«Elio»

Het vooruitzicht op een slecht Nederlands sprekende Franstalige immigrant als Belgisch eerste minister, die op de koop toe ook nog homoseksueel én socialist is, doet de politiek-correcte elite in Noord-België ondertussen al enkele weken watertanden. De peiling van Het Nieuwsblad/De Gentenaar kon het niet beter illustreren. Maar wat me echt zorgen baarde, was dat ene woordje in de reactie van Bart de Wever, daar waar er minstens twee hadden moeten staan…

Hoe doe je dat eigenlijk: in volle vakantieperiode een peiling afnemen die betrouwbaarder is dan een snelle rondvraag onder gelijkgestemde geesten in het redactielokaal? Ik neem dus mijn hoed af voor de krant Het Nieuwsblad/De Gentenaar, die het voor mekaar speelde zelfs voor de kiespublieken van iedere Vlaamse partij, inclusief het kleine broertje Lijst Dedecker, een resultaat samen te stellen waarvan niemand het in zijn hoofd zou halen er vraagtekens bij te zetten. Zeker ik niet, vooral dan omdat het geleverde resultaat – ik schreef bijna «bestelde» – toevallig heel erg meevalt. Je vraagt je inderdaad af waarop die Vlaamse onderhandelaars eigenlijk nog zitten te wachten om zich volledig te onderwerpen aan het premierschap van Elio di Rupo. Het is toch meer dan duidelijk dat heel Vlaanderen al enkele weken iedere morgen hoopvol de krant openslaat of smachtend het radionieuws aanzet in de hoop te mogen vernemen dat Elio di Rupo eindelijk formateur geworden is. Of liefst nog meteen eerste minister. Dat is toch wat ik afleid uit de resultaten van die peiling, maar het kan ook zijn dat ik het allemaal niet zo goed begrepen heb.

Wat ik wel begrepen heb, en wat me een pak meer verontrust, was de reactie van Bart de Wever op de resultaten van die peiling. Want alles wel overwogen, de invloed van de Noord-Belgische media op de Vlaamse bevolking dient ook weer niet overschat te worden. Maar in de reactie van Bart de Wever zat dus wel een klein woordje verborgen, dat meer vertelde dan alle resultaten van alle peilingen samen: «Elio». Niet «Di Rupo» of «Elio di Rupo» dus, maar gewoon «Elio». Als kameraden onder mekaar. Blijkt dat straks twee maanden onderhandelen dan toch al een eerste resultaat opgeleverd heeft. Oef!

Want het is maar een klein woordje, misschien zelfs een verspreking, maar het is wel veelbetekenend. Het legt immers het resultaat van een lang psychologisch proces bloot. Waar is de tijd dat Bart nog waarschuwde voor een «verstrikking» van Vlaanderen? En kan wie vandaag nog «Elio» zegt, morgen de voorstellen van «Di Rupo» afwijzen als onaanvaardbaar, ja zelfs onredelijk? Nog los van het feit dat ik me hoe dan ook mateloos erger aan dit soort van familiariteiten, zou ik me toch een pak geruster voelen als de Vlaamse onderhandelaars iets meer afstand zouden bewaren tegenover hun Franstaligen collega's zo lang er geen werkelijk akkoord – en geen akkoord om te onderhandelen over een akkoord – op tafel ligt.