westers uitzagen, ofwel een niet-Westerse taal spraken. Niet één zaak kon gelinkt worden aan een Westerse man.

21 Gevallen werden er in 2009 gerapporteerd, het hoogste aantal sedert de politie statistieken begon bij te houden in 2006. Negen van de tien slachtoffers waren Noors – etnisch Noors dus –, zowel in 2009 (17 van de 21) als in 2008 (9 van de 11). Hanne Kristine Rohde, woordvoerster van de politie in Oslo, vroeg zich openlijk af wat voor vrouwbeeld deze daders eigenlijk zouden hebben.

Zij weet overigens dat deze cijfers zeer controversieel zijn. Gevraagd of ze niet een hele gemeenschap dreigen te stigmatiseren, antwoordt ze dat ze een bijdrage tot een betere en veiligere wereld wil leveren. Daarom ook wil ze dat de waarheid verteld wordt, vertelde ze aan NRK.

Het zou interessant zijn te weten of dit een bijzonder Noors fenomeen is, dan wel of steden als Brussel, Antwerpen, Rotterdam of Amsterdam gelijkaardige cijfers en gelijkaardige problemen kennen. Ik vrees echter dat zelfs nog maar vragen naar dergelijke statistieken al snel opmerkingen over racisme zou kunnen opleveren, en dat de politie bewust geen statistieken bijhoudt zodat ze ook niet kunnen uitlekken. Niet iedereen heeft nu eenmaal dezelfde mening over de waarheid, en hoe men best bijdraagt tot een betere en veiligere wereld.

donderdag, januari 14, 2010

Marie-Rose Morel straks ook in De Slimste Mens?

Mijn artikel van gisteren over de nieuwjaarsbrief van Marie-Rose Morel bij de VRT was nog niet goed gepubliceerd, of het bleek al dat zij morgen al haar opwachting zal mogen maken bij het nieuwe praatprogramma van Siegfried Bracke. Zullen de twee daar een boompje opzetten over het orangisme, of het vakbondswerk van Marie-Rose Morel eens onder loupe nemen? Aangezien ik de Tom Cochezs van deze wereld het monopolie over de Vlaams Belang-ologie niet wil gunnen – Quizvraag: hoeveel fracties kent het Vlaams Belang? Antwoord: hangt van het artikel af –, waag ik me aan een korte beschouwing over de opties voor de nabije toekomst van de drie nauwst betrokken partijen: de VRT, Marie-Rose Morel en de partij Vlaams Belang.

Johan Sanctorum vatte in een commentaar op mijn artikel eigenlijk goed samen wat er hier precies aan de hand is: twee verborgen agenda's ontmoeten elkaar, namelijk die van Marie-Rose Morel en de VRT. Nu ja, zo verborgen is die agenda van de VRT nu ook weer niet. Dat kan trouwens voor zowat alle media in Vlaanderen gezegd worden. Het adagium is er altijd geweest dat kopstukken van het Vlaams Belang in het beste geval nietsnutten en klaplopers zijn, in het slechtste geval geborneerde racisten en fascisten. Tenzij ze natuurlijk, zoals het geval was met Geert van Cleemput of Luc Sevenhans, op een bepaald ogenblik de eerste tekenen van dissidentie beginnen te vertonen. Dan blijkt plots dat het Vlaams Belang dan toch eerlijke, goedmenende en hardwerkende mandatarissen telt, en hoe kunnen zij dat beter illustreren dan door met een luide knal uit de partij te stappen? Of de media op die nogal doorzichtige manier ook echt veel zieltjes weten te winnen voor hun zaak is nog wat anders.

Voor Marie-Rose Morel betekent dit dat als ze besluit in 2010 het ingeslagen pad verder te blijven bewandelen, zij in de nabije toekomst best nog aan haar trekken zal kunnen komen in de media. Jurgen Verstrepen en Jean-Marie Dedecker hebben al een tijdje afgedaan, en op Bart de Wever begint men stilaan ook uitgekeken te raken. Als bovendien het gerucht van de dag waar is dat we binnenkort misschien wel iemand uit de N-VA-stal aan het hoofd van de VRT mogen verwachten, zal het trouwens niet meer passen Bart de Wever nog vaak de kans te geven de toffe peer uit te hangen terwijl men in de nieuwsredacties een guerrilla aan het uitvechten is. Zoiets doet men niet. Nog eens, als ze het wil, ligt er voor Marie-Rose Morel in de nabije toekomst een mooie mediacarrière weggelegd bij de VRT. Als het nog snel kan, waarom haar niet eens uitnodigen voor De Slimste Mens? Kan men aan de Reyerslaan meteen ook zeggen dat het niet meer waar is dat Vlaams Belangers nooit uitgenodigd worden voor shows en spelprogramma's.

Maar quid Morel? Politiek kan zij eigenlijk geen kant meer op. Bij het Vlaams Belang lijkt haar rol voorlopig uitgespeeld te zijn. Terugkeren naar de N-VA is geen optie. Om het lelijk te zeggen: ze is niet aan haar eerste vechtscheiding toe. Een overstap naar Lijst Dedecker lijkt zo mogelijk nog minder waarschijnlijk, want daar zit dan weer boezemvijand Jurgen Verstrepen. En wat voor zin heeft het om zelf uit de partij te stappen? Tenzij ze de politiek voor een tijdje vaarwel zou willen zeggen, rest haar alleen nog de hoop dat de partij bij een volgende verkiezing niet helemaal om haar heen zal kunnen, en dat zij op die manier ergens een mandaat in de wacht kan slepen. Verder kan zij zich bezighouden met haar vakbondswerk – overigens helemaal niet onverdienstelijk – maar riskeert ze uiteindelijk wel te verworden tot een soort Frank Vandenbroucke uit Schoten. Ik neem aan dat de lezer daar geen tekeningetje bij hoeft.

Waarom grijpt Bruno Valkeniers niet in, vroeg iemand zich af. De vraag kan met een nieuwe vraag beantwoord worden: hoe, en zou het veel zin hebben? Of er nog veel communicatielijnen open zijn tussen Bruno Valkeniers en de leiding van het Vlaams Belang enerzijds, en Marie-Rose Morel anderzijds, kan op dit ogenblik eigenlijk alleen maar sterk betwijfeld worden. Haar tot de orde roepen of zelfs uit de partij zetten zou trouwens alleen maar een averechts effect hebben, en nog meer media-aandacht uitlokken. Veel meer keus dan haar laten betijen, en hopen dat het snel over gaat, heeft Bruno Valkeniers dus niet. Probleem daarbij is dat Marie-Rose Morel, in tegenstelling tot de reeds genoemde Geert van Cleemput en Luc Sevenhans, wel mediageniek is. De leiding van het Vlaams Belang zal dus rekening moeten houden met een stoorzender in Schoten die op regelmatige tijdstippen van zich laat horen, en in de media ook gehoor zal vinden.

woensdag, januari 13, 2010

Quousque tandem, Marie-Rose Morel?

Van iemand die zelf het slachtoffer is geweest van één van de vuilste mediacampagnes van de laatste jaren, zou je beter verwachten. Toch vond Marie-Rose Morel het blijkbaar nodig bij de VRT een «opiniestuk» te publiceren waarin ze haar ongenoegen uit over de interne gang van zaken bij het Vlaams Belang. Alleen al het feit dat de VRT effectief bereid was het stuk te publiceren zou nochtans bij haar enkele knipperlichten hebben moeten doen aanspringen.

De zaak-Morel-Vanhecke is vermoedelijk bij de lezer genoegzaam bekend: jarenlang dichtten – terecht of onterecht, het heeft me eigenlijk nooit bijster veel geïnteresseerd – de media Marie-Rose Morel en voormalig Vlaams Belang-voorzitter Frank Vanhecke een affaire toe. Sommige journalisten schrokken er daarbij zelfs niet voor terug bewust onwaarheden de wereld in te sturen, en ook het briefgeheim moest wijken voor «de goede zaak», namelijk het Vlaams Belang via deze vermeende affaire zoveel mogelijk schaden. Matthias Storme noemde het op zijn blog in ieder geval lynchjournalistiek. (Anderzijds kan men zich ook de vraag stellen of er wel sprake kan zijn van briefgeheim wanneer de brieven vervalst zijn.) De zaak reikte overigens veel verder dan Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke alleen, want Roger van Houtte moest in de rand van de affaire zijn biezen pakken bij de Gazet van Antwerpen, zoals hij uitvoerig documenteerde in het boek Media & Journalistiek in Vlaanderen.

Je zou daarom verwachten dat iemand als Marie-Rose Morel toch wel twee keer zou nadenken voor ze bij een medium als de VRT een opiniestuk laat plaatsen. Deze «openbare» omroep heeft er immers nooit veel twijfel over laten bestaan dat de kanalen er niet openstaan voor het Vlaams Belang, tenzij om de partij te schaden, of wanneer het echt niet anders kan. En vaak zelfs dan nog niet, zoals de Raad van State onlangs nog oordeelde in navolging van de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM). De VRT is in Vlaanderen trouwens het enige medium niet dat een cordon médiathique toepast, maar heeft als openbare omroep natuurlijk wel een heel andere verantwoordelijkheid dan de anderen.

De vraag is daarom wat Marie-Rose Morel eigenlijk bezielde om haar stuk in te zenden. Dacht zij hiermee een constructief debat over de interne structuur van Vlaams Belang te kunnen opstarten? In dat geval voelen zich aan de Reyerslaan vermoedelijk al enkele dagen zwaar gepakt door lepe la Morel, die haar boodschap toch even goed kwijt gekund op haar eigen weblog. De vraag in dat verband is trouwens ook of zij haar stuk uit eigen beweging instuurde, dan wel of ze door de VRT hiertoe werd uitgenodigd. Je hoeft in ieder geval lang geen militant of kiezer van het Vlaams Belang te zijn om de jongste soap rond haar persoontje stilaan beu te raken.

zondag, januari 10, 2010

Kwart N-VA-kiezers op 7 juni 2009 al partij ontrouw

Het weekblad Knack publiceerde begin deze week een overzicht van de resultaten van het grote verkiezingsonderzoek dat TNS/Dimarso uitvoerde na de laatste stembusslag. Volgens dat onderzoek was de N-VA de absolute winnaar van de verkiezingen van 7 juni 2009: ze was de enige partij die echt won, ze heeft een enorm groeipotentieel, en vrijwel niemand heeft een afkeer van de partij. Wat niemand echter schijnt opgemerkt te hebben, is dat een kwart van de N-VA-kiezers die partij op de verkiezingsdag zelf, nog voor het verlaten van het stemhokje, al ontrouw was.

We gunnen het Bart de Wever en de N-VA natuurlijk van harte dat ze de volgende verkiezingen zouden winnen met een score van om en bij de dertig procent, daarmee afgetekend de grootste partij van Vlaanderen. Als dat het finale einde zou betekenen voor het «samenwerkingsfederalisme» van Yves Leterme – Vlaams toegevingsfederalisme en Franstalig ontvangstfederalisme zou waarschijnlijk een veel correctere omschrijving van de huidige staatsstructuur zijn – mag er zelfs gerust nog een procent of tien bij. Ik vrees echter dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen.

Het gevaar bestaat namelijk dat de media op dit moment de N-VA voor 2011 een overwinningsnederlaag aan het aanpraten zijn. Kijk naar wat Lijst Dedecker overkwam, zoals TNS/Dimarso ook terecht opmerkt: de partij ging er ruim een procent op vooruit, maar zat psychologisch bij de verliezers. Zeker, Bart de Wever was dan misschien wel de bijna-Slimste Mens, maar het was nog lang niet zeker dat zijn partij wel de kiesdrempel zou halen. Ondertussen werden de uitspraken van Jean-Marie Dedecker over wie hij wel en wie hij niet in de Vlaamse regering zou dulden door de verzamelde media zeer ernstig genomen. Met een potentieel van dertig procent dreigt de N-VA de volgende keer precies hetzelfde te overkomen.

Laten we trouwens eens voor alle duidelijkheid analyseren wat dat «potentieel» eigenlijk écht inhoudt, want de media stappen daar mijns inziens toch iets te licht over. (Journalisten hebben het altijd lastig met getallen, zeker als er merkwaardige tekens achter staan, zoals het procentteken.) Bij de laatste verkiezingen haalde de N-VA 13,1% van de stemmen voor het Vlaams Parlement, terwijl het potentieel van de partij net boven de dertig procent zou gelegen hebben. Concreet betekent dit dat ongeveer een vijfde van de Vlamingen in het stemhokje ook aan Bart de Wever en zijn ploeg gedacht heeft, maar toch maar besloot een bolletje achter een ander partij rood te kleuren. Volgens het onderzoek van TNS/Dimarso ging het daarbij trouwens opvallend vaak om CD&V-kiezers.

Dat vooral CD&V-kiezers ook even aan de N-VA gedacht hebben hoeft eigenlijk niet te verwonderen. De twee partijen kwamen bij de vorige verkiezingen immers nog als één kartel op. Daarom zouden we het misschien merkwaardiger moeten vinden dat niet zo goed als álle CD&V-kiezers overwogen hebben om voor de N-VA te stemmen (en omgekeerd). Fundamenteler is echter dat tenminste een deel van het potentieel van de N-VA wederzijds uitsluitend is. Inderdaad: wil de N-VA haar potentieel bij de CD&V-kiezers realiseren, kan ze meteen een kruis maken over haar potentieel bij het Vlaams Belang. En omgekeerd. Meer zelfs: hoeveel van haar kiezers dreigen bij een volgende stembusslag naar de andere partij over te lopen als de partij teveel hengelt naar de kiezers van CD&V of Vlaams Belang? Een korte verwijzing naar het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde volstaat om dit illustreren. Als de N-VA haar potentieel van dertig procent zou willen realiseren, moet ze al rekenen op een desastreus schandaal, een volledige desintegratie en/of partijverbod bij zowel CD&V als Vlaams Belang tegelijk.

Wat echter niemand opgemerkt heeft en waarvoor men nochtans geen duur verkiezingsonderzoek hoeft uit te voeren, is dat een kwart van de N-VA op de verkiezingsdag zelf, nog voor het verlaten van het stemhokje, de partij reeds ontrouw was. Meer dan het openvouwen van het stembiljet voor het Europees Parlement was er niet nodig om de aanhang van de N-VA te reduceren van 13,06% naar 9,88% – grofweg een kwart minder dus. Of vergrootte de aanhang van de partij met een derde toen het stembiljet voor het Vlaams Parlement geopend werd? Aangezien ik niet over het rapport van TNS/Dimarso beschik weet ik niet of het onderzoek ook daar iets over zegt, of welke verklaring zij voor dat fenomeen gevonden hebben. Men hoeft echter geen peilingen of onderzoeksmethodologieën te geloven om vast te stellen dat de N-VA best toch maar niet al te zelfzeker naar de volgende verkiezingen gaat. Om maar één voorbeeld te geven: indien de partij bij de volgende federale verkiezingen nog maar gewoon midden tussen het resultaat van de Europese en de Vlaamse verkiezingen terechtkomt – 11,47%, een verlies van 1,6% tegenover de Vlaamse verkiezingen –, dan zal er al sprake zijn van een zware nederlaag. En de in Noord-België verschijnende Nederlandstalige media zullen niet nalaten dit dik in de verf te zetten. Die vaststelling relativeert meteen ook een pak van de beschouwingen die deze week verschenen zijn over de «groeischeuten en groeipijnen» en het «gigantische potentieel» van de N-VA.

maandag, januari 04, 2010

Mohammed-cartoons: Zweed Lars Vilks bedreigd vanuit Somalië

Gisteren zei de Zweedse kunstenaar Lars Vilks in een gesprek met de tabloid Kvällsposten nog dat hij niet ongerust was naar aanleiding van de mislukte aanslag op Kurt Westergaard. Deze morgen kreeg hij echter een telefoontje vanuit Somalië met de boodschap dat ze ook hem «zochten».

Lars Vilks is een Zweedse kunstenaar die in 2007 bekendheid verwierf in de islamitische wereld toen hij drie tekeningen maakte van de profeet Mohammed als rotondehond. De tekening volgde in de nasleep van de Deense cartoonstrijd, en was duidelijk een provocatie van de kant van de kunstenaar. Dat rechtvaardigt echter nog niet de prijs van 100.000 dollar die sindsdien op zijn hoofd staat, met een bonus van 50.000 dollar indien hij afgeslacht wordt als een lam.

Gevraagd naar een reactie in verband met de mislukte aanslag op de Deense cartoonist Kurt Westergaard, vertelde Lars Vilks gisteren nog aan de krant Kvällsposten dat hij zich niet bedreigd voelde. Volgens hem werd Kurt Westergaard uitgekozen als voornaamste symbool, en lopen er niet zoveel gekken rond dat hij zich bedreigd diende te voelen. Dat neemt niet weg dat hij een rechtstreeks telefoonnummer bij de politie heeft voor het geval hij zich toch bedreigd zou voelen, en dat er regelmatig een politiecombi voorbij zijn huis rijdt om te controleren of alles wel in orde is.

Deze ochtend werd de Zweedse kunstenaar echter telefonisch van antwoord gediend. Het telefoongesprek moet indruk gemaakt hebben, want helemaal zeker van zijn stuk voelt hij zich sindsdien niet meer. «Ik heb eerder al een hoop bedreigingen gekregen, maar dit leek me ernstig. Zeker in het licht van de aanslag tegen Kurt Westergaard, die toch een Somalische verbinding had.»

Volgens Lars Vilks sprak de man aan de andere kant van de lijn gebroken Zweeds. Eerst vroeg hij of Lars Vilks wist wat er met Kurt Westergaard in Denemarken gebeurd was. Toen hij daarop bevestigend antwoordde, zei de man: «Jij bent de volgende aan beurt, we komen nog langs.» Lars Vilks antwoordde daarop dat de man welkom was, en hing vervolgens op. Een beetje later belde de man echter opnieuw, en riep «We komen, we komen, we komen,» als was het een gebedsoproep.

Of het om meer dan bedreigingen alleen gaat, valt natuurlijk moeilijk in te schatten. De Zweedse veiligheidsdienst Säpo werd in ieder geval bij de zaak betrokken, en neemt de zaak alvast ernstig.

zondag, januari 03, 2010

Zo koopt een krant zich een jaartje vrij van alle kritiek

Tussen Kerst en Nieuwjaar publiceerde de krant De Standaard een vierdelig essay van Geert Buelens, waarin hij de Vlaamse media onder handen nam. Op de inhoud viel eigenlijk niet veel aan te merken, ook al had het hier en daar misschien wat scherper geformuleerd mogen zijn. Prima initiatief van De Standaard had men kunnen zeggen, als op de vijfde dag de aap niet uit de mouw was gekomen in de gedaante van hoofdredacteur Peter Vandermeersch.

De ironie van het lot – of zou het lot er echt veel mee te maken hebben? – wou dat op hetzelfde ogenblik dat het essay van Geert Buelens in De Standaard te lezen stond, de krant zelf één van de grootste problemen in de Vlaamse media van vandaag bijzonder doeltreffend demonstreerde: het gebrek aan professionalisme. Op maandag nam de krant in haar interneteditie een bericht van persagentschap Belga over, dat een feitelijke fout bevatte. De krant was daarmee niet alleen, want zowat elk denkbaar medium in Vlaanderen nam het bericht, inclusief de fout, zo goed als letterlijk over.

Dat de redactie mijn blogartikel waarin ik de zaak op de korrel nam niet las, kan ik nog begrijpen. Ze kunnen per slot van rekening niet elke dag de blogs en meningen van jan en allemaal nalezen. Dat één van mijn tweets, waarin ik aangaf dat er een fout in het bericht geslopen was en dat door de tag #dso ook op de opiniepagina van De Standaard een tijdje te zien was, niet opgemerkt werd, vind ik al iets merkwaardiger. Straffer is echter dat ik weet dat iemand de redactie per mail van de fout op de hoogte heeft gebracht, maar dat het bericht de dag nadien toch opnieuw opgenomen werd, met precies dezelfde fout. Wat er bij mij echter helemaal niet in gaat, is dat die fout überhaupt kon gebeuren. Leest er dan niemand in Groot-Bijgaarden La Libre Belgique? Is er nu iets gemakkelijker dan een bericht van Belga te controleren door eens te gaan kijken op de internetsite van die krant, om te kijken of er misschien nog iets anders interessants in het bericht te lezen stond? Mijn verstand gaat het in ieder geval ver te boven.

Stel daar nu tegenover de stuitende zelfgenoegzaamheid die van Peter Vandermeersch' open brief «Aan de collega's van De Standaard» druipt. Stel je voor, de marketeer van het jaar 2007 heeft «met de grootste aandacht het kerstessay van Geert Buelens gelezen», en bleef nu «met gemengde gevoelens» achter! De lezer mag me gerust corrigeren als hij een andere indruk zou krijgen bij het lezen van het commentaarstuk, maar volgens mij is de voornaamste conclusie van Peter Vandermeersch dat hij van zichzelf vindt dat hij goed bezig is, en daarom van plan is precies hetzelfde verder te blijven doen.

Hoezeer die man – hoofdredacteur van wat hij in zijn «grootste bescheidenheid» een «geweldige krant en site» noemt – zijn lezers minacht blijkt wel uit zijn oproep om het debat over de functie van de VRT te starten «met de vaststelling dat nieuws en duiding op onze publieke radio en TV tot de beste van Europa behoren». Werkelijk? Wie eens een zakelijk interview of gesprek wil zien met een kopstuk van de grootste oppositiepartij van Vlaanderen, heeft geen andere keus dan af te stemmen op een Nederlandse zender wanneer het nog eens zo ver is. Een paar maanden geleden nog werden die «onze» publieke radio en TV trouwens door de Raad van State veroordeeld wegens gebrek aan objectiviteit in de aanloop naar de federale verkiezingen van 2007, nadat die publieke radio en tv eerst al eens veroordeeld was door de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM). En waarop de hoofdredacteur Duiding van diezelfde publieke radio en TV doodleuk verklaart dat ze het in de toekomst dus… leper zullen moeten spelen. Zo straf doet zelfs Silvio Berlusconi het in Italië niet, want ondanks alles is zijn controle over de publieke radio en TV er niet compleet. Dit soort toestanden doet eerder denken aan Minsk of Moskou.

Mijn conclusie dan? Geert Buelens schreef een verdienstelijk en interessant essay, maar was voor Peter Vandermeersch in de eerste plaats een nuttige idioot om zich een jaar lang vrij te kopen van elke kritiek op zijn product krant. De hoofdredacteur snapt wel dat er iets roert in Vlaanderen (zie bijvoorbeeld Media & Journalistiek in Vlaanderen), maar wil toch wel liefst dat alles netjes bij het oude blijft. Werken in de dienst van de democratie zal hij misschien wel willen, maar waar het bij de man in de eerste plaats om draait, is er een stevige stuiver aan te verdienen. Op zich niet oneerbaar natuurlijk, maar ik zou het toch pakken beter kunnen appreciëren als er tenminste niet zo'n hypocriet gezicht bij getrokken werd.

vrijdag, januari 01, 2010

Voornemens voor het nieuwe jaar

Is het een goede traditie het jaar te starten met een aantal voornemens om zijn leven – of dat van zijn naasten – te verbeteren? Volgens een aantal wetenschappers zijn al die goede voornemens totaal zinloos omdat we ze toch niet kunnen houden. Zelf heb ik me jaren geleden voorgenomen geen voornemens meer te nemen, en daar heb ik me tot nu toe zonder veel problemen aan kunnen houden.

Om mijn lezers beter inzicht te verschaffen in de politieke gebeurtenissen die in 2010 op ons zullen afkomen, heb ik bij een aantal politici een informele rondvraag uitgevoerd, om te polsen naar hun voornemens voor 2010. Of die voornemens meer waard zijn dan de gemiddelde verkiezingsbelofte laat ik echter aan het oordeel van de lezer over. Hieronder in ieder geval een kort overzicht van de antwoorden die ik bekwam:
  • Koninklijk opdrachthouder Jean-Luc Dehaene heeft zich alvast voorgenomen dit jaar – als het even kan zelfs nog vóór Pasen – het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde op te lossen. Belangrijk om te weten: hij wil daarbij vooral vermijden dat uiteindelijk België of de CD&V gesplitst zouden worden, maar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zelf is uitdrukkelijk geen prioriteit voor hem.
  • Eerste Minister Yves Leterme van zijn kant heeft zich dan weer voorgenomen om in 2010 de federale regering te leiden. Conform zijn verkiezingsbeloften zal hij trouwens de CD&V in de federale regering houden zolang Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst is. Of dat is toch hoe hij zich zijn verkiezingsbelofte herinnert.
  • Herman van Rompuy gaat, als permanente voorzitter van de Europese Raad, in 2010 zijn persoonlijke mening – maar niet zijn persoonlijke bankrekening – zoveel mogelijk wegcijferen. Als bewijs van zijn goede wil en democratische gezindheid zal hij daarom zo snel mogelijk proberen enkele onomkeerbare stappen te zetten om Turkije finaal in de EU te loodsen.
  • Europees commissaris Karel de Gucht heeft zich voorgenomen in 2010 geen interviews meer toe te staan waarin hij meer dan een half dozijn mensen schoffeert. Hij erkent wel dat dit niet de eerste keer is dat hij zich dat voorgenomen heeft, en dat hij het de vorige jaren nooit langer dan een paar dagen heeft kunnen volhouden. Hij rekent er echter op dat hij nu als Europees commissaris misschien iets minder om een interview gevraagd zal worden.
  • Guy Verhofstadt gaat in 2010 een nieuw boek schrijven, want Europa begint stilaan te klein te worden voor hem. Anders was hij immers zelf de eerste permanente voorzitter van de Europese Raad geworden. Hij twijfelt wel nog of hij in het nieuwe boek gaat pleiten voor een nieuwe wereldorde dan wel een galactisch keizerrijk.
  • Sp.a-voorzitster Caroline Gennez zal in 2010 geen strategische beslissingen meer via Hotmail nemen. Ze zal haar privé-mail ook niet meer op papier afdrukken en op haar kantoor laten rondslingeren.
  • N-VA-voorzitter Bart de Wever gaat proberen in 2010 nóg slimmer te worden. Misschien zelfs zo slim dat zijn partij toch in de Vlaamse regering zal kunnen blijven ook als de CD&V hem federaal een ferme toer zou lappen. Of hij zal kunnen verhinderen dat de CD&V hem federaal eens goed te grazen zal nemen, valt nog af te wachten.
  • Filip Dewinter neemt zich voor het in 2010 niet meer te hebben over de pocket van Mohammed. Of die van Mehmet, of Achmed. Ook over de kassa van Aïsja gaat hij proberen zwijgen.
  • Groen! wil blijven vasthouden aan de Belgische eenheid. Zou er trouwens een mooier bewijs voor het nut van die Belgische eenheid bestaan dan een Vlaamse gewest dat de vervuiling in Brussel reduceert via de Zenne?
  • Minister van Financiën Didier Reynders gaat zich in 2010 toeleggen op het beheer van zijn departement. Bij de administratie vreest men echter dat dit nog rampzaliger zal zijn dan toen hij zich daar niet mee bezighield.
  • FDF-voorzitter Olivier Maingain gaat in 2010 andermaal een poging ondernemen Brussel uit te breiden. Liefst zou hij Brussel uitgebreid zien tot in Baarle-Hertog, maar als dat niet kan, zijn faciliteiten voor de Franstaligen daar ook al goed.
  • PS-voorzitter Elio di Rupo wil in 2010 opnieuw komaf maken met de corruptiepraktijken binnen de PS. Al wie weigert op te stappen zal federaal minister van Pensioenen worden, want dat is toch geen belangrijke post.
  • CdH-voorzitster Joëlle Milquet gaat in 2010 eindelijk een paar keer Oui zeggen tegen de Vlamingen. Bijvoorbeeld wanneer ze de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde eenzijdig willen uitstellen tot na de federale verkiezingen van 2075, en in ruil daarvoor de Sociale Zekerheid ongemoeid laten en Brussel wat extra geld toestoppen.
  • Bij de Waalse administratie heeft men zich voorgenomen enkele postduiven aan te schaffen, zodat de Vlaamse overheid nóg sneller op de hoogte gebracht kan worden van nieuwe gevallen van vervuiling. Nu maar hopen dat het volgende incident geen gifwolk richting Vlaanderen wordt…
  • Brussels minister van Vervuiling Evelyne Huytebroeck heeft zich voorgenomen in 2010 uit Kopenhagen weg te blijven. Het is daar toch altijd koud.
  • De redacties van de Vlaamse kwaliteitskranten – we hebben er geen andere – hebben zich gezamenlijk voorgenomen de berichten die ze van de telex halen zelf eens na te lezen vóór ze ze in hun krant of op hun nieuwssite publiceren. Vooral dan als het over society-nieuws gaat.
Rest me nog al mijn lezers een gelukkig en voorspoedig 2010 toe te wensen, en veel succes met hun voornemens!