woensdag, september 22, 2010

Hoe de N-VA zich deze week heeft laten rollen

Minder dan 24 uur na het overleg tussen Bart de Wever en Elio di Rupo werd al duidelijk dat de partijvoorzitter van de N-VA zich meesterlijk heeft laten rollen. Het zijn immers Elio di Rupo, zijn PS en België die zich met de high-levelgroep een week tijd hebben gekocht, terwijl de N-VA eigenlijk niets meer te winnen had. De Franstaligen tonen daarmee aan dat ze hun les uit 2007 geleerd hebben, terwijl de N-VA blijkbaar nog steeds in Belgische sprookjes wil blijven geloven.

Gisteren ging de zogenaamde high-levelgroep die zich zal buigen over de financieringswet aan de slag in de Kamer met een eerste vergadering. Maar wat is eigenlijk het mandaat van die groep? Volgens De Standaard moet de groep «de discussie over de financieringswet […] aanvatten, ‘zowel over de inhoud van de principes, als de gevolgen van de opties die in aanmerking kunnen worden genomen’». Lees: er zal over vanalles en nog wat gepalaverd worden, en dat minstens – niet hoogstens – een week lang. Ziedaar de eerste fout van de N-VA: geen klaar en duidelijk afgelijnd mandaat.

Tweede fout: welk resultaat moet er volgende maandag (of dinsdag, of woensdag, …) op tafel liggen? We citeren opnieuw uit De Standaard: «In de loop van volgende week volgt een evaluatie van de vooruitgang binnen de high-levelgroep en van de informele contacten die de koninklijke bemiddelaars plannen om de standpunten over de andere institutionele thema's dichter bij mekaar te brengen.» Maar wat betekent een «evaluatie van de vooruitgang»? Als de Franstaligen bij elk van de twaalf principes een zin of twee–drie bijschrijven, zal dat dan al geen «vooruitgang» zijn? En zullen hun twee bijhuizen in Vlaanderen – Groen! en sp.a – niet met veel ijver verkondigen dat er alweer veel, zeer veel vooruitgang is geboekt, dat er nog nooit zoveel op tafel heeft gelegen, en dat het jammer zou zijn dat de regeringsonderhandeling zouden stranden op zo'n korte afstand van zo'n gunstig akkoord? Je zou denken dat de N-VA na honderd dagen onderhandelen en meta-onderhandelingen tenminste díe les dan toch zou geleerd hebben.

Maar er is meer, en daar zit eigenlijk de grootste fout van de N-VA. Alweer een week tijd geeft de Franstaligen en België de gelegenheid om nog meer druk te zetten op de CD&V, een CD&V die trouwens stilaan begint te wankelen. Laurette Onkelinx liet wat dat betreft gisterenochtend bij Bel RTL al eens diep in de Franstalige kaarten kijken: wie tussen de lijnen kan lezen snapt dat de PS hoopt verder een wig te kunnen drijven tussen N-VA en CD&V, en de komende zeven dagen in de eerste plaats dáár haar energie zal willen gebruiken. En als daarvoor wat gepalaver in een high-levelgroep nodig is, dan zij het zo. Overigens zagen sommigen in de uitlatingen van Laurette Onkelinx een nodeloze provocatie aan het adres van de N-VA, maar eigenlijk ging het om niet meer dan een uitschuiver, een beetje zoals de «c'est reporté» van Joëlle Milquet. Zo gaat dat nu eenmaal wanneer men zich al in een overwinningsroes bevindt, want inderdaad: zit men niet opnieuw met zeven aan tafel, zoals de PS wil, in plaats van maar met twee, zoals de N-VA wou? En met zeven kan er urenlang, dagenlang, oeverloos en eindeloos gepraat worden. Of zou de N-VA soms niet willen dat de financieringswet uitgebreid en tot in de details doorgepraat wordt, kwestie van geen ruimte voor interpretatie meer over te laten?

Ondertussen liet Mark Eyskens – niet dat we hem verdenken van bijster veel inzicht in wat dan ook, maar toch – in de kranten van Sud Presse optekenen dat de CD&V de bocht reeds ingezet heeft. Voor één keer willen we hem geen ongelijk geven. Dat is dan ook de enige les die de Franstaligen in 2007 geleerd hebben, maar waar men het bij de N-VA blijkbaar nog steeds een beetje moeilijk mee heeft: bij het begin van federale onderhandelingen wil de CD&V nog wel moeilijk doen, en zelfs al eens stoer de Vlaamse kaart trekken zoals met de financieringswet. Maar na pakweg een honderdtal dagen komen er barsten in het Vlaamse profiel van de CD&V, en neemt de raison d'état stilaan over. Men begint ongeduldig te worden. Men begint te geloven in het verhaaltje dat de N-VA hoe dan ook geen compromis zal aanvaarden. Men raakt stilaan murw door de druk vanuit Franstalige hoek, vanuit sp.a en Groen!, vanuit ACW, vanuit de eigen middens, en niet in het minst vanuit de Noord-Belgische media om toch maar het aangeboden Franstalige compromis te aanvaarden, ook al is dat verre van een eerbaar compromis. De Franstaligen weten dat, en zien dat de CD&V-tanker, vandaag eigenlijk maar een scheepje meer en na de volgende verkiezingen misschien zelfs maar een sloepje, stilaan begint te draaien. Nog een paar dagen palaveren in een high-levelgroep. Daarna nog een paar dagen discussiëren of er wel of niet vooruitgang werd geboekt. En daarna nog een weekje of die vooruitgang significant is of niet. Elke dag die zo gewonnen kan worden, is er eentje meer waarop de CD&V overstag kan gaan.

Kijk trouwens eens met hoeveel ijver, en vooral ook veel plezier, Yves Leterme zich ondertussen kwijt van zijn taak als eerste minister van een regering van lopende zaken. In New York de grote jan mogen gaan uithangen en een pleidooi houden om voorrang te geven aan de «menselijke ontwikkeling». Of ongrondwettelijke verkiezingen organiseren en grof kiezersbedrog plegen ook tot die «menselijke ontwikkeling» behoren, dat kwamen we niet te weten. Binnenkort mag hij trouwens nog enkele Europese toppen voorzitten. En af en toe slaagt hij er ook in om het nieuws te halen met alweer een meevaller op de begroting. Hoe lang zal het nog duren voor hij zélf naar Laken trekt om voor te stellen een regering-Leterme III op de been te brengen – enkel en alleen in het belang van België, of wat had je gedacht? Dat hij daarmee in één moeite door Kris Peeters een ferme peer zou kunnen stoven en terug op zijn plaats zou kunnen zetten – één trede lager dan hemzelf uiteraard - is altijd leuk meegenomen.

De tijd werkt dus in het nadeel van de N-VA, en in het voordeel van België en de Franstaligen. Misschien blijkt binnen enkele weken wel dat de N-VA dan toch contournable is, «aangezien ze geen compromissen kunnen besluiten», en er met haar dus geen rekening hoeft gehouden te worden. Dan doet het er ook niet zoveel meer toe of een regering van Nationale Eenheid aan Vlaamse zijde een meerderheid heeft of niet. Heeft ze geen meerderheid, dan zal dat toch uitsluitend de schuld van de N-VA zijn die maar had moeten toegeven. Het precedent werd daarvoor reeds geleverd met de regering-Leterme I, inclusief de lekke argumentatie die daarvoor ondertussen al vele malen maar met weinig overtuiging opgevoerd werd.

vrijdag, september 17, 2010

Peiling Vers l'Avenir: PS blijft flirten met zetelmeerderheid

Deze ochtend publiceerde de krant Vers l'Avenir de resultaten van een nieuwe opiniepeiling, zij het alleen in Franstalig België. Uit de resultaten blijkt dat PS in de Franstalige Gemeenschap met een zetelmeerderheid blijft flirten. Vergeleken met de huidige zetelverdeling zou de winst van de PS overigens vooral ten koste van cdH en Ecolo gaan.

Over het algemeen bevestigt de peiling van Vers l'Avenir de trends die al zichtbaar werden in de peiling van La Libre Belgique van verleden week. De PS bereikt nieuwe hoogten, met nu zelfs een score boven de veertig procent. De liberale MR herstelt zich tegenover de peilingen van voor de verkiezingen, en blijft daarmee op het niveau van de laatste verkiezingsuitslag. CdH zakt echter weg naar de vierde plaats, terwijl Ecolo opschuift naar de derde plaats. Dat opschuiven is echter behoorlijk relatief, want de partij blijft status quo tegenover de laatste verkiezingsuitslag.

Misschien illustreert de prognose voor de zetelverdeling in de Franstalige Gemeenschap nog het beste de huidige bewegingen in het Franstalige partijlandschap. Terwijl MR stabiel blijft tegenover de verkiezingen van 2009, maakt de PS een enorme sprong voorwaarts en behaalt ei zo na een meerderheid. Die winst van de PS staat echter tegenover verlies voor zowel cdH als Ecolo, overigens netjes verdeeld tussen die twee partijen. Voor elk van de twee maakt het verlies ongeveer een derde van het huidige aantal zetels uit.

Deze laatste vaststelling kan de oorzaak zijn van de huidige preformatieproblemen. Indien cdH en Ecolo op dit ogenblik inderdaad met de indruk zitten dat zij geen winst kunnen maken, en electoraal zelfs aan de kant zitten waar de klappen vallen, dan hebben zij er inderdaad geen belang bij om snel tot een akkoord te komen. En nog minder om erg toegeeflijk te zijn tegenover de Vlamingen, in het bijzonder dan de N-VA. Wie niet verder dan de eigen aanhang kijkt, kan ondertussen misschien de indruk krijgen dat de PS versterkt uit deze peiling komt, maar het kan voor die partij toch moeilijk een voordeel zijn opgescheept te zitten met twee kregelige regeringspartners in de regionale regeringen én aan de federale onderhandelingstafel. Een beetje minder winst voor de eigen partij en een wat milder resultaat voor Ecolo en cdH zou voor Elio di Rupo ongetwijfeld veel gunstiger geweest zijn.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

donderdag, september 16, 2010

Jan Peumans oogstte wat Béatrice Delvaux iedere dag zaait

Voorzitter van het Vlaams Parlement Jan Peumans werd zondagavond het slachtoffer van fysiek geweld bij het verlaten van een ijssalon in Wezet (Visé). In de Vlaamse media wil men daar opvallend SEREEN over doen, maar het voorval roept toch enkele vragen op. Hoe zit het bijvoorbeeld met de morele schuld van Béatrice Delvaux, die in het verleden in haar krant Le Soir oproepen tot fysiek geweld tegen de N-VA liet publiceren? En waar is het CGKR om zich «voor alle zekerheid» al burgerlijke partij te stellen in dit overduidelijke geval van racistisch geweld?

Jan Peumans werd samen met zijn vrouw achtervolgd door een «opgehitste Waal» – het zou gaan om Robert Liebens, overigens een militant van de beruchte Action Fouronnaise (AF) – toen hij zondagavond een ijssalon verliet in het Waalse Wezet. De belager schold de voorzitter van het Vlaams Parlement uit voor het vuil van de straat, en deelde uiteindelijk ook een paar rake klappen uit. Resultaat was een scheve kaak en een interne bloeding aan het hoofd, maar het had ook veel erger kunnen zijn als er niet toevallig een politiecombi voorbij reed. Opmerkelijk aan de zaak is echter dat de agenten niet bepaald vriendelijk waren voor Jan Peumans, en de zaak liever blauwblauw hadden gelaten wegens «geen tijd». Uiteindelijk werd er toch een proces verbaal opgesteld, maar daar moest Jan Peumans eerst wel lang op aandringen.

In de Vlaamse media wil men duidelijk niet al te veel woorden vuil maken aan deze zaak. Er wordt wel degelijk over bericht, maar meer dan dat is het ook niet. Stel je echter voor dat Jan Peumans' Waalse collega Emily Hoyos ergens in Vlaanderen een paar rake klappen zou krijgen, de toon zou al helemaal anders zijn. Als dan bovendien zou blijken dat toevallig voorbijrijdende agenten de zaak eigenlijk de moeite niet waard vinden om er een proces verbaal van op te stellen, zou het hek helemaal van de dam zijn. En dan hebben we het nog niet gehad over de taal waarin dat proces verbaal opgesteld zou moeten worden – faciliteitengemeente of niet.

Spijkers op laag water? We hoeven maar een jaar terug te spoelen, meer bepaald naar februari 2009, om de proef even op de som te nemen. Supporters van Genk zongen tijdens een wedstrijd tegen Tubeke «Les Wallons, c'est du caca», en meteen stond het land in rep en roer. Aan Franstalige zijde vond men dat de KBVB niet streng genoeg kon optreden tegen de Vlaamse clubs, terwijl de commentatoren aan Vlaamse zijde niet diep genoeg in het stof konden kruipen om een mea culpa uit te schreeuw. Let wel, in die voetbalstadions ging het om niet meer dan verbaal geweld, en dus niet om fysiek geweld. En er is nog altijd een wezenlijk verschil tussen iets kwetsend vinden, en letterlijk gekwetst worden.

Mogen we verder ook even herinneren aan wat nog niet zo heel lang geleden zwart op wit gedrukt stond in Le Soir, en wat die krant de bijnaam Gazette Mille Collines opleverde? Op zaterdag 22 maart 2008 bijvoorbeeld mocht Pierre Bouillon uit de doeken doen hoe hij de «regering-Leterme ¾» wou redden:
Petit a : convoquer la N-VA au port d’Ostende. Et quand on dit N-VA, c’est toute la N-VA : président, vice-présidents, secrétaire général, trésorier, sénateurs, députés, élus régionaux, élus communaux, élus provinciaux, présidents des sections locales, militants, sympathisants, électeurs. Petit b : embarquer tout ça dans un cargo et l’emmener au milieu de l’Atlantique. Petit c : couler le rafiot.
De N-VA diende klacht in wegens racisme, maar het CGKR verklaarde zich onbevoegd. Begin dit jaar was het echter weer prijs, toen de krant een foto van een massagraf afdrukte naast een vrije tribune van Jean-Paul Marthoz over de Vlaamse wooncode. Opnieuw diende de N-VA klacht in, alweer zonder resultaat. Of toch: politiek-correct Vlaanderen vond het nodig Bart de Wever door de mangel te halen.

Hoofdredactrice Béatrice Delvaux was zich hardnekkig van geen kwaad bewust, noch bij het eerste noch bij het tweede artikel. Meer zelfs, volgens haar was het tweede artikel een oproep tot meer democratie en samenhorigheid. Ze mocht daarbij haar standpunt uitgebreid verdedigen in de Nederlandstalige en in Noord-België verschijnende krant De Standaard, en krijgt daar tot op de dag van vandaag trouwens nog regelmatig ruimte om haar mening te ventileren. Het is een voorrecht waar niet iedereen van kan genieten. Mandatarissen van een bepaalde partij bijvoorbeeld moeten al minstens een aura van dissidentie binnen de partij rond zich hangen hebben om nog maar in aanmerking te kunnen komen voor één enkel opiniestuk. Die partij werd dan ook in tweede herkansing veroordeeld wegens racisme, in tegenstelling tot de in de ogen van de redactie van De Standaard eerbiedwaardige krant Le Soir.

Maar zoals de kogels in Nederland niet van rechts kwamen, of de messteken uit islamofobe hoek, zo werden ook de rake klappen zondagavond niet uitgedeeld door een extreem-rechtse Vlaming. Toen Hans van Themsche het vier jaar geleden in zijn zieke hoofd kreeg twee mensen op klaarlichte dag neer te schieten, werd onmiddellijk het concept «morele schuld» gecreëerd om te bewijzen dat het Vlaams Belang achter de moord zat. Noch het Vlaams Belang, noch het Vlaams Blok hebben ooit opgeroepen tot het gebruik van fysiek geweld tegenover buitenlanders, maar toch had de partij met haar discours een atmosfeer gecreëerd waarin de moorden mogelijk geworden waren. Of zo ging toch de redenering. Hoeveel zwaarder moet dan niet de «morele schuld» van Béatrice Delvaux en Le Soir vandaag wegen, wanneer men de gebeurtenissen van zondagavond naast de twee hierbovenvermelde artikels plaatst? Moest een idioot het ooit eens in zijn hoofd halen de hoofdredactrice van Le Soir te «komen vinden» in Dilbeek, moet men er niet aan twijfelen dat de morele schuld binnen de kortste keren in de schoenen van Bart de Wever en de N-VA zou geschoven zijn. Ook door Vlaamse commentatoren overigens.

De Waalse minister-president Rudy Demotte raakte vandaag trouwens niet veel verder dan Jan Peumans obligaat beterschap te wensen, en iets te wauwelen over «Waalse waarden», namelijk openheid en goede ontvangst. Maar wat zou hij met die «Waalse waarden» eigenlijk bedoeld hebben? Ik neem aan dat hij het eigenlijk over «Belgische» waarden had, ja toch? Of nam hij de gelegenheid te baat om de Vlamingen nog eens impliciet diets te maken dat zij die waarden van openheid en goede ontvangst niet zouden kennen? En wat te denken van de voorzitster van het Waals Parlement Emily Hoyos, die het had over de «natuurlijke gastvrijheid en vreedzaamheid van de mannen en vrouwen in Wallonië», en dat de Walen «des gens de dialogue» zouden zijn. Ik hoop maar dat ook dat niet impliciet «in tegenstelling tot» stond. Bij geen van de twee kon er trouwens een opmerking over het gedrag van die politieagenten af. Misschien waren het wel toevallig allochtone politieagenten, die ondanks alles nog niet zo goed geïntegreerd waren in de Waalse maatschappij?

Heeft iemand trouwens al een reactie van het CGKR opgevangen? Het centrum is er anders als de kippen bij om elk voorval waar van ver of dichtbij racisme bijgesleurd kan worden te veroordelen in de media, maar vandaag heb ik hen nog niet gehoord. Bij Gazet van Antwerpen luidt het nochtans dat de Waal onder meer «sale Flamand» zou geroepen hebben, wat weinig twijfels overlaat wat betreft het motief van de dader. Stel je voor dat de dader geen Waal, maar een Vlaming was geweest, het slachtoffer een Marokkaan, het voorval niet in Wezet maar in Antwerpen had plaatsgevonden, en de dader onder meer «vuile Marokkaan» of «vuile moslim» had geroepen. De vraag zou dan niet geweest zijn óf het CGKR daarover een persmededeling met veel grote letters de wereld zou insturen, maar wel hoeveel minuten, geen uren het centrum daarvoor nodig zou gehad hebben. Maar ja, het slachtoffer was maar een flamin, en Franstaligen kunnen hoe dan ook en principieel niet van racisme verdacht worden. Zelfs al zouden er ooit doden vallen, dan nog zal het CGKR nadrukkelijk de handen in onschuld blijven wassen.

Reeds 180 jaar spreken de Franstaligen Frans wanneer ze met Vlamingen aan tafel zitten, en vinden dat niet meer dan normaal. Wanneer een Bart de Wever het na meer dan zestig dagen Franstalig onderhandelen in zijn hoofd haalt eventjes Nederlands te spreken, wordt dat al opgevat als een provocatie. Aan Franstalige zijde heeft men de mond vol over het principe dat geen enkel gewest of gemeenschap mag verarmen door een herziening van de financieringswet, om vervolgens een blanco cheque van 500 miljoen euro voor Brussel te vragen, neen, te eisen. Alsof dat geen verarming voor Vlaanderen zou inhouden. Wanneer Genkse voetbalsupporters idiote slogans scanderen, staat het land in rep en roer, maar wanneer de voorzitter van het Vlaams Parlement een pak slaag krijg, probeert men aan Franstalige zijde, bewust of onbewust, de Vlamingen nog eens in te peperen dat zíj, en zij alleen, de echte racisten en agressoren in België zijn. Een mens kan zich dan alleen maar afvragen wat Bart de Wever eigenlijk bezielt om met dit soort volk nog steeds aan de onderhandelingstafel te willen blijven zitten.

maandag, september 13, 2010

Peiling La Libre Belgique: Zetelmeerderheid voor «Vlaams Kartel», bijna-zetelmeerderheid voor PS

Deze week publiceerde La Libre Belgique de resultaten van de eerste opiniepeiling na de verkiezingen van 13 juni 2010. Winnaars in deze peiling waren zonder twijfel N-VA en PS, die allebei hun koppositie in de respectievelijke landsdelen verstevigden. Sp.a was duidelijk een verliezer in deze peiling, maar ook Lijst Dedecker en cdH komen behoorlijk bekaaid uit deze peiling. Wat de media echter volledig ontging was dat met deze uitslag het voormalige Vlaams Kartel van N-VA en CD&V in het Vlaams Parlement virtueel over een meerderheid zou beschikken. In het Zuiden van het land zou PS op een haar na naast zo'n meerderheid grijpen.

Wie verder terugblikt in de tijd dan alleen maar de laatste maanden, kan niet anders dan zich verbazen over de steile opgang van de N-VA. Twee jaar geleden flirtte de partij nog met de kiesdrempel van vijf procent – vandaag is de partij niet alleen de grootste in Vlaanderen, maar volgens de peiling van La Libre Belgique zelfs dubbel zo groot als haar eerste achtervolger, haar voormalige kartelpartner CD&V. De partij gaat er in deze peiling trouwens nog eens stevig op vooruit vergeleken met de laatste verkiezingen, wat meteen aangeeft dat ze haar plafond voorlopig nog niet bereikt heeft. De regeringsvorming die ondertussen al bijna drie maanden aansleept heeft blijkbaar geen negatief electoraal effect gehad op de partij.

De andere Vlaamse partijen doen het maar matig in deze peiling. CD&V, Open Vld en Vlaams Belang tekenen alle drie een licht verlies op vergeleken met de laatste verkiezingen, en dat na een voor elk van hen slechte verkiezingsuitslag. Deze achteruitgang mag echter niet verbazen, want de media-aandacht heeft zich de laatste drie maanden vooral op de N-VA toegespitst. Zolang de regeringsvorming aansleept mag dan ook verwacht worden dat N-VA in de opiniepeilingen van de situatie zal kunnen blijven profiteren.

Anders is de achteruitgang van sp.a, die overigens in tegenstelling tot de drie andere partijen wel statistisch significant is. De partij zet in deze peiling met marge haar slechtste resultaat in zes jaar neer. Zou het kunnen dat de Vlaamse kiezer de houding van de sp.a in de huidige regeringsonderhandelingen slechts matig weet te appreciëren? Dat partijvoorzitster Caroline Gennez af en toe platte leugens vertelt – denk aan haar uitspraken dat een communautair akkoord dichtbij was, hoewel iedereen een dag later zwart op wit kon vaststellen dat er zelfs nog geen begin was, of dat Vlaanderen een historische kans gemist zou hebben, terwijl de Franstalige voorstellen een ware catastrofe zouden hebben betekend – en zich profileert als een partij die het geen donder kan schelen wat er in Vlaams-Brabant of Brussel gebeurt als ze maar aan de macht kan komen, zal misschien dan toch zo haar invloed hebben. Als de sp.a uit het huidige dal wil kruipen, zal ze het geweer nog drastisch van schouder moeten veranderen.

Overigens opmerkelijk voor de nieuwe achteruitgang van de sp.a is dat Groen! daar niet van weet te profiteren. De partij blijft stabiel rond de zeven–acht procent hangen, genoeg om geen gevolgen te ondervinden van de kiesdrempel, maar anderzijds toch ook geen resultaat om over naar huis te schrijven op een ogenblik dat sp.a verder in mekaar schrompelt. Groen! en sp.a vertegenwoordigen volgens deze peiling samen amper nog een vijfde van het Vlaamse electoraat. De tijd dat sp.a in haar eentje een grotere aanhang had ligt nog niet zo ver achter ons… En wie droomt van een regenboogcoalitie in Vlaanderen zal nog enkele jaartjes geduld moeten oefenen, tenzij er zich in de loop van enkele jaren enkele zeer dramatische veranderingen zouden voordoen in het Vlaamse kiespubliek.

Tot slot nog enkele woorden over een partij die op sterven na dood lijkt te zijn: Lijst Dedecker. Eigenlijk volstaat een verwijzing naar de grafiek voor die partij reeds ruimschoots om aan te tonen dat het met de partij absoluut niet goed gaat. Bij de laatste verkiezingen kwam de partij ver onder de kiesdrempel uit, en in deze peiling verliest de partij nog maar eens een stuk van haar aanhang. Als hier niet snel verbetering in komt, zal de vraag of de partij zich niet beter opheft steeds meer op de voorgrond komen. Het gat in de markt waar de partij een paar jaar geleden kon induiken wordt vandaag op meer overtuigende manier bezet door de N-VA. Bovendien lijkt de Open Vld, met een nieuwe voorzitter en voorlopig nog in een oppositierol, terug te grijpen naar meer klassiek-liberale thema's nu ze niet meer hoeft samen te regeren met de PS. De malaise van Lijst Dedecker kan natuurlijk snel omslaan in winst indien de N-VA uiteindelijk toch in een federale regering zou stappen, en zeker als ook Open Vld er aan zou kunnen deelnemen en bovendien zou kunnen inbreken in de Vlaamse Regering. In het andere geval ziet het er bijzonder somber uit voor Lijst Dedecker.

Aan Franstalige zijde hoeft men niet lang te zoeken naar de winnaar in deze peiling, want dat is zonder twijfel en met ruime marge de PS. Net zoals de N-VA in Vlaanderen is het de PS in Wallonië die de laatste maanden met zowat alle media-aandacht is gaan lopen, en dat vertaalt zich natuurlijk in een winst in de peilingen. De partij behaalt net niet de veertig procent, en een simulatie voor de zetelverdeling in de Franse Gemeenschap geeft de partij op een haar na een absolute meerderheid. Het is daarmee duidelijk dat de partij opnieuw totaal incontournable is geworden in Franstalig België, een realiteit die diametraal tegengesteld is aan de zetelmeerderheid voor het voormalige Vlaams Kartel aan Vlaamse zijde. Hoe dan ook, de moeilijke preformatie is voor Elio di Rupo misschien niet helemaal vergeefs geweest, en deze peiling kan ertoe leiden dat de PS nieuwe verkiezingen niet helemaal ongenegen zou zijn, zeker als ze de schuld voor die nieuwe verkiezingen in de schoenen van de N-VA (en CD&V) zou kunnen schuiven.

Alle andere Franstalige partijen staan op verlies in deze peiling. Vooral cdH doet het slecht, misschien vooral omdat de partij tijdens de regeringsonderhandelingen in de schaduw van de PS is blijven staan. Bij de achteruitgang van MR dient een kleine kanttekening gemaakt te worden: de partij gaat er weliswaar op achteruit vergeleken met de laatste verkiezingen, maar vergeleken met de opiniepeilingen van het laatste jaar lijkt ze toch uit een dal te kruipen. De volgende opiniepeilingen zullen moeten uitwijzen wat hier de ware trend is.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

zaterdag, september 04, 2010

Wie wil nog sterven voor België?

Dat de Belgische constructie al betere tijden heeft meegemaakt, is wel het minste wat je kan zeggen na de gebeurtenissen van deze week. Het valt echter op dat de Franstalige media zich zonder aarzelen pal achter de Franstalige politici en hun Waals-Brusselse eisen schaarden, terwijl het aan Vlaamse zijde zoeken met een vergrootglas was om een journalist of een commentator te vinden die de Vlaamse eisen van N-VA en CD&V niet al te extremistisch vond. Daarom hieronder enkele korte bedenkingen over aspecten die schromelijk onderbelicht bleven in de Noord-Belgische pers.

Enkele kranten berichtten over een «combine» die het Paleis verleden week-end opgezet zou hebben om CD&V via de sociale partners onder druk te zetten en de N-VA zo te isoleren. Die combine mislukte, enerzijds omdat Voka, Boerenbond en UNIZO het spel niet wilden meespelen, anderzijds omdat ook ACW paste. En eigenlijk mislukte de combine – als er al een combine was – zelfs grandioos, omdat ze Voka, Boerenbond en UNIZO zelfs een platform verschafte om N-VA en CD&V openlijk en moreel te ondersteunen. Dat zal dus wel nooit de bedoeling geweest zijn. Van de combine bleef niets mee over, tenzij een bijzonder afgemeten ontkenning met de staart tussen de benen door Thomas Leysen, voorzitter van het VBO, dat vooral bevestigde dat van de Brusselse salons en de Belgische haute finance vandaag nog maar weinig rest. Koning Albert II hoeft dus alvast op hen niet meer te rekenen om zijn troon overeind te houden. Wie zou zoiets een paar jaar geleden hebben durven voorspellen?


Al even opmerkelijk was dat ook het ACW liever de Belgische boot even afhield. Vóór de verkiezingen was Luc Cortebeeck nochtans niet te beroerd geweest om een niet mis te verstaan kiesadvies uit te delen. Vandaag speelt men echter liever op veilig. Blijkbaar beseft men in het ACW-hoofdkwartier dat zij er niets bij te winnen hebben de Vlaamse kiezer nog eens uitgebreid te schofferen aan wat misschien wel eens de vooravond van de Vlaamse onafhankelijkheid zou kunnen zijn. Opnieuw een pijnlijke vaststelling voor het Paleis dus: ook voor het ACW is het hemd nog steeds nader dan de rok, en is men niet bereid te sterven voor België. Auw.


Nog een bedenking over die combine: wat zou men eigenlijk in de Waalse volkscafés vinden van die PS-voorzitter die dus samenspant met een koning en enkele Belgische financiële toppen? Slim gevonden van hem om hun werkloosheidsuitkeringen veilig te stellen? Waar zijn trouwens de durvers-journalisten die hun stoute schoenen eens aantrekken om in die volkscafés enkele van die bedenkingen voor te gaan leggen? Wat vindt men er daar bijvoorbeeld van dat de PS en het cdH een gelijkheidsteken plaatsen tussen financiële zelfstandigheid en de verarming van Wallonië en Brussel? De verdediging van de rechten van de Franstaligen in hun villa's in Vlaams-Brabant? Of de vette blanco cheques voor Brussel, waarvoor men blijkbaar zelfs de Belgische unie (en dus de Waalse werkloosheidsuitkeringen) op het spel wil zetten? Het zou bijzonder interessant zijn om dat allemaal eens te weten te komen, maar ik heb zo'n vermoeden dat men er niet spontaan de Brabançonne zal aanheffen bij het aanhoren van al die vragen.


Hoeveel jaren wordt de Vlaamse kiezer nu al niet verteld, ingeprent, ingedramd, dat de financiële transfers van Noord naar Zuid niet bestaan, tenzij in de enge geesten van enkele bekrompen en extremistische Vlaams-nationalisten? En dat, als ze toch zouden bestaan, ze verwaarloosbaar klein zijn, al jarenlang afnemen, door de vergrijzing wel eens zouden kunnen omkeren in een verre toekomst, en hoe dan ook moreel superieur zijn aan een model waarbij iedereen voor zijn eigen kosten zou instaan. Dat plaatje valt echter niet te rijmen met de verbetenheid waarmee de Franstalige partijen de afgelopen dagen verkondigd hebben dat fiscale autonomie Wallonië en Brussel in een uitzichtloze armoede zou storten, en voor hen dus onaanvaardbaar is. Blijkbaar zijn die transfers dan toch niet zo onbeduidend. Blijkbaar nemen ze ook niet af. Laat staan dat ze in een verre of nabije toekomst zouden kunnen omkeren, want dan zouden de Franstalige politici wel gek zijn om fiscale autonomie af te wijzen. Tenzij ze natuurlijk willen wachten tot ze de laatste eurocent uit Vlaanderen hebben kunnen melken. Van de morele superioriteit van de Belgische Unie blijft in ieder geval bitter weinig over na al die overtuigende argumenten van de Franstalige partijen. En vooral: geen enkele Noord-Belgische journalist die bereid is bij dit alles eens op de implicaties te wijzen voor het gewest of de gemeenschap die vandaag de pecunia levert voor het onderhoud van die twee anderen.


Ook al opvallend: de lichtheid waarmee de Franstaligen kunnen dreigen met het einde van België. De gevatheid van Laurette Onkelinx bijvoorbeeld, als Bart de Wever cynisch opmerkt dat België dan misschien maar gesplitst moeten worden. Zij houden daar geen rekening mee, neen, zij zijn dat al aan het voorbereiden! Vergelijk dat maar eens met de schroom van Bart de Wever om nog maar over de eventuele mogelijkheid van het einde van België in een verre tot zeer verre toekomst te spreken, en dan zelfs nog maar in termen van een soort van zelfverdamping in de Europese Unie. Zelf denkt de straks veertiger het zelfs niet meer te zullen meemaken. (Men zou kunnen zeggen dat het meer zegt over zijn persoonlijke levensverwachting dan die van België.) Maar voor een goed begrip: het zijn wel degelijk PS en cdH die zich telkens weer willen opwerpen als de hoeders van de Belgische unie en de slachtoffers van die verfoeilijke Vlaamse separatisten.


Ja, en dan was er nog die commentatrice die opmerkte dat Bart de Wever en Elio di Rupo vroeg of laat voor een Belgisch regeerakkoord zullen moeten zorgen, omdat dat nu eenmaal moet. Ze zouden van de kiezer een mandaat gekregen hebben om België te besturen, lees: niet te splitsen. Daar zitten dus die universitaire beroepsschrijvers die van zichzelf menen dat zij de intellectuele bovenlaag van Vlaanderen vormen, en vooral zeer progressief zijn in alle mogelijke aspecten. Maar zich even losmaken uit het referentiekader van 1831 – geen datum uit de vorige eeuw, maar de eeuw daarvoor dus – dat is een beetje teveel gevraagd voor hen. Laten we echter even doorspoelen naar het Tsjecho-Slowakije van 1992, voor ons achttien jaar terug, voor hen 161 jaar vooruit. Noch de Tsjech Václav Klaus, noch de Slowaak Vladimír Mečiar hadden bij de laatste Tsjecho-Slowaakse verkiezingen van hun kiezers een mandaat gekregen om het land te splitsen, maar toch deden zij dat, zonder dat iemand daar vandaag op zou willen terugkomen. Pikant détail: Vladimír Mečiar wilde alleen maar een confederale staatsstructuur. Václav Klaus stelde hem echter voor de keuze: ofwel een sterke federatie, ofwel separatisme. Ziet er iemand parallellen?


Uitval van Joëlle Milquet: slechts twee – 2 – Vlaamse partijen verwierpen het laatste compromisvoorstel van Elio di Rupo. Je vraagt je dus af waar N-VA en CD&V het lef eigenlijk vandaan haalden om zich te verzetten tegen die overweldigende meerderheid van Franstalige partijen, sp.a en Groen!. Detail dat Joëlle Milquet liever niet vermeldt: de drie Vlaamse partijen die niet uitgenodigd waren op het overleg verwierpen óók het compromisvoorstel, de één in al wat sterkere bewoordingen dan de andere. En zelfs een stand van vijf tegen twee is in feite nog flatterend voor sp.a en Groen!, want samen vertegenwoordigden zij bij de laatste verkiezingen helemaal geen twee zevenden van de Vlaamse kiezers, doch slechts minder dan een kwart. Geen Noord-Belgische journalist die het aandurft dat even aan te stippen. Maar de partijen die het laatste voorstel van Elio di Rupo niet lusten vormen dus bij lange na niet een extremistische minderheid in Vlaanderen die maar beter zou inbinden, maar wel een overweldigende meerderheid vergeleken met de twee meelopers van de Franstalige partijen.


Het is trouwens walgelijk om zien hoe uitgerekend die twee partijen die zouden moeten opkomen voor de belangen van de kleine man en vrouw in de straat, zonder verpinken zuurverdiend Vlaams belastinggeld willen uitdelen aan de Franstaligen in Brussel en een volledige uitverkoop van Vlaams-Brabant willen organiseren om toch maar via het Belgisch niveau Vlaanderen een links beleid te kunnen opleggen. Om over hun eco-fetisjisme – een CO₂-parameter in de verdeelsleutels van de financieringswet!? – nog maar te zwijgen. Is dat sociaal? Is dat progressief? Of democratisch en legitiem? En dan zoals een Wouter van Besien met een uitgestreken gezicht op TV nog staan liegen ook, om te verdoezelen dat niet Bart de Wever maar hij er tijdens de onderhandelingen grotendeels voor spek en bonen bijzat omdat Frans voor hem nu eenmaal een beetje een moeilijke taal is. Nog veel tartines eten, en misschien dat het verstand er met de jaren dan toch nog zal willen doorkomen, beste Groen!-voorzitter!


«De koning houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» «Het komt nu aan de koning toe een nieuwe benoeming te doen.» Zelfs republikein – nog steeds? – Bart de Wever schakelde zich de laatste dagen volledig in in het Belgische referentiekader en daarmee ook de koninklijke poppenkast van Laken. Het zijn echter uitspraken die vandaag nog uitgesproken kunnen worden door anderen dan stand-upcomedians om de eenvoudige reden dat je je nog wel kan voorstellen dat koning Albert II 's avonds, met de voeten in de pantoffels en starend naar het TV-scherm, zich daar zo een beetje zit te beraden naast zijn Paola. Wie zou het de goedhartige opa willen misgunnen? Ik wil zelfs niet uitsluiten dat hij af en toe al eens zelf een voorstel durft te lanceren om uit de politieke impasse te geraken, waarna zijn entourage hem met de glimlach op het gezicht toch maar op betere gedachten brengt. Maar ga maar eens voor de spiegel staan en probeer het eens te zeggen zonder in een bulderlach uit te barsten: «Koning Filip I houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» Dat ze zich maar klaarhouden om extra treinen naar Brussel in te leggen de dag dat zoiets zich zal voordoen, want daar zal veel volk naar willen komen kijken. Bart de Wever denkt echter niet dat hij het einde van België nog zal mogen meemaken, ook al pocht Laurette Onkelinx dat zij dat al naarstig voorbereiden.


Op de valreep binnengelopen: de koning benoemt Danny Pieters en… André Flahaut tot bemiddelaars. Of er bij die bemiddelingen ook obussen ingezet zullen mogen worden is op dit ogenblik nog niet duidelijk, maar men kan wel veilig stellen dat alle hoop nog niet verloren is. Ja toch?